სახარების რწმენის ქრისტიანთა ეკლესიის მოძღვრებისა და ქრისტიანული ცხოვრების პრაქტიკის საფუძვლებს ბიბლია, წმინდა წერილი წარმოადგენს. ეკლესიის მოძღვრება სამოციქულო ტრადიციებზეა დაფუძნებული და წინა თაობების ეკლესიურ გამოცდილებებს ითვალისწინებს. ბიბლია ერთადერთი ჭეშმარიტი კრიტერიუმია რწმენის საკითხებში, რომელთა თანახმადაც ეკლესიის ყველა დოქტრინების შემოწმება ხდება. ჩვენ გვწამს, რომ ქრისტიანებისთვის წმინდა წერილი ყოველთვის ფუნდამენტალურ ჭეშმარიტებად და უმაღლეს სტანდარტად დარჩება, რომლის მიხედვითაც ადამიანური ქცევები და მორალი იზომება. ქრისტიანებმა თავიანთი რწმენა და ცხოვრება ყოველთვის წმინდა წერილს უნდა შეადარონ. (მათე 5:18; იოანე 10:35).
სახარების რწმენის ქრისტიანთა ეკლესია თავის თავს ხედავს, როგორც ნაწილს მსოფლიო ეკლესიისა, რომელიც აერთიანებს მორწმუნეებს, რომელთაც სწამთ იესო ქრისტე, როგორც მხსნელი და უფალი. ეკლესია აერთიანებს ადამიანებს მათი რასის, ეროვნების, სქესის, ასაკისა და სოციალური კუთვნილებისაგან დამოუკიდებლად.
ეკლესია დედამიწაზე ღმერთის ნებას ასრულებს ღვთის სასუფევლის დამკვიდრების მიზნით. მიმართულია ქრისტე იესოში რწმენის მეშვეობით ადამიანთა გადარჩენისა და წმინდა წერილის შესაბამისად მათი ცხოვრების შეცვლისაკენ.

ღმერთი

ჩვენ გვწამს, რომ არსებობს ერთადერთი ჭეშმარიტი, ცოცხალი, მარადიული, უცვლელი, ყოვლადძლიერი, სამართლიანი, მოწყალე და წმინდა ღმერთი, რომელიც პატივისცემის, მოწიწების, სიყვარულისა და ნდობის ღირსია. ღმერთი სამპიროვანია: მამა, ძე და სულიწმიდა (გამოს. 3:14; ოს. 12:5 მათ. 28:19-20)

ქვეყნიერების შექმნა

ჩვენ გვწამს, რომ ღმერთი სამყაროს შემოქმედია. მის მიერაა შექმნილი ცა, მიწა და ყოველივე რაც ცოცხალია. მან ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად შექმნა (დაბ. 1:2; 5:1-2; 4მეფ. 19:5). ადამიანი ღმერთის სადიდებლად შეიქმნა. მას ურთიერთობა უნდა ქონდეს ღმერთთან, მასთან ერთად და მისთვის იშრომოს და ამ ყოველივეში უმაღლესი კმაყოფილება ჰპოვოს.

ცოდვით დაცემა

ჩვენ გვწამს, რომ ადამიანის დახსნა ცოდვის ძალაუფლებისგან შესაძლებელია მხოლოდ იესო ქრისტეს მადლის მეშვეობით, რომელიც ღმერთმა ცოდვების გამოსასყიდ მსხვერპლად მოავლინა წუთისოფელში. იესო ქრისტემ თავის თავზე აიღო ადამიანის ცოდვილი ბუნება, მაგრამ თვითონ არცერთი ცოდვა არ ჩაუდენია. ჯვარზე სიკვდილით ის ჩვენი ცოდვების გამო დაისაჯა. მან გაგვამართლა ღმერთის თვალში და შეგვარიგა მასთან. იესო აღსდგა მკვდრეთით და ახლა იგი ცოცხალია. იგი არის ჩვენი მხსნელი და უფალი. დახსნა დაუმსახურებელი საჩუქარია ღმერთისგან. მას ადამიანი რწმენის მეშვეობით იღებს (ეფეს. 2:5; 1კორ .3:5-7; იოან. 3:16; 1:1-4; ებრ. 4:14).

რწმენისაკენ მოქცევა და სიცოცხლე ღმერთთან ერთად

ჩვენ გვწამს, რომ რწმენისკენ მოქცევა ხდება ადამიანის მიერ ცოდვების მონანიების შედეგად, რომელიც იშვება ზეციდან, იღებს გამართლებას და ღმერთს ურიგდება. ამ მოქმედების შემდეგ იგი უფალთან ერთად იწყებს ახალ წმინდა ცხოვრებას (იოან. 3:3; 2კორ. 5:17).
ჩვენ მიგვაჩნია, რომ ადამიანმა მონანიება პირადი გადაწყვეტილების საფუძველზე უნდა გააკეთოს. უარი თქვას საკუთარ ცოდვილ ბუნებაზე და რწმენით აღიაროს იესო ქრისტეს სამართლიანობა. ამ გადაწყვეტილების მიღება ღმერთის სულის შთაგონებით ხდება (საქ. 3:19). ჩვენ გვწამს, რომ რწმენა არის როგორც უფლის ჭეშმარიტი სიტყვის მიღება და აღიარება, ასევე ადამიანის მიერ გაცნობიერებული გადაწყვეტილება, რომელსაც იგი ღმერთთან რეალურ ურთიერთობამდე მიჰყავს (საქ. 16:31; რომ. 10:4).

მორწმუნეების ცხოვრება ეკლესიაში

ჩვენ გვწამს, რომ ეკლესია არის ქრისტეს სხეული, იმ ადამიანებისაგან შემდგარი, რომლებიც იღებენ იესო ქრისტეს, როგორც თავიანთ ერთადერთ მხსნელს, რომლებთაც სწამთ მისი მსხვერპლი და მისი სისხლი, როგორც ცოდვისაგან გამოსასყიდი საშუალება და რომლებიც მას უფლად აღიარებენ (1კორ.12:27; გალატ. 3:28).
ჩვენ გვწამს, რომ წყლით ნათლობა გარეგნული მოქმედებაა და სიმბოლურად გამოხატავს ადამიანის შინაგან ცვლილებებს, რომელიც ცოდვას მოუკვდა და ახალი სოცოცხლისათვის ქრისტეში აღსდგა (რომ. 6:4; საქ. 3:38).
ჩვენ გვწამს, რომ სულიწმიდით ნათლობის ნიშანი, რომელიც ორმოცდამეათე დღეს მოციქულებმა განიცადეს უცხო ენებზე ამეტყველებით, დღესაც აქტუალურია. სულიწმიდით ნათლობის დამადასტურებელია აგრეთვე მორწმუნეთა ავსება სულიერი ძალით სახარების საქადაგებლად. ჩვენ გვწამს, რომ იესო ქრისტემ გაგზავნა მორწმუნეები რათა ყველა ადამიანისათვის გამოეცხადებინათ კეთილი უწყება იმის შესახებ, რომ ის მათი ცოდვებისათვის მოკვდა, მათი გამართლებისთვის აღსდგა და დღესაც ცოცხალია. იგი არის ყოველი მისი მორწმუნის მხსნელი და უფალი, რომელთაც აძლევს სულიწმიდის ძალას (მარკ. 16:15).
ჩვენ გვწამს, რომ ღმერთის სიტყვის დასამოწმებლად, ეკლესიის დასაფუძნებლად და სახარების საქადაგებლად მორწმუნის ცხოვრებაში სულიერი ნიჭების გამოვლინება ხდება (მარკ. 16:17-18; 1კორ. 12-13)
ჩვენ გვწამს, რომ ზიარება, უფლის სერობა შედგება პურისგან და ღვინისგან, რომლებიც იესო ქრისტეს სხეულსა და სისხლს წარმოადგენენ. ზიარებაში მონაწილეობით მორწმუნეები იხსენებენ და აღიარებენ იესოს სიკვდილსა და აღდგომას. ამით ქრისტიანები გამოხატავენ თავიანთ სიყვარულს ქრისტესადმი და რწმენას იმისა, რომ დაშვებული შეცდომების მიუხედავად ჩვენი სიცოცხლე მის მიერ არის გამოსყიდული. გვწამს, რომ იესოს აღდგომით მარადიული სიცოცხლე გვაქვს (ლუკ. 22:19-20; 1კორ. 10:16; 11:26-30).
ვაღიარებთ, რომ ჩვენი სულის, სამშვინველის და სხეულის ჯანსაღად ყოფნა ღმერთის ნებაა. სახარებაში მრავლადაა მაგალითები იესოს მიერ ადამიანთა განკურნებებისა, რომელმაც სამოციქულო ეკლესიაშიც ჰპოვა გაგრძელება. განკურნების მსახურება ეკლესიისთვის დღესაც აქტუალური რჩება (მარკ. 6:56; ეს. 53:5; 1პეტ. 2:24).

ქრისტეს მეორედ მოსვლა და მარადიული სიცოცხლე

ჩვენ გვწამს, რომ ქრისტე მეორედ მოვა დედამიწაზე, რათა ქრისტეში განსვენებულები აღადგინოს მკვდრეთით და ცოცხლად დარჩენილები კი ზეცაში აიყვანოს. ჩვენ გვწამს, რომ მორწმუნეებს მარადიული სიცოცხლე ექნებათ ღმერთთან თანდასწრებაში, ხოლო ცოდვილებს საუკუნო სასჯელი ელოდებათ.

წმინდა წერილებში ხშირადაა საუბარი სხვადასხვა ერების შესახებ. ეკლესია წმინდა წერილის თანახმად მორწმუნეებს ეთნიკური ნიშნის მიხედვით ერთმანეთისაგან არ განასხვავებს. ბიბლია ამბობს: ,,… არ არის განსხვავება იუდეველსა და წარმართს შორის, ვინაიდან ერთი უფალი არის ყველაზე; ის უხვია ყველასათვის ვინც მას მოუხმობს” (რომ. 10:12). სიტყვა ერის თანამედროვე გაგება ორი მიშვნელობით გამოიყენება:
1) ერი, ადამიანთა ისტორიულად მოწყობილი მდგრადი ერთობა, რომელიც მათი ტერიტორიის, ეკონომიკური კავშირების, სალიტერატურო ენის, კულტურულ თავისებურებებისა და სულიერი სახის ფორმირების პროცესში წარმოიშვა. ე.ი, როგორც ეთნიკური ერთობა.
2) ერი, გარკვეული სახელმწიფოს მოქალაქეები, სახელმწიფოს მოსახლეობა, ქვეყნის მცხოვრებნი.
ჩვენ ვცნობთ ორივე მნიშვნელობას. ამასთან ერთად ვაღიარებთ, რომ ეკლესია, როგორც მსოფლიო ორგანიზმი, არ ადგენს საზღვრებს, ის თავის წიაღში ნებისმიერი ერის მორწმუნეს უშვებს, თუმცა ასეთი დამოკიდებულება არ ნიშნავს იმას, რომ მორწმუნეებს ნაციონალური თვითმყოფადობის ან ნაციონალური თვითგამოხატვის უფლება არა აქვთ. პირიქით ეკლესია მსოფლიო და ეროვნულ საწყისებს აერთიანებს. ქრისტიანებმა, რომლებიც თავს ზეციური სამშობლოს მოქალაქეებად აღიარებენ, არც საკუთარი მიწიერი მამული უნდა დაივიწყონ. თვით უფალ იესოს, ეკლესიის დამაარსებელს, არ გააჩდა ამქვეყიური თავშესაფარი და მიუთითებდა, რომ მის მიერ მოტანილი მოძღვრება არც ლოკალური და არც ეროვნული ხასიათის მატარებელი არ იყო: ,,… დგება ჟამი, როცა არც ამ მთაზე და არც იერუსალიმში თაყვანს აღარ სცემთ მამას” (იოან. 4:21; მათ. 8:20). ამავდროულად იგი თავს აიგივებდა ჩვეულებრივ მოკვდავ ადამიანებთან. სამარიტელ დედაკაცთან საუბრისას იესომ ეს ფაქტი ხაზგასმით აღნიშნა: ,,თქვენ არ იცით რას სცემთ თაყვანს; ჩვენ კი ვიცით, რას ვცემთ თაყვანს, რადგან ხსნა იუდეველთაგანაა” (იოან. 4:22).
იესო რომის იმპერიის ქვეშევრდომი იყო, ამიტომ კეისრის კუთვნილ ხარკსაც იხდიდა (მათ. 22:16-21). პავლე მოციქული თავის წერილებში ამბობს, რომ დაბადებით ებრაელთაგან ებრაელია, ხოლო მოქალაქეობით კი რომაელი იყო (საქ. 22:25-29).

პატრიოტიზმი საკუთარი სამშობლოს მიმართ სიყვარული და ერთგულებაა, რაც ქვეყნის ინტერესებისათვის გმირობის ჩადენასა და მსხვერპლის გაღებისათვის მზადყოფნას ნიშნავს. ქრისტიანი მოწოდებულია უყვარდეს თავის სამშობლო, რომელსაც ტერიტორიული საზღვრები გააჩნია. იგი აგრეთვე იმ ადამიანებისადმი სიყვარულისთვისაც არის მოწოდებული, რომელნიც ამ ტერიტორიაზე ცხოვრობენ, მათი აღმსარებლობის, სოციალური სტატუსის, რასობრივი თუ ეთნიკური კუთვნილების მიუხედავად.
ქრისტიანის პატრიოტიზმი მოქმედი უნდა იყოს. ეს მჟღვნდება მტრისაგან მამულის დაცვაში, ქვეყნის საკეთილდღეოდ შრომაში, ეროვნული ცხოვრების მოწყობისათვის ზრუნვაში, მათ შორის, სახელმწიფოს მართვაში მონაწილეობის გზით.

სახელმწიფო ღმერთის მიერ დადგენილი ინსტიტუტია, რომლის მიზანსაც საზოგადოებაში წესრიგის დამყარება წარმოადგენს. რომაელთა მიმართ წერილის მე-13-ე თავი ეკლესიასა და სახელმწიფოს, ხელისუფლებას შორის ურთიერთობას არეგულირებს: ,,ყოველი სული დაემორჩილოს უმაღლეს ხელმწიფებას, ვინაიდან არ არსებობს ხელმწიფება, თუ არა ღვთისაგან, ხოლო არსებულნი ღვთის მიერ არიან დადგენილნი. ამიტომ ხელისუფლების მოწინააღმდეგე ეწინააღმდეგება ღვთის დადგენილებას, ხოლო მოწინააღმდეგენი მსჯავრს დაიტეხენ თავზე. რადგან უფროსნი საშიშნი არიან არა კეთილი საქმეებისთვის, არამედ ბოროტთათვის. თუ გსურს, რომ ხელმწიფებისა არ გეშინოდეს, კეთილი აკეთე და ქებას მიიღებ მისგან; ვინაიდან იგი ღვთის მსახურია შენდა სასიკეთოდ. მაგრამ თუ ბოროტებას იქმ, გეშინოდეს, რადგან ტყუილად როდი ატარებს მახვილს; ის ღვთის მსახურია და რისხვით შურისმაძიებელი ბოროტმოქმედებაზე. ამიტომ ჩვენ უნდა დავემორჩილოთ არა მარტო რისხვის გამო, არამედ სინდისის გამოც. სწორედ ამისთვის იხდით ხარკს, ვინაიდან ისინი ღვთის მასახურები არიან და დღენიადაგ ამას აკეთებენ. ამრიგად მიეცით ყველას რაც ეკუთვნის: ვისაც ხარკი – ხარკი, ვისაც ბაჟი – ბაჟი, ვისაც შიში – შიში, ვისაც პატივი – პატივი”.

სახელმწიფო გამგებლობის ამოცანაა, სუბიექტური შეხედულებების მიუხედავად დაიცვას თითოეული მოქალაქის უფლებები მათი ცხოვრებისა და რწმენის შესახებ. სახელმწიფოს მიერ დაცული და გარანტირებული უნდა იყოს ადამიანის უფლებები და თავისუფლება, როგორიცაა: სიცოცხლის უფლება, სიტყვის, ბეჭდვის, შეკრებების, მეწარმეობის თავისუფლება, კერძო ქონებისა და საცხოვრებლების ხელშეუხებლობა, საკუთრების უფლება, ოჯახური უფლებები, კანონისა და სასამართლოს წინაშე თანასწორობა, სინდისისა და აღმსარებლობის თავისუფლება და სხვ. საზოგადოებაში წესრიგის დაცვის მიზნით სახელმწიფო გამგებლობა შემდეგ ფუნქციებს ასრულებს:
1. მართლმსაჯულების აღსრულება (რომ. 13:3)
2. კანონმორჩილი მოქალაქეების მხარდაჭერა (რომ. 13:3)
3. დამნაშავეთა დასჯა (რომ. 13:2-4)
4. შინაური და გარეშე მტრებისგან მოქალაქეთა დაცვა (რომ. 13:4)
5. ყველა სახის გადასახადების აკრეფა (რომ. 13:6)
გადასახადების აკრეფა უნდა განიხილებოდეს, როგორც დაკანონებული აუცილებლობა, რათა ქვეყანამ შეძლოს წინსვლა (რომ. 13:5-7) და მას წინააღმდეგობა არ უნდა გაეწიოს (რომ. 13:2) ჩვენ ვაღიარებთ, რომ სახელმწიფოს, ხელისუფლებას უნდა გააჩდეს თავისი მოქალაქეების დაცვის საშუალებები, რათა თავიდან აიცილოს და აღკვეთოს დამნაშავეობა, დაიცვას კანონიერება, უზრუნველყოფდეს ადამიანთა სიცოცხლის უსაფრთხოებას და დაიცვას მათი ქონება.

,,ყოველი სული დაემორჩილოს უმაღლეს ხელისუფლებას” (რომ. 13:1). ქრისტიანი, ისევე როგორც საზოგადოების თითოეული წევრი, ხელისუფლების მორჩილი უნდა იყოს და თავისი ქვეყნის კანონების შესაბამისად უნდა იცხოვროს. მოთხოვნილებების დადგენა სახელმწიფოს უფლებაა და ჩვენ ვალდებულნი ვართ ის შევასრულოთ.
სამოქალაქო კანონთა დარღვევა, თუ ისინი ღმერთის უზენაეს ძალაუფლებასთან კონფლიქტში არ შედის (საქ. 4:19; 5:29), მორწმუნეებს სახელმწიფოს მხრიდან სასჯელს, ხოლო ღმერთის მხრიდან მსჯავრის დადებას მოუტანს (რომ. 13:2). პავლე მოციქული ხაზგასმით აღნიშნავს, რომ იესო ქრისტეს მორწმუეები უნდა ემორჩილებოდნენ ხელისუფლებას და ხელმძღვანელობას ავად არ უნდა ახსენებდნენ (ტიტ. 3:1).

ჩვენ ვაცხადებთ, რომ ყოველგვარი ძალაუფლება ღმერთისგანაა (რომ. 13:1), მაგრამ არ მიგვაჩნია სწორად, რომ როდესაც ადამიანი რომელიმე სახელმწიფოებრივ ძალაუფლებას დაიკავებს, აქვს უფლება თავისი შეხედულებისამებრ იმოქმედოს. როდესაც სახელმწიფო მოხელე მისთვის მინიჭებულ უფლებამოსილებებით მოქმედებს, ღვთის მსახური ხდება (რომ. 13:4). მას არა აქვს უფლება თავისი მდგომარეობა საზოგადოების ინტერესების საზიანოდ გამოიყენოს ან მასზე დაკისრებული ფუნქციები არ შეასრულოს. საკუთარი მოვალეობების პასუხისმგებლობით შესასრულებლად აუცილებლობას არ წარმოადგენს, რომ მოხელე ქრისტიანი იყოს.

ხელისუფლების მხრიდან სახარების ქადაგებისა და ღმერთის მსახურების აკრძალვა ეწინააღმდეგება ღვთის ნებას ეკლესიისთვის და ღვთის სიტყვას, რომელიც ქრისტიანთათვის უზენაესი ავტორიტეტია, ამიტომ შეუძლებელია მორწმუეებმა ასეთი მოთხოვნები შეასრულონ (საქ. 4:18-19; 5:28-29).
ეკლესიასა და სახელმწიფოს შორის კონფლიქტების წარმოქმნისას ფიზიკური ამბოხისა და არეულობის ძალადობრივი გზით შეცვლისა და სამოქალაქო დაუმორჩილებლობისაკენ მოწოდება პრობლემის გადაჭრის ღვთიურ გზას არ წარმოადგენს. ეკლესიისათვის ეს მიუღებელია. მორწმუნეებს გაცილებით უფრო ქმედითი საშუალებები გააჩნიათ:
1) ღმერთის სიტყვის ქადაგება (საქ. 4:26-29)
2) ლოცვა (1ტიმ. 2:3)
ეკლესიას აგრეთვე უფლება აქვს გამოიყენოს საქართველოს კონსტიტუციით მინიჭებული საშუალებები და შესაძლებლობები.

ჩვენ მხარს ვუჭერთ საერო სახელმწიფო მოდელს: სახელმწიფოსაგან ეკლესიის გამოყოფასა და ერთმანეთის საქმეში ჩაურევლობას (გამონაკლისს წარმოადგენს სახელმწიფოს უფლება – განახორციელოს კონტროლი და ზედამხედველობა რელიგიური გაერთიანებების მოღვაწეობის კანონიერებაზე და აგრეთვე რელიგიურ გაერთიანებების წევრთა უფლებაზე – მონაწილეობა მიიღოს სახელმწიფო საქმეების მართვაში).
წმინდა წერილში საუბარია რამდენიმე შემთხვევაზე, როდესაც მოციქულები სახელმწიფო მოხელეებს მათი სულების გადარჩენის მნიშვნელობაზე უმოწმებენ, მაგრამ არასოდეს მიუთითებდნენ სახელმწიფოს მართვაზე (საქ. 26:28; 24:25).
თავის მხრივ ეკლესიაც ელოდება სახელმწიფოსაგან, რომ ისიც არ ჩაერევა ეკლესიის შინაურ საქმეებში.

სახელმწიფოსა და ეკლესიას შორის ურთიერთმოქმედების სფეროებად მიგვაჩნია:
საზოგადოებაში ზნეობის დაცვაზე ზრუნვა;
სულიერი, კულტურული, ზნეობრივი და პატრიოტული განათლება და აღზრდა;
დიალოგის შენარჩუნება ეკლესიასა და ხელისუფლების ორგანოებს შორის შესაბამისი კანონების, კანონს დაქვემდებარებული აქციების სათანადოდ მომზადებისა და მიღების გადაწყვეტილებებისას;
მეცნიერება;
ჯანდაცვა;
კულტურა და შემოქმედებითი მოღვაწეობა;
მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებში მუშაობა (საერო და საეკლესიო);
მოღვაწეობა გარემოს დაცვის სფეროში;
მოღვაწეობა ეკონომიკურ სფეროში;
ოჯახის, დედათა და ბავშვთა ინსტიტუტების მხარდაჭერა;
საერთაშორისო, ეთიკურ და სამოქალაქო დონეზე მშვიდობისმყოფლობა;
ექსტრემისტული და ტერორისტული საქმიანობის წინააღმდეგ თანადგომა.
არსებობს სფეროები, რომლებშიც ეკლესიას სახელმწიფო სტრუქტურებთან თანამშრომლობა არ შეუძლია ესენია: პოლიტიკური ბრძოლა, ამა თუ იმ პოლიტიკური პარტიის წინასაარჩევნო აგიტაცია, საზოგდოებრივი და პოლიტიკური ლიდერების მხარდასაჭერად კომპანიის გამართვა.

ღმერთმა როგორც სახელმწიფო ხელისუფლებას, ასევე ეკლესიას კონკრეტული ფუნქციების შესრულება დააკისრა. სახელმწიფო ადგენს კანონებს და დაცვის საშუალებებიც მის განკარგულებაშია. ეკლესია მარადიულ, უცვლელ, სულიერ კანონებსა და სულიერ საშუალებებს ფლობს. ქრისტეს სხეულს, ეკლესიას, ღმერთმა განსაკუთრებული, სულიერი ძალაუფლება მიანიჭა, რომელიც ჩვენი უფლის, იესო ქრისტეს სახარების გავრცელებისკენ და დედამიწაზე ზეციური სასუფევლის დამკვიდრებისკენაა მიმართული.
ეკლესიას და სახელმწიფოს განსხვავებული ამოცანები აკისრიათ. სახელმწიფოში პოლიტიკური საქმიანობების შესასრულებლად ღმერთმა ხელისუფლება დააყენა და ეს დავალება ეკლესიისთვის არ მიუცია. ეს თავის მხრივ არ გულისხმობს იმას, რომ მორწმუნე ადამიანს არ შეეძლოს პოლიტიკოსი გახდეს და საზოგადოებრივ და სახელმწიფო სტრუქტურებში იმოღვაწეოს. ეკლესიის დანიშულება არ არის სახელმწიფოს პოლიტიკური ხელმძღვანელობა, თუმცა მოვალეობაა, საჭიროების შემთხვევაში სათანადო, ბიბლიური რჩევებისა და გაფრთხილებების მიცემა სახელმწიფო მოხელეებისადმი. ბიბლიაში მრავლადაა მაგალითები, როდესაც მორწმუნეები გარკვეულ გარემოებათა გამო, სახელმწიფოში მნიშვნელოვან პოლიტიკურ პოსტს იკავებდნენ და იმ ქვეყნისთვის ღვთიური კურთხევები მოჰქონდათ (დაბ. 41:41; დან. 6:1-3).
ჩვენ მიგვაჩნია, რომ:
რელიგიურ, მაღალზნეობრივ, ოჯახური ღირებულებების დამცველ ადამიანებს შესაძლებელია პოლიტიკურ და სოციალურ საკითხებში განსხვავებული მოსაზრებები გააჩნდეთ. ჩვენ, როგორც მორწმუნეებს, შეგვიძლია საზოგადოებისა და სახელმწიფოს სრულყოფილებას ვემსახუროთ, ამავე დროს ეკლესიისა და სახელმწიფოს სუვენერულობის პრინციპები დავიცვათ. შემწყნარებლობის გათავისება და ამ საკითხთან კონკრეტული დისკუსიებისა და მოქმედებების არსებობა აერთიანებს ადამიანებს, უკეთესს ხდის საზოგადოებას და რელიგიურ თავისუფლებას იცავს.
ეკლესია განსხვავებული პოლიტიკური შეხედულებების მქონე ადამიანებს მშვიდობისაკენ და ურთიერთობისაკენ მოუწოდებს. ეკლესიის წევრებს, მღვდელმსახურებს, მრევლს, შეუძლიათ განსხვავებული პოლიტიკური მოსაზრებები ჰქონდეთ, მაგრამ არა ისეთი, რომელიც აშკარად ეკლესიური მოძღვრების საწინააღმდეგოა.
მღვდელთმსახურთ არ შეუძლიათ მონაწილეობა მიიღონ პოლიტიკური ორგაიზაციების საქმიანობაში, ისეთ საარჩევნო პროცესებში როგორიცაა: პოლიტიკური ორგანიზაციების თუ ცალკეულ კანდიდატთა საჯარო მხარდაჭერა, აგიტაცია-პროპაგანდა და ა.შ. მოქმედ ღვთისმსახურთ არა აქვთ უფლება საარჩევნო კომპანიაში (საპრეზიდენტო, საპარლამენტო, ადგილობრივ) საკუთარი კანდიდატურის დასახელების. ამავე დროს სხვა მოქალაქეების მსგავსად დაცული უნდა იყოს მრევლის და ღვთისმსახურთა არჩევნებში მონაწილეობის უფლებები.
ეკლესია თავის მხრივ უარს ამბობს: პოლიტიკურ ბრძოლაში მონაწილეობაზე, პოლიტიკურ პარტიებში და წინასაარჩევნო პროცესებში ჩართვაზე, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ის უარს ამბობს საზოგადოებისთვის მიშვნელოვან საკითხებზე საკუთარი პოზიციების გამოხატვასა და მისი ხელისუფლების ორგანოების წინაშე წარდგენაზე.
ეკლესია არ არის წინააღმდეგი, რომ მრევლის წარმომადგენლებმა მონაწილეობა მიიღონ აღმასრულებელ და სასამართლო გადაწყვეტილებებში. თავიანთი მოქალაქეობრივი მოვალეობების შესრულებისას მორწმუნეები მოწოდებულნი არიან და შეუძლიათ მონაწილეობა მიიღონ პროცესებში, რაც ნებისმიერი დროის ხელისუფლების არჩევნებთანაა დაკავშირებული. მორწმუნეები, რომლებიც სახელმწიფო ან პოლიტიკურ მოღვაწეობაში ან სხვადასხვა ორგანიზაციათა საქმიანობაში ინდივიდუალურად მონაწილეობენ, ამას აკეთებენ დამოუკიდებლად და არ გამოდიან ეკლესიის სახელით.

ისტორიის მანძილზე სხვადასხვა ქრისტიანული კონფესიები წარმოიშვა: მართლმადიდებლები, კათოლიკები და სხვადასხვა დენომინაციის პროტესტანტები. მათ გასხვავებული ხედვა აქვთ იესო ქრისტესა და მოციქულთა მსახურების საიდუმლოებებზე. ჩვენ საფუძვლად ვიღებთ 325 წლის ნიკეის მსოფლიო საეკლესიო კრებისა და 381 წლის კონსტანტინეპოლის (ცარიგრადი) მეორე მსოფლიო კრების მიერ მიღებულ რწმენის სიმბოლოებს, რომლებიც ცნობილია, როგორც ,,ნიკეცარეგრადის რწმენის სიმბოლო”. მისი ფორმულირება შემდეგნაირადაა:
,,მწამს ერთი ღმერთი, ყოვლაძლიერი მამა, ცისა და მიწის, ყოველივე ხილულისა და უხილავის შემოქმედი.
და ერთადერთი უფალი იესო ქრისტე, ღვთის მხოლოდშობილი ძე, მამისაგან შობილი საუკუნეთა უწინარეს, ღმერთი ღმერთისაგან, ნათელი ნათლისაგან, ჭეშმარიტი ღმერთი ჭეშმარიტი ღმერთისაგან, შობილი, არა ქმნილი. მამის ერთარსი და ვისგანაც შეიქმნა ყოველივე ჩვენთვის, ადამიანების გულისთვის და ჩვენს გადასარჩენად ზეციდან ჩამოსული. სულიწმიდისგან და ქალწულ მარიამისგან განსხეულებული და ადამიანად გადაქცეული. პონტოელი პილატეს დროს ჩვენთვის ჯვარზე გაკრული, ტანჯული და დაფლული, მამის მარჯვნივ მჯდომარე და ცოცხალთა და მკვდართა განსასჯელად მეორედ მომავალი. მის მეფობას არ ექნება დასასრული.
და სულიწმიდა, უფალი ცხოველმყოფელი, მამისაგან გამოსული, მამასთან და ძესთა თანაბრად თაყვანსაცემი და განსადიდებელი, წინასწარმეტყველთა მეშვეობით მეტყველი. და ერთიანი, წმინდა მსოფლიო სამოციქულო ეკლესია.
ვაღიარებ ერთ ნათლობას ცოდვათა მისატევებლად. მოველი მკვდრეთით აღდგომას და მომავალ საუკუნო სიცოცხლეს. ამინ”. გარდა ამისა, ჩვენ მხარს ვუჭერთ ხუთ ძირითად პროტესტანტულ რეფორმაციას:
1. მხოლოდ წმიდა წერილი (Sola Scriptura)
2. მხოლოდ ქრისტე (Sola Christa)
3. მხოლოდ მადლით (Sola Gratia)
4. მხოლოდ რწმენით (Sola Fide)
5. მხოლოდ ღმერთის დიდებით (Soli Deo Gloria)
დასასრულს ჩვენ ვაცხადებთ, რომ იესო ქრისტეს ეკლესია მსოფლიო ეკლესიაა. მას აქვს ერთი ჭეშმარიტება და ერთი სხეულია მრავალი ასოებით. ჩვენ ვთვლით, რომ ბიბლიის თანახმად საჭიროა მხარი დავუჭიროთ სხვადასხვა კონფესიათა შორის ურთიერთობას ქრისტიანული ფასეულობების განმტკიცებისა, გავრცელებისა და პატივისცემის გამოხატვის მიზნით.

ბიბლია ჩვენი მოძღვრების საფუძველს წარმოადგენს და იგი აბსოლიტურად ღვთისულიერია. მასში ღმერთის ნებაა გამოხატული ადამიანის გადასარჩენად. ჩვენ გვწამს, რომ ყველა ადამიანი ღმერთის ხატად და მსგავსადაა შექმნილი. შექმნილია უფლის განსადიდებლად და იესო ქრისტეს მეშვეობით დახსნის მისაღებად.
ჩვენ მოვუწოდებთ მშვიდობის, ჰარმონიის, შემწყნარებლობისა და პატივისცემისაკენ, განსხვავებული რელიგიური რწმენის მიმდევართა მიმართ ყველა კეთილი ნების მქონე ადამიანებს, მათი მსოფლმხედველობის მიუხედავად.

ბოლო დროს ჩვენს ქვეყანაში ფართოდ გავრცელდა ოკულტიზმითა და ოკულტური ნიშნებით გატაცება (ჰოროსკოპები, მკითხაობა, ჯადოქრობა, თეთრი და შავი მაგია, ჰიპნოზი, ექსტრასენსობა, ექიმბაშობა, ნათელმხილველობა, გრძნეულება და სხვა).
ცოდნისკენ და ძალებისკენ ადამიანის სწრაფვამ დამახინჯებული ხასიათი მიიღო. ოკულტიზმის მსახურები თავიანთ მოქმედებას ,,ღვთიური” ძალებით ასაბუთებენ. ეს სიცრუეა! ეს ადამიანებით მანიპულირებისკენ სწრაფვაა.
ბიბლიაში გარკვევითაა ჩაწერილი: ,,თუ გეტყვიან: ,,გამოჰკითხეთ მკვდრის გამომძახებელთ და გრძნეულთ, მოჩურჩულეთ და მუცლით მეზღაპრეებს”, განა ყოველი ხალხი თავის ღმერთს არ გამოჰკითხავს მკვდართა მეშვეობით ცოცხალთათვის? რჯულსა და მოწმობას ვფიცავ, რომ იტყვიან ისინი ისეთ სიტყვას, რომელსაც არა აქვს განთიადი”. (ეს. 8:19-20)
ბიბლია კატეგორიულად კრძალავს ბნელ ძალებთან ურთიერთობას. ოკულტური ნიშნებისა და მათი ძალებისაკენ მიქცევა, ღმერთისადმი დაუმორჩილებას გამოხატავს.
ოკულტიზმი ეშმაკის ერთ-ერთი იარაღია, რომელიც ყველაფერს აკეთებს იმისათვის, რომ ადამიანი ისე აღმოჩნდეს ღმერთის საპირისპირო მხარეს, გააზრებაც კი ვერ შეძლოს. ეშმაკი თავის სასარგებლოდ იყენებს ადამიანის ბიბლიურ გაუნათლებლობას, თავის ცრუ და ცილისმწამებლურ ბუნებას, სხვადასხვა საცდურებს და ცდილობს მის სულში ჩათესოს ანტიღვთიური განწყობა. ოკულტიზმის მიმდევრები ცრუ ღმერთებს აღიარებენ, რაც თავისთავად ჭეშმარიტი ღმერთის უარყოფას ნიშნავს. ბიბლია მრავალგზის იძლევა გაფრთხილებას, რომ ოკულტიზმით გატაცებულ ადამიანებს ღვთიური სასჯელი მოელით.

დედამიწა და ყველაფერი რაც მასზე იმყოფება ღმერთის შექმილია და მას ეკუთვნის. ქვეყნიერების შექმნის დასაწყისში მან ადამიანს უფლება მისცა, რომ ყველანაირი მიწიერი სიკეთით ესარგებლა (დაბ. 1:27-28)
კაცობრიობა ცოდვის ჩადენის გამო, დაცემული ქმილებაა და ადამიანთა შორის ყველა ურთიერთობა, მათ შორის ეკონომიკურიც, ცოდვისა და მანკიერების დაღს ატარებს, ამიტომაა რომ სრულყოფილი ურთიერთობები შეუძლებელია.
ვერავითარი ეკონომიური სისტემა, იქნება ის კაპიტალისტური, სოციალისტური კომუნისტური თუ ნებისმიერი სხვა, უუნაროა იმაში, რომ ადამიანის ყველა საჭიროებები დააკმაყოფილოს. უკეთეს შემთხვევაში მაღალგანვითარებულ ეკონომიკურ სისტემას შეუძლია, რომ საზოგადოების უმეტეს ნაწილი ღირსეული მატერიალური არსებობით უზრუველყოს.
არცერთ ეკონომიკურ სისტემას არ შეიძლება ქრისტიანული ეწოდოს, მაგრამ ზოგიერთი მათგანი სხვებთან შედარებით უფრო ახლოს დგას ღმერთის სიტყვასთან. ეკონომიკის დარგში ძირითადი ბიბლიური პრიციპებია:
1. საკუთრების უფლება
2. თავისუფალი მეწარმეობა
3. გულმოდგინე შრომა
4. ქველმოქმედება
უფალი იესო ქრისტე და მოციქულები არაერთგზის საუბრობდნენ ადამიანის საკუთრების უფლებამოსილებაზე (ეს. 65:21-23; მარკ. 12:1-9; მათ. 25:14-30). ქრისტიანობის ისტორიაში იყო შემთხვევები, როდესაც მორწმუნეები ნაწილობრივ ან მთლიანად უარს ამბობდნენ კერძო საკუთრებაზე. მართალია მოწმობას ამის შესახებ მოციქულთა საქმეებშიც ვპოულობთ (საქ. 2:44-45), მაგრამ მსგავსი შემთხვევები მაინც კონკრეტული დროითა და ადგილით იყო შემოფარგლული.
პირველმა მორწმუნეებმა რწმენით მიიღეს იესოს წინასწარმეტყველება იერუსალიმის განადგურების შესახებ. თავიანთ რწმენას გარშემომყოფთ იმით უმოწმებდნენ, რომ მამულების გაყიდვა დაიწყეს. ბიბლიაში მოყვანილი ნებისმიერი მაგალითიდან, რომელიც ეხება, კერძო საკუთრების შესახებ უარის თქმას, იყო ნებაყოფლობითი და ერთადერთ სწორ გადაწყვეტილებად არასოდეს არ მიიჩნეოდა.
წმინდა წერილი საკუთრების არცეთ ფორმას უპირატესობას არ ანიჭებს. კერძო, საზოგადოებრივი, სახელმწიფო, მუნიციპალური, კორპორაციისა და საკუთრების სხვა ფორმები, არსებობის თანაბარი უფლებებით სარგებლობენ. სახელმწიფოს ერთ-ერთ ძირითად ფუქციას საკუთრების ყველა ფორმის დაცვა წარმოადგენს. საკუთრების თვითნებური გადანაწილება ან გასხვისება დაუშვებელია, რადგან ამით ღმერთის ერთ-ერთი ფუძემდებლური მცნება ირღვევა: ,,არ მოიპარო” (გამოს. 20:15)

მეწარმეობა ადამიანის ბუნების უშუალო გამოხატულებაა და არასწორად მიგვაჩნია მისი რაიმე გზებით შეზღუდვა.
თავისუფალი მეწარმეობა და კერძო საკუთრებაზე უფლება არის ეფექტური ეკონომიკური სისტემის საფუძველი. მწარმოებლობა და გარჯა იმსახურებს შესაბამის საზღაურს. კერძო საკუთრება ქრისტიაული თვალსაზრისით არა არის ეგოისტური მიზნების დაკმაყოფილების საშუალება, არამედ შესაძლებლობა სასიკეთოდ ეწიოს საკუთარ თავსაც და სხვებსაც.
არსებობს აზრი იმის შესახებ, რომ კონკურენციას, რომელიც ახასიათებს თანამედროვე ეკონომიკური სისტემების უმრავლესობას, ადამიანი თვითიზოლაციისა და ეგოცენტრიზმისაკენ მიჰყავს. ჩვენი აზრით მსგავსი დასკვნა საფუძველს მოკლებული გახლავთ. მრავალი ქვეყნის გამოცდილება, სადაც თავისუფალი საბაზრო ეკონომიკა არის დანერგილი, გვიჩვენებს, რომ ჯანსაღი კონკურენცია ადამიანებს თანამშრომლობისკენ უბიძგებს, ვინაიდან ეფექტური წარმოება მოითხოვს სპეციალიზირებასა და კოოპერაციას. სპეციალიზირება განაპირობებს წარმოების შრომის ნაყოფიერების ზრდას და სამომხმარებლო საქონლის ღირებულების კლებას, რაც დაბალი შემოსავლების მქონე მომხმარებლისთვის უფრო ხელმისაწვდომს ხდის. კონკურენციას კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი უპირატესობა ახასიათებს: იგი წარმოაჩენს ყოველი ადამიანის უნიკალურობასა და უნარიანობას.

სიმდიდრეს, როგორც ასეთს, წმინდა წერილი არ განსჯის. აბრაამი, იობი, ნიკოდემოსი და ბიბლიის სხვა ღვთისმოსავი გმირები შეძლებული ადამიანები იყვნენ. მაგრამ მიგვაჩნია, რომ მატერიალური კეთილდღეობა თავისთავად ვერ იქნება გარანტი ადამიანის ბედნიერი მომავლის (ლუკა 12:15). წმინდა წერილი არაერთხელ გვაფრთხილებს, რომ ფულის მოყვარულობა შეიძლება მრავალი პრობლემის გამომწვევი მიზეზი გახდეს (1ტიმ. 6:9-11) და ხელი შეუწყოს ადამიანის დეგრადაციას. ცხოვრების ხარისხის გაუმჯობესება არ უნდა გახდეს ყოველდღიური საფიქრალი.
ფართოდაა გავრცელებული ეკონომიკური თეორიები, რომლის თანახმად სიმდიდრის ძირითად წყაროს ადამიანის მიერ ადამიანის ექსპლოატაცია წარმოადგენს. ჩვენი აზრით, მიუხედავად ადამიანთა არაადამიანური დამოკიდებულების საკმაოდ ხშირი მაგალითისა, ყოველთვის მაინც ასე არ ხდება. მეწარმეობის თავისუფლება და კერძო საკუთრება ყოველთვის არ არის ექსპლოატაციის წამქეზებელი. უფრო ხშირად სიმდიდრე ადამიანთა შემოქმედებისა და ინიციატივის, მათი შრომისმოყვარეობის ნაყოფია, ვიდრე ბუნებრივი რესურსების უბრალოდ ფლობისა ა სხვა ადამიანების უსამართლოდ გამოყენების შედეგი.
სოციალური სამართლიანობა მოითხოვს, რომ ყველა ადამიანს, მისი სქესის, ეროვნების ან სოციალური წარმომავლობის მიუხედავად, ერთნაირი შესაძლებლობები ჰქონდეს კანონის წინაშე და ყველა თანასწორი იყოს, მაგრამ ეს აუცილებლობა არ გულისხმობს კეთილდღეობის ერთნაირ დონეს, პირიქით, შრომისმოყვარეობა, გულმოდგინება, მუყაითობა და შემოქმედებითი მიდგომა ჯილდოს იმსახურებს შემოსავლების მაღალი დონის სახით.

შრომა ადამიანის შექმნის მომენტიდან ცხოვრების ბუნებრივ ელემენტს, ღმერთის თავდაპირველი გეგმის განუყოფელ ნაწილს შეადგენს (დაბ. 2:15). ცოდვით დაცემის შემდეგ შრომის შინაარსი და აზრი შეიცვალა.
შრომის შემოქმედებითი ნაწილი დასუსტდა და საარსებო სახსრების მოპოვების საშუალებად გადაიქცა. მიუხედავად ამისა, დღეს სწორედ შრომის წყალობით აქვს ადამიანს შემოქმედებისა და თვითგამოხატვის შესაძლებლობა, რაც ღმერთთან მისი მსგავსების უცილობელ დამოწმებას წარმოადგენს. შრომის წყალობით ადამიანს თავისი მატერიალური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილების საშუალება ეძლევა. მას აგრეთვე შეუძლია იზრუნოს სხვებზე, ვისაც საკუთარი თავის გამოსაკვებად შრომის უნარი არ შესწევს.
წმინდა წერილი ადამიანის რომელიმე კონკრეტულ საქმიანობას უპირატესობას არ ანიჭებს. ნებისმიერი საქმე, რომელიც ღვთიურ პრინციპებს შეესატყვისება, სასურველია ღმერთისთვის და კურთხეულია მისგან. საქმიაობა, რომელიც მიმართულია ეგოისტური ინტერესების დაკმაყოფილებისაკენ, ცოდვისა და მანკიერების გავრცელებისაკენ, საზოგადოების გარყვნას ემსახურება და ღმერთისთვის არასასურველია.
მშრომელებს აქვთ უფლება ღირსეული საზღაური მიიღონ (1კორ. 9:7-10). ადამიანის მიერ ადამიანის ექსპლუატაცია, გარშემო მყოფი ადამიანების მიმართ უსამართლო დამოკიდებულება დანაშაულია და მას აგრეთვე სოციალური რყევა მოაქვს. ბიბლია ნათლად ამბობს: ,,არ ავნო შენს მოყვასს და არც არა მოსტაცო, და არ გაათევინო ღამე შენთან მოჯამაგირის შრომის გასამრჯელოს განთიადამდე (ლევ. 19:13). თავის მხრივ გარკვეულ პასუხისმგებლობას დაქირავებული მუშაკებიც ატარებენ. ღმერთი მათ კეთილსიდისიერი შრომისაკენ მოუწოდებს. (ეფეს. 6:5-8).

ქველმოქმედება ერთ-ერთი თვალსაჩინო დასტურია იმისა, რომ ადამიანები ღმერთის საკუთრების განმკარგავნი არიან. წმინდა წერილი არაერთგზის მოგვიწოდებს ვიზრუნოთ იმ ადამიანთა საჭიროებებზე, რომლებსაც სხვადასხვა მიზეზთა გამო საკუთარი თავის უზრუნველყოფა არ შეუძლიათ (რჯ. 24:19-22). სამწუხაროდ თაამედროვე მსოფლიოში ქველმოქმედება უანგაროდ არცთუ ხშირად ხდება.
ცხოვრების მატერიალურ მხარეს დიდი მნიშვნელობა აქვს, მაგრამ არ შეიძლება ადამიანი მარტო მისი ეკონომიკური სარგებლობის პრიზმაში შევაფასოთ. სიღარიბე, სიმდიდრე ან ეკონომიკური ეფექტურობა ადამიანის ღირსებების შემფასებელ სრულფასოვან საშუალებას არ წარმოადგენს.

თანამედროვე მეცნიერება (ჰუმანიტარული და საბუნებისმეტყველო) განვითარების მაღალ დონეზე იმყოფება. არსებობს მცდარი შეხედულება, რომ თითქოს მეცნიერებას არ შეუძლია სულიერი და ზნეობრივი პრინციპებისაგან დამოუკიდებლად გავითარდეს. ნორმალური ადამიანური ცხოვრების ასაღორძინებლად აუცილებელია მეცნიერული ცოდნისა და სულიერი ფასეულობების დაკარგული კავშირების აღდგენა.
ეკლესია დალოცავს ყოველ კულტურულ მიმართულებას, რომელიც ხელს შეუწყობს პიროვნების ზნეობრივ და სულიერ გარდაქმნას.
თავიანთი წარმოშობით მეცნიერება და კულტურა რელიგიის მოვალენი არიან, ისინი მის წიაღში ჯერ კიდევ წინაისტორიულ დროს ჩაისახნენ, არსებობდნენ და დღევანდელ დღემდეც არსებობენ ერთმანეთთან მჭიდრო ურთიერთკავშირსა და ურთიერთმოქმედებაში. ცნობილი რუსი მეცნიერი ვ.ი. ვერნადსკი (1922წ.) წერდა: ,,რელიგიისგან, ისევე როგორც პიროვნების სხვა სულიერი გამოვლინებები, წარმოიშვა მეციერება”. ეთიკა და მეტაფიზიკა, ხელოვნება და ბუებისმეტყველება თავიანთ წარმოშობას რელიგიას უნდა უმადლოდნენ. ხელოვნება წარმოიშვა როგორც საკულტო დარგი, მეცნიერება და ფილოსოფია წარმოიშვა როგორც, წუთისოფელზე რელიგიური შეხედულების გააზრების მცდელობა. მორალი, სამართალი და ოჯახი რწმენის მცნებებზეა დამყარებული.
შუა საუკუნეების ევროპაში კულტურის ერთადერთი კერა ეკლესია იყო, რომელმაც ანტიკური მეცნიერების ფესვები შემოინახა. მონასტრები ძველ ლიტერატურას აგროვებდნენ და იმ ეპოქის ცოდნის მთელ საგანძურს თავიანთ კედლებში უყრიდნენ თავს.
გვიანდელი ანტიკური და შუა საუკუნეების გამოჩენილი ქრისტიანი მოაზროვნეები თავიანთი დროის მეცნიერებით იყვნენ განათლებულნი. საბუნებისმეტყველო საკითხების მიმართ ცოცხალ ინტერესს იჩენდნენ წმინდა ვასილი დიდი, ნეტარი ავგუსტინე, წმიდა ალბერტი, წმიდა თომა აკვინელი. ისინი მეციერებას დიდ მიშვნელობას ანიჭებდნენ და მის სხვადსხვა დარგებს სწავლობდნენ.
ბერი როჯერ ბეკონი, რომელსაც შუა საუკუნეების მეცნიერების განვითარებაში უდიდესი წვლილი მიუძღვის, ღვთისმეტყველი და მისტიკოსი იყო. მ.ვ. ლომონოსოვი წერდა: ,,მეცნიერებას და რელიგიას ერთმანეთთან წაკიდება არ შეუძლიათ: განა ვინმე რაღაც მედიდურობის და თავისი გონიერების გამოსაჩენად მათზე მტრობას იტყვის”. ეს აზრი არანაკლები სიმკვეთრით მოსკოველმა მღვდელმთავარმა ფილარეტმა ჩამოაყალიბა: ,,ქრისტეს რწმენა არ მტრობს ჭეშმარიტ მეცნიერებას, ვინაიდან კავშირი არა აქვს უმეცრებასთან!”
ასევე უნდა აღინიშოს რელიგიურ მოღვაწეთა ცხოველმყოფელი ინტერესი მეციერებასა და განათლებისაკენ. მრავალი საუკუნის განმავლობაში საქარტველოში სწორედ ქრისტიანული ტაძრები გახლდათ განმანათლებლობის და მნიშვნელოვანი ნაშრომების შექმნის კერა.
ის, რომ წარსულის დიდ მეციერთა უმრავლესობა რელიგიური ადამიანები იყვნენ, მეცნიერებისა და რელიგიის შეთავსებადობის მჭერმეტყველური დამოწმებაა.1. რელიგიასა და მეცნიერებას თავისუფლად შეუძლია ისე განვითარდნენ, რომ ერთმანეთს ხელი არ შეუშალონ. მეცნიერება ე.წ. ხილულ (მათ შორის აპარატურის დახმარებით) სამყაროს შეისწავლის. მისი კვლევის ობიექტს მატერიალური სამყარო წარმოადგენს.
რელიგია კი სულიერი სწრაფვაა ზებუნებრივი სამყაროსაკენ, რომლის მიღწევაც წმინდა მეცნიერული მეთოდებით შეუძლებელია. არამატერიალური სფეროები მეცნიერებისათვის დახშული რჩება. არამატერიალური სფეროების შესახებ დასკვნების გამოტანისას მეცნიერება უკიდურესად ფრთხილად უნდა იყოს და მისთვის ცნობილ ფაქტებს უნდა დაეყრდნოს.
2. რელიგიური ინტუიციური გამოცდილების ახსნისა და გააზრებისათვის რელიგიური აზროვნება ხშირად იყენებს მეცნიერულ მეთოდებს. ამის შესახებ ბიბლიაც ლაპარაკობს: ,,იმიტომ, რომ ცხადია მათთვის, რაც ღმერთის შესახებ შეიძლება იცოდნენ, ვინაიდან ღმერთმა განუცხადა მათ. ვინაიდან მისი უხილავი, მისი მარადიული ძალა და ღვთაება წუთისოფლის დასაბამიდან ქმილებათა ხილვით შეიცნობა… “ (რომ. 1:19-20).
3. სწორედ ასე შეუძლია მეცნიერებას რელიგიური მსოფლმხედველობისა და გამოცხადების ნიშნით გავითარდეს. საფუძველს არაა მოკლებული ის მოსაზრება, რომ მრავალი მეცნიერული აღმოჩენა, რომელიც ჩაისახა და დაიბადა, სავარაუდოდ როგორც ინტუიციური აზროვნების პროდუქტი, სხვა არაფერია, თუ არა ღვთიური გამოცხადების ნაყოფი (მენდელეევის ქიმიური ელემეტების პერიოდული სისტემა და სხვ.).
მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ არ არსებობს ,,მეციერული მსოფლმხედველობა”, რომელიც მარტოოდენ საბუნებისმეტყველო მონაცემებზეა აგებული. უმაღლესი კატეგორიის აზრები სიცოცხლეზე, სიკეთესა და ბოროტებაზე რწმენის არეს განეკუთვნება.
რელიგია ადამიანს აძლევს გაგებას იმის შესაცნობად, რომ მიხვდეს, რისთვის ცოცხლობს. მეცნიერებას ამ კითხვაზე სრულყოფილი პასუხის გაცემა არ შეუძლია. ის ცდილობს გაიგოს, როგორ არის მოწყობილი მატერიალური სამყარო. სამყაროს რელიგიური ჭვრეტა მთლიანი წრეა, რომელშიც მთელი ადამიანური ცხოვრებაა მოქცეული, მათ შორის ცოდნის წყურვილი, ბუნებრივი სამყაროს მეცნიერული კვლევა.
ამრიგად, მეცნიერება და რელიგია, რეალობის შეცნობის ეს ორი გზა არ უნდა იყოს ერთმანეთისაგან დამოუკიდებელი სფეროები, მათ ერთობლივად უნდა შეუწყონ ხელი კაცობრიობის საერთო წინსვლას ჭეშმარიტებისაკენ მიმავალ გზაზე.
ქრისტიანობისა და მეცნიერული კვლევების ურთიერთქმედების დადებითი ეფექტების მიუხედავად, დღეს მეცნიერებაში სპეკულარული იდეოლოგიის შეჭრა შეინიშნება. მეციერება გამოდის სულიერი გავლენისაგან, ტოვებს რელიგიურ მსოფლმხედველობასა და ეკლესიის მეურვეობას, რასაც მძიმე შედეგები მოაქვს, მაგალითად ეკონომიკური კრიზისები.
ასეთი ნეგატიური შედეგების გაზრდა მოსალოდნელია არასწორი პრინცირების ძალით, რომელიც საზოგადოების თანამედროვე სამეცნიერო-ტექიკურ განვითარებას უდევს საფუძვლად. ეს პრინციპი მდგომარეობს აპრიორულ მიზანმიმართულებაში, რომ საზოგადოების განვითარება რომელიმე მორალური, ფილოსოფიური ან რელიგიური მოთხოვნებით არ უნდა შემოიფარგლოს.
მსგავს ,,თავისუფლებასთან” ერთად სამეცნიერო-ტექიკური განვითარება ადამიანური მანკიერების ძალაუფლების ქვეშ ექცევა: მედიდურობა, სიამაყე, გამოჩენის წყურვილი, უფრო მეტი და მეტი კომფორტი. ეს არღვევს ცხოვრების სულიერ ჰარმონიას, მისგანვე გამომდინარე ყველა შედეგებით.
ნორმალური ადამიანური ცხოვრების უზრუნველსაყოფად, დღეს, როგორც არასოდეს, აუცილებელია დაბრუნება რელიგიური, სულიერი და ზნეობრივი ფასეულობებისა და ამავდროულად მეცნიერული ცოდნის კავშირთან, რომელიც თანდათან ხელიდან გვეცლება, ზოგი კი საერთოდ დაკარგულია.
ეკლესია აფრთხილებს ადამიანებს არ შეცდნენ და არ განიხილონ მეცნიერება, როგორც ზნეობრივი პრინციპებისგან განდგომილი დარგი.
ცხოვრების სახარებისეული ნორმები შესაძლებლობას იძლევა პიროვნება ისე აღზარდოს, რომ მიღებული ცოდნა ბოროტად არ გამოიყენოს.
ეკლესიისა და საერო მეცნიერების მოწოდებაა ითანამშრომლონ დედამიწაზე სიცოცხლის გადასარჩენად და ცხოვრების სათანადო დონის მისაღწევად.
არავითარ სოციალურ სისტემას არ შეიძლება ეწოდოს ჰარმონიული, თუ მასში სეკულატურული მსოფლშეგნების მონოლოგიები არსებობენ. სამწუხაროდ, ჩვენს ეპოქაში არსებობს იდეოლოგიზაციის საშიშროება, რისთვისაც მსოფლიოს საზოგადოების დიდმა ნაწილმა XX საუკუნეში დიდი საფასური გადაიხადეს. მეცნიერების იდეოლოგიზაცია განსაკუთრებულ საშიშროებას საზოგადოებრივი კვლევის სფეროებისთვის წარმოადგეს, რომლებიც სახელმწიფო პროგრამებისა და პოლიტიკური პროექტების საფუძვლებშია ჩადებული. რელიგიური შეხედულებები უნდა წარედგინოს განათლების სისტემას, საზოგადოებისთვის მნიშვნელოვანი პროექტის გახილვის დროს კი, მთელ საზოგადოებას. ეკლესია უარყოფს, რომ მეცნიერებისა და ტექნიკის მიღწევები პიროვნების შინაგან სამყაროზე კონტროლის დასამყარებლად, შთაგონების ტექნოლოგიის შექმნისათვის, ადამიანის შემეცნებისა და ქვეშემეცნების მონოპოლიზაციისთვის გამოიყენონ, რადგან ნებისმიერი ადამიანი ეკუთვნის მხოლოდ უფალ ღმერთს და მის ძვირფას საკუთრებას წარმოადგენს. აქედან გამომდინარე მრავალი ბიოსამედიცინო ტექნოლოგიები და ექსპერიმენტები ეკლესიის თვალსაზრისით მიუღებელია, კერძოდ: აბორტი, სიცოცხლის ჩასახვის მანიპულაცია (მათ შორის უშვილობის შემთხვევაში სასქესო უჯრედების დონორობა, სუროგატული დედობა), ადამიანის კლონირება, ევთანაზია, სქესის შეცვლა.

ჩვენ მხარს ვუჭერთ საერო და სასულიერო განათლების ყველა სახეს, რადგან ვაღიარებთ ღმერთისა და სახელმწიფოს წინაშე ქრისტიანი პიროვნების სრულფასოვანი, ჰარმონიული და ინტელექტუალური განვითარების საკითხებში საკუთარ პასუხისმგებლობას.. განათლების შინაარსი ხელს უნდა უწყობდეს ადამიანთა განსხვავებულ რასობრივ, ნაციონალურ, ეთნიკურ, რელიგიურ და სოციალურ დაჯგუფებებს შორის ურთიერთგაგებასა და თანამშრომლობას; ითვალისწინებდეს მსოფლმხედველობითი მიდგომების მრავალფეროვნებას, დახმარებას უწევდეს მოსწავლეთა უფლებების რეალიზაციას აღმსარებლობის თავისუფლების საკითხში.
ეკლესიას მიუღებლად მიაჩნია საგანმანათლებლო დაწესებულებებში ძალადობის, მტრობისა და სიძულვილის, ნაციონალური, სოციალური და რელიგიური უთანხმოების პროპაგანდა. დაუშვებელია აგრეთვე საერო საგანმანათლებლო დაწესებულებებში ერთი კულტურის ან რელიგიის, როგორც ერთადერთი მისაღების, ან ერთადერთი ჭეშმარიტების წარდგენა.
კაცობრიობის ისტორიაში პრაქტიკულად ყველა ფუნდამენტალური და გამოყენებითი მეცნიერული აღმოჩენები მღვდელმსახურებსა და მორწმუნე სწავლულებს ეკუთვნით. ეკლესია პატივს სცემს საერო სკოლასა და საერო განათლების თავისუფლების აღიარებას და მზადაა მასთან ურთიერთობები ააგოს. ამასთან ერთად ეკლესიას დაუშვებლად მიაჩნია მოსწავლეთათვის ანტირელიგიური და ანტიქრისტიანული იდეების შეგნებულად თავს მოხვევა და სამყაროზე მატერიალური შეხედულების მონოპოლიის მტკიცება. ეკლესიას მიაჩნია, რომ სკოლაში ოკულტიზმისა და ნეოწარმართული გავლენის შეღწევის საშიშროებას იგნორირება არ უნდა გაუკეთდეს.
სპეციალურ დისციპლინებში ბავშვთა მომზადებასთან ერთად მასწავლებლებმა მათში ჭეშმარიტებისა და ზნეობისაკენ სწრაფვა, მოყვასისა და მამულის სიყვარული, საკუთარი და სხვა ქვეყნის ისტორიის შესწავლის სურვილი უნდა წაახალისონ.
ეკლესია მზადაა, რომ აუცილებელი დახმარება გაუწიოს სახელმწიფო ორგანოებსა და საგანმანათლებლო დაწესებულებებს ქრისტიანული განათლების სხვადასხვა დონისა და ფორმის პროგრამების (დასწრებული, დაუსწრებელი განათლება) შედგენაში, აგრეთვე კონსულტაციის, კურატორობისა და გარკვეული დროით სასწავლებლებში მასწავლებლების გაგზავნის სახით.

ქრისტიანული განათლება ეკლესიის მსახურების განუყოფელი ნაწილია. უფალმა იესო ქრისტემ მორწმუნეებს დიადი დავალება მისცა: ,,ამიტომ წადით და მოიმოწაფეთ ყველა ხალხი, მონათლეთ ისინი მამისა და ძისა და სულიწმიდის სახელით. ასწავლეთ მათ ყოველივეს დაცვა, რაც მე გამცნეთ. აჰა, მე თქვენთან ვარ ყოველდღე, წუთისოფლის აღსასრულამდე. ამინ!” (მათ. 28:19-20). ქრისტიანული განათლება პირობითად შეიძლება ფორმალურად და არაფორმალურად დაიყოს. არაფორმალურ განათლებას მიეკუთვნება ეკლესიის სხვადასხვა სახის მსახურებები: მზადება წყლით ნათლობისათვის, მცირე ოჯახური ჯგუფები, სემინარები, სხვადასხვა დონის კონფერენციები და ა.შ.
ფორმალური ქრისტიანული განათლება თავის თავში მოიცავს სასწავლო პროგრამებს, რომელთა მიზანიც ხუცესების, მსახურებისა და ეკლესიის რიგითი წევრების ღვთისმეტყველური განათლების ამაღლება წარმოადგენს, რომელიც სათანადო მოწმობებისა და დიპლომების გაცემით დასტურდება.
ფორმალური ქრისტიანული განათლების პროგრამები შემუშავებულია მსოფლიო განათლების სისტემათა საყოველთაოდ მიღებული მოთხოვნების გათვალისწინებით და პროფესიონალური მომზადების კონკრეტულ დარგში (ღვთისმეტყველური, მწყემსური ზრუნვა, მახარებლობა, მუსიკალური მსახურება და ა.შ.) ბაკალავრის, სპეციალისტის ან მაგისტრის ხარისხის მინიჭებით.
ფორმალური ქრისტიანული განათლების ამოცანაა, ყოველ ქრისტიანს ისეთი კვალიფიკაცია მისცეს, რომელიც მას ეკლესიისთვის ეფექტურ შრომას შეაძლებინებს.