ალბათ დაუჯერებელია, რომ ლუკას მე-17 თავში იესო ათ კეთროვანს ერთდროულად კურნავს, ის უბრალოდ ეუბნება მათ: “წადით და მღვდლებს ეჩვენეთ.“  ხოლო როგორც კი წავლენ, მათი კანი განახლდება.

უფალი არასდროს ყოფილა დაინტერესებული პატივის და დიდების მოხვეჭით. ერთადერთი რამ, რაც მისთვის დაუჯერებელი აღმოჩნდა ეს იყო ყოფილი კეთროვნებისგან მადლიერების ნაკლებობა. დიდი სასწაულის შემდეგ, მათგან მხოლოდ ერთი მიბრუნდა იესოსთან მადლობის სათქმელად.

მხოლოდ ერთი.

როგორც ბიბლია ამბობს: „როცა ნახა რომ განიკურნა, მობრუნდა და მაღალი ხმით განადიდებდა ღმერთს. პირქვე დაემხო იესოს ფერხთით და მადლობდა მას. ის კაცი სამარიელი იყო.“ (ლუკა 17:15-16)

იესოს გაუკვირდა და ჰკითხა: „ნუთუ ათივენი არ განიწმიდნენ? ცხრანი სადღა არიან?

არავინ აღმოჩნდა, რომ მობრუნებულიყო ღმერთის სადიდებლად გარდა ამ უცხოტომელისა?“

სამწუხარო შედეგი იყო ის, რომ  90% -მა დაკარგა მეორე, უფრო მნიშვნელოვანი საჩუქარი, რომელსაც იესო უმზადებდა მათ.  ის მარტოხელა, მადლიერ სამარიტელს ეუბნება: „ადექი და წადი! შენმა რწმენამ გიხსნა!“ აქ არსებითად მნიშვნელოვანია ის, რომ კეთროვანმა მიიღო სხეულთან ერთად, სულიერი განახახლებაც.
 

მადლიერება გასცემს და იღებს.

წმინდა წერილი არ გველაპარაკება იმის შესახებ, თუ რატომ არ გამოხატეს მადლიერება ღმერთის მიმართ დანარჩენმა კეთროვნებმა. მიუხედავად ამისა, ნათელია, რომ სამარიტელის მადლიერი გული მზად იყო მიეღო მეტი. დღესაც ასეა ჩვენთვის: მადლიერება , რომელსაც ვუძღვნით უფალს ზრდის მის მოქმედებას ჩვენში.
 

როგორ?

ეს არის თეოლოგიური თანმიმდევრობა, რომ უპირველეს ყოვლისა გავიაზროთ: მადლიერება ბადებს თავმდაბლობას, თავმდაბლობა კი უფლის მადლს.

მოდით დავიწყოთ მადლიერებიდან. მადლიერებას შეიძლება ვუწოდოთ სულიერი დისციპლინის „ჭიშკარი“. როგორც ფსალმუნის 99:4 გვეუბნება: „მადლიერებით შედით მის კარიბჭეში და ქებით – მის ეზოებში; მადლობდეთ მას და აკურთხეთ მისი სახელი.“ მადლიერებისას ჩვენ არამარტო ვმადლობთ ღმერთს რაიმე ნივთის, სურვილის ან საჭიროების  გამო, რომელიც ავსებს ჩვენს მოთხოვნილებათა სიას, არამედ მის გამოც.

მადლიერება იწვევს თავმდაბლობას, რადგან ღმერთი აკმაყოფილებს ჩვენს საჭიროებებს. თავმდაბლობა არის გულის მდგომარეობა, რომელიც აცნობიერებს , რომ ყველა ჩვენი კურთხევა არის მიღებული დაუმსახურებლად. ის გვასწავლის, თუ როგორ არ უნდა ვიყოთ სრულიად მოკლებულნი წმინდა ღმერთის წინაშე დგომას. ჩვენ უბრალოდ ვერ მივიღებთ უფლის სამეფოს, გადარჩენას, ან მის უპირობო სიყვარულს.

მართლაც, თავმდაბლობა არის სწორი მდგომარეობა ღმერთთან ურთიერთობის დროს. და ეს საშულებას აძლევს უფლის მადლს, ჩვენს ცხოვრებაში მოქმედების. როგორც იაკობის წერილი ამბობს: „ღმერთი ამპარტავნებს ეწინააღმდეგება, თავმდაბლებს კი მადლს ანიჭებს”. (4:6)

ღმერთის მადლისგან მოდის ღმერთის ძალა, მეტად სამადლობელო და საჭირო ძალა, რომელსაც ვიღებთ.

ამ თანმიმდევრული ბილიკის- მადლიერების, თავმდაბლობისა და მადლის, გავლა საშუალებას გვაძლევს ვეზიაროთ უფლის ძალასა და თანდასწრებას.

 

რა ხდება მაშინ როდესაც ვიტანჯებით?

მადლიერების გრძნობა ადვილად იბადება, მაშინ როდესაც მივიღებთ საოცნებო სამსახურს ან უბრალოდ წინ მივიწევთ კარიერაში. ამ დროს ადვილად ვიღებთ ხელს ღვთიურ გაგებაზე, მაშინაც კი, როცა ვიღებთ უბრალო გაფრთხილებას სიჩქარის გადაჭარბებისთვის. მაგრამ რა მოხდება, თუ ჩვენს გზას ავცდებით? ან, თუ ტრაგედია დატრიალდება?

 

ამის შემდეგ ისეც შეგვიძლია ვიყოთ მადლიერნი?

მართლაც, ცხოვრება ყოველთვის არ არის ტკბილი მდგომარეობებით სავსე ბუფეტი, სადაც შეგვიძლია ავირჩიოთ, თუ რომელი მათგანი გადმოვიღოთ თეფშზე. ხანდახან შეიძლება შეგვხვდეს ლიმნით სავსე თასიც.

საბედნიეროდ, ქრისტიანებს მადლიერება არ გვთხოვს „ლიმნის გადაქცევას ლიმონათად“- დაღი, რომელიც შეიძლება შეგვხვდეს დახმარების „ეფექტური“ საშუალების წიგნებში. მე ვერ წარმომიგენია ებრაელი ხალხი აშენებდეს ლიმონათის სადგომებს ნაცისტურ საკონცენტრაციო ბანაკებში ან მშობლები აწარმოებდნენ ლიმონათს შვილის დასაფლავებაზე.

ცხოვრებაში მომხდარი ტრაგედიები და სირთულეები შეიძლება იყოს უამრავი. მადლიერი გულის ქონა არ ნიშნავს უყურო ყველაფერს ნათელი მხრიდან ან ყველაფერი იყოს ცუდად. ჩვენი მადლიერება არ უნდა იყოს დაფუძნებული მდგომარეობებზე.

ეს დამოკიდებულია პიროვნებაზე.

ჩვენს ტკივილზე და ტანჯვაზე პასუხები უნდა ვეძიოთ ღმერთში და არა გარემოებებში. იესო მოვიდა არამარტო იმიტომ, რომ ეტანჯა ჩვენთვის, არამედ დატანჯულიყო ჩვენთან ერთად. ესაია წინასწარმეტყველი აღწერს იესოს: „მოძულებული იყო, კაცთაგან მიტოვებული, გატანჯული და სნეულებანაგემი. სახეს ვარიდებდით, შესაზიზღი იყო და არაფრად ვაგდებდით“. (53:3)

 

იესოს ესმის ჩვენი ტკივილი და თანაგვიგრძნობს.

საბოლოოდ, ჩვენი მადლიერება ზრდის რწმენას, რითაც ღმერთმა გამოგვისყიდა ყველა ცუდი სიტუაციისგან ამ და შემდგომ ცხოვრებაშიც. „მოსწმენდს ცრემლს მათი თვალებიდან და აღარ იქნება სიკვდილი; აღარ იქნება გლოვა, გოდება და ტკივილი, ვინაიდან გადაიარა უწინდელმა”. (გამოცხადება 21:4)

ადვილია დავკარგოთ ღმერთისგან გამომავალი კურთხევები მაშინ, როცა ტკივილი წაგვლეკავს. აგონიაში ყოფნის დროს შეიძლება ბევრჯერ შეირყას ჩვენი რწმენა. მიუხედავად ამისა, ღმერთს არასდროს მიაქვს უკან თავისი საჩუქარი. ეს ისეთი კარგია. მე რომ იესოს ადგილას ვყოფილიყავი, მეორე მხრივ, 9 იმედგაცრუებას ისევ კეთროვნებად ვაქცევდი.

ყოველივე ეს გვასწავლის იმას, რომ უნდა ვიყოთ მადლიერნი.

მაგრამ ეს იყო სიყვარული, რომ სამარიტელმა მიიღო მარადიული საჩუქარი. სიტყვა „მადლობა“ ყოველთვის მიგაღებისნებს კურთხევებს, რომელიც შეიძლება არ ჩანდეს. ჩვენ არ შეგვიძლია გავაკონტროლოთ ღმერთი, უბრალოდ შეგვიძლია იმედით დაველოდოთ მის მადლს.

ყოველდღიურად ჩვენ გვეძლევა საშუალება ვუყუროთ მზის ჩასვლას, მივირთვათ სადილი მეგობართან, ან უბრალოდ დავიძინოთ კომფორტულ საწოლში- ეს გაუცნობიერებელი კურთხევებია. ყოველი დღე საგანძურია. და შენ რა შეუმჩნეველ საჩუქარს აღმოჩენ მადლიერები თვალებით დღეს?

თარგმანი: ნინი ჭანტურია

 

 

 

 

 

 

 

    თითოეულ ადამიანს გააჩნია სულიერი ძალაუფლება  სიტყვის მეშვეობით შექმნას ან გაანადგუროს. ამის გამო  ბიბლია სიტყვის სწორად გამოყენების შესახებ  ახსნა-განმარტებებს იძლევა.  „ყოველი ფუჭი სიტყვისთვის, რომელსაც იტყვიან ადამიანები  პასუხს აგებენ განკითხვის დღეს, რადგან შენი სიტყვებით გამართლდები და შენივე სიტყვებით იქნები მსჯავრდადადებული“ .  ბიბლია ამბობს, რომ ჩვენ  თითოეულ წარმოთქმულ სიტყვაზე  გვაკისრია პასუხისმგებლობა . „ვინც სიტყვით არ ცდება, სრულყოფილი ადამიანია,  მას შეუძლია ალაგმოს მთელი სხეულიც“.   

ჩვენი სხეულის, სულის ( ემოცია,განწყობა,ინტელექტი,ჯანმრთელობა,სურვილი ) მდგომარეობა  ჩვენ  სიტყვაზეა დამოკიდებული. ამ პრინციპს იყენებენ მედიცინაშიც (ფსიქოლოგია,ტრენინგი, ჰიპნოზი ). რთულ დროს ხალხი მტერთან შესახვედრად ფრონტზე მიდიოდა გულში კი ძალა და რწმენა ჰქონდათ, რომ ისინი აუცილებლად გაიმარჯვებდნენ. სიტყვაში იმალება დიადი ძალა.

    დამანგრეველ სიტყვის ძალას ჯადოქრები, სატანისტები და სხვა ბოროტი ძალის წარმომადგენლები იყენებენ. თუ ადამიანს წყევლის  სჯერა და ეშინია, წყევლა მის ცხოვრებაში  მოქმედებას იწყებს, ხოლო შიში და ნეგატიური რწმენა სატანას ძალას მატებს. ჩვენს წინააღმდეგ წარმოთქმული ნეგატიური სიტყვებისაგან მფარველი ძალა  იესო ქრისტესადმი  ნდობა და მორჩილებაა. „ისევე არ მოეწევა კაცს დაუმსახურებელი წყევლა, როგორც ბეღურის გაფრენა ან მერცხლის ნავარდი“. ღმერთი  ყოვლისშემძლე არის და რადგან მისი მფარველობის ქვეშ ვიმყოფებით, ესეიგი ღვთის შვილები ვართ და არაფრის  უნდა გვეშინოდეს.

  „რადგან,  ვისაც უყვარს სიცოცხლე და კეთილდღეობის ხილვა, შეიკავოს ენა ბოროტისგან და მისი ბაგეები ნუ იტყვიან მზაკვრულს“   მოციქული პეტრე  გვამცნობს, რომ ჩვენი  კეთილდღეობა ჩვენსავე  წარმოთქმულ სიტყვებზეა დამოკიდებული. როგორც კეთილ სიტყვას  სიხარულით სავსე დღეები, ასევე  ბოროტ სიტყვას -განსაცდელი მოაქვს. „წრფელთა კურთხევით მაღლდება ქალაქი, ბოროტეულთა პირით კი ინგრევა“ – წერს ბრძენი მეფე სოლომონი. ადამიანები,  რომლებიც გამოთქვამენ ხელისუფლების მიმართ უკმაყოფილებას, განიკითხავენ  ქვეყნის სათავეში მდგომთ, მათ ცხოვრებაში მოდის ზეწოლა, რომელმაც მათი ცხოვრება შესაძლოა დაანგრიოს.  ამიტომ მოსახლეობის ინტერესებში შედის  (პოზიტიური სიტყვები, კურთხევა ) ხელისუფლებისთვის ლოცვა, რათა ქვეყანა კი არ დაინგრეს, არამედ აყვავდეს.

როდესაც ჩვენზე უარყოფითად საუბრობენ  დისკომფორტს ვგრძნობთ, რადგან ამ უარყოფით  აურას ვეჯახებით. იესო მთაზე ქადაგების დროს ასწავლიდა თუ როგორ გავუმკლავდეთ ნეგატიურ ძალას: „გიყვარდეთ თქვენი მტრები,ილოცეთ თქვენი მაწყევრებისთვის,კეთილი უყავით თქვენს მოძულეებს და ილოცეთ მათთვის,ვინც გავიწროებთ და გდევნით“. ბოროტების დაძლევა  მხოლოდ სიკეთითაა შესაძლებელი.  როდესაც  ღმერთის პრინციპით ვმოქმედებთ,  ბოროტება ძალას კარგავს.  სიკეთეც და ბოროტებაც ბუმერანგივით უკანვე გვიბრუნდება.
„ორმოს გამთხრელი თვითონვე ჩავარდება შიგ, ქვა მისივე დამგორებელს გაჭყლეტს“. განსაკუთრებულ  შეშფოთებას  ყოველდღიურ ლექსიკაში უხამსი სიტყვების გამოყენება იწვევს, რადგან ისინი  ბოროტ ძალებთან პირდაპირ კავშირშია.
ბევრი უცენზურო  გამოთქმა  წარმათი ღმერთების, დემონების სახელებია.

     მთავარი  ის კი არ არის, როგორ ვიწყებთ ჩვენ ცხოვრებას,  არამედ როგორ გავაგრძელებთ   და  დავამთავრებთ მას.   ყურადღება მივაქციოთ რა გამოდის ჩვენი ბაგეებიდან  კურთხევა  თუ  წყევლა.  თითოეული სიტყვა ჩვენზე  და ჩვენს მომავალ თაობაზე  პირდაპირ მოქმედებს. დღეს საშუალება გვაქვს, რომ ღვთის წინაშე ჩადენილი ცოდვები ვაღიაროთ და  პატიება ვითხოვოთ. ბიბლია ამბობს: „ბაგით აღიარებენ გადასარჩენად“.  თუ გინდა, რომ  მისაბაძი მაგალითი იყო, მთელი გულითა და სულით წარმოთქვი შემდეგი ლოცვა: „ზეციურო მამა გთხოვ მაპატიე ყოველი არასწორი ქმედება,ფიქრი და სიტყვა,  რომელიც ჩავიდინე. მე მჯერა,   რომ შენი ძე იესო ქრისტე, გაეკრა გოლგოთის ჯვარზე ჩემი ცოდვებისთვის. ის მოკვდა, რათა მიმეღო ახალი და სამუდამო სიცოცხლე. ზეციერო მამა მე ვღებულობ შენს პატიებას და ძალას საბრძოლველად.  გთხოვ,  გადმოღვარე ჩემზე სულიწმინდის მადლი.  დამეხმარე ბაგის გაკონტროლებაში. ზეციერო მამა, მე გადავცემ  ჩემს ცხოვრებას შენს მოსიყვარულე და მზრუნველ  ხელს.  ამინ“.
                                                                                                                                             

                                                                                                                                             თარგმანი:  მარიამ  უზუნაშვილი
 

    დღის განმავლობაში გსურს მეტი სიხარული? ბედნიერება მოდის, როცა ყოველდღიურ მოვლენებს  მარადიულობის პერსპექტივიდან უყურებ. ამ წინასწარგანზრახული აზრით მომართული, დღევანდელობას უკვე სხვანაირად შეხედავ.  მეტი სიხარული და დაჯერებულობა გექნება, რადგან  ღმერთი შენ ცხოვრებაში ყოველდღიურად  მუშაობს.

1. გაიმეორე ღმერთთან ერთად მიზეზები რატომაც ენდობი მას.  უთხარი უფალს მისი რომელი თვისებაა ამჟამად შენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი. წაიკითხე წმინდა წერილიდან ფრაზები, დაიწყე  ფსალმუნი 103:1. შეუერთდი სხვა მორწმუნეს სამადლობელ ლოცვებში და ისიამოვნე უფლის მიერ.
    
2. იქონიე  „დღიური, რომელშიც სასიხარულო მომენტებს შეინახავ“.  ჩაწერე მიზეზები, რომლებიც, ყოველდღიურ ცხოვრებაში გახარებს და უფლის ერთგულებას გახსენებს. სხვა მხრივ, შეგიძლია ჩაურთო ფოთლები, რომლებზე ეწერება  შენი ლოცვის ამონარიდი, ასევე სურათი ადამიანისა, რომლის დანახვაც ყოველ ჯერზე კარგ განწყობაზე გაყენებს.  იფიქრე უფრო ფართოდ.  გააკეთე შენი დღიური, როგორც „სიხარულის ყუთი“ ან „სიხარულის შემნახველი“, რომელიც მოგიტანს სიხარულის ზღვას ყოველ ჯერზე, როცა გადაშლი.
    
3. იყოს შენი გარემოცვა მხიარული ხალხით დაკომპლექტებული.  სიხარული არის გადამდები. ააშენე ურთიერთობები ისეთ მეგობრებთან, რომელთა ცხოვრებაშიც გამოხატულია, რომ მათი რწმენა უფალზეა დაფუძნებული. ილოცეთ ერთმანეთისთვის, რათა თქვენმა სიხარულმა ქრისტეში განაგრძოს ზრდა.
    
4. შეები ცხოვრების გამოწვევებსა და  გამოცდებს , როგორც  შენ  დასახსნელად გამიზნულს.  ღმერთს უყურადღებოდ არ რჩება შენი ცხოვრების რთული სიტუაციები, მაგრამ იყენებს მათ რათა შენში თავისი ხასიათი განავითაროს. წნეხის ქვეშ ყოფნისას დასახმარებლად  გაიხსენე   რომაელთა 5:1 და იაკობის 1:1.  სიხარული შეუმჩნევლად შემოვა შენში, როცა შენი ცხოვრების ყველაზე რთულ გაკვეთილებს, შეაფასებ როგორც საჩუქარს უფლისაგან.
    
5. გამოიმუშავე თვისებად  უფლის ქება და მადლიერება.  შეხვედრიხარ უფალს გაჭირვებაში? მიუძღვენი მას ქება!  შენი ცხოვრებისეული გამოწვევები გაძლევს იმის ნახვის შანსს, როგორ მოქმედებს უფალი? მადლობდე მას!  სიხარული მოდის მადლიერი და გულისხმიერი გულიდან.  დაღამებამდე დაწერე შენს „სიხარულის დღიურში“  სამიდან ხუთამდე  კურთხევა.  გადააქციე ეს ჩვევად და ნახავ როგორ გაიზრდება შენი სიხარული.
    
6. მოუსმინე მუსიკას.  მოუსმინე მუსიკას და კონცენტრაცია მოახდინე იმ მუსიკაზე, რომელიც აახლოებს შენს გულს  უფალთან და მის სიტყვასთან.
    
7. იყავი შორსმჭვრეტელი.  ინვესტორები ურჩევენ ხოლმე თავიანთ კლიენტებს  რომ არ იდარდონ ყოველდღიურ ელემენტალურ   პრობლემასა  და  ბაზარზე  საქონლის ფასების დაწევაზე, რადგან ამას მნიშვნელობა არ აქვს  როცა გრძელვადიანი პერსპექტივიდან უყურებ ყოველივეს.  გაძლევს ცხოვრება დღეს ახალ, დაუჯერებელ  გამოწვევას?  რა დონეზე ხარ? არ მიაქციო დღევანდელ მოვლენებს ყურაღება, იყავი შორსმჭვრეტელი.  გახსოვდეს, რომ ღმერთი შევასებს ყველა დანაკლისს და ერთგულად განავითარებს თავის ხასიათს შენში.  

        

 გახსოვდეს,  სიხარული მოაქვს ყოველდღიური მოვლენების აღქმას მარადიულობის   პერსპეტივიდან.  გწამდეს, რომ უფალი აკონტროლებს შენი ცხოვრების ყველა დეტალს  (რომაელთა 8:28),  ის ისმენს შენს ყველა თხოვნას (ფსალმუნის 116:6) და  მისი სიხარული იქნება შენი ძალა (ნეემიას 8:10).

სტატია მოამზადა: გურანდა სურგულაძემ

პრობლემა იმაშია, რომ ჩვენი საზოგადოება, რომელიც რელიგიით არის წახალისებული, ცოდვილებს კატეგორიებად ჰყოფს. ამიტომ ისინი, რომლებიც ეგრთ წოდებულ ,,კარგ ადამიანებად" მოიაზრებიან , ცდებიან, რადგან ფიქრობენ, რომ მათ მხოლოდ მცირეოდენი მადლი ესაჭიროებათ.

რამდენიმე თვის წინ, დამირეკა მამაკაცმა, ალაბამადან. მათ ქალაქში მე ერთ-ერთ ეკლესიაში ვქადაგებდი. ეს პიროვნება მოდიოდა მსახურებაზე და გამოდიოდა ლოცვისთვის. მსახურებებზე შევიტყვე, რომ ის ჰომოსექსუალია. რამოდენიმე კვირის შემდგომ მან დამირეკა და გამოტყდა, რომ ის ჰომოსექსუალია. როცა ვუპასუხე, რომ მე ვიცოდი ამის შესახებ, მისი ხმა დაძაბული გახდა : ,,თქვენ რათქმაუდა გარყვნილად მთვლით, ხომ ასეა?" მე მაშინვე ვუპასუხე: ,,არა.'' მე ბოდიში მოვუხადე მას იმის გამო, რასაც მრავალი ქრისტიანი აკეთებს. ვუთხარი: ,,გთხოვთ, გვაპატიოთ, იმის გამო, რომ ჰომოსექსუალიზმს ცოდვის ერთ კატეგორიას მივაკუთვნებთ, დანარჩენს კი- მეორეს. მე შეკრული ვიყავი ცოდვის მიერ და იმავე ჯოჯოხეთში მივდიოდი, საითაც თქვენ. მეც ისევე ვსაჭიროებდი მხსნელს, როგორც თქვენ.

უბრალოდ, ჩემი ცოდვები საზოგადოებისათვის უფრო მისაღები იყო, ვიდრე თქვენი. მიუხედავად იმისა, ის ისეთივე საზიზღრობა იყო ღმერთის თვალში, როგორც თქვენი." ის მიხვდა რა იდო ჩემს გულში და ჩვენ ერთად ვილოცეთ. ღმერთმა იგი გაათავისუფლა. რამდენიმე თვის შემდეგ მან დამირეკა და დიდი მღელვარებით გამიზიარა , თუ რას აკეთებდა ღმერთი მის ცხოვრებაში. დიდება უფალს! 

ჩვენ უნდა გვესმოდეს, რომ ცოდვა-არის ცოდვა, იმისდა მიუხდავად, რა სახისაა იგი. ისინი, ვინც ნებისმიერ ცოდვას ეგუება საკუთარ ცხოვრებაში, საშიშ მდგომარეობაში იმყოფებიან, რადგან შესაძლოა მოისმინონ უფლისგან: ,,განმშორდით…''

ამონარიდი წიგნიდან ,,ხმა მღაღადებლისა უდაბნოში" გვ 90.

ბიბლიაში ოთხ ბიოგრაფიულ წიგნში , იესოს შესახებ ღმერთს უსვამენ 183 შეკითხვას .როგორ ფიქრობთ რამდენს უპასუხა მან პირდაპირ ? ოთხს.

დანარჩენ 179 შეკითხვას ის  იგავით,   ქმედებით, ან კითხვაზე კითხვით პასუხობდა.  იესოს გააჩნია განსაკუთრებული ნიჭი მიმართოს  ხალხი შეკითხვის მეშვეობით.  მან  ოთხ  სახარებაში დასვა 307  შეკითხვა .

რატომ უსვამდა იესო ჩვეულებრივ ადამიანებს  შეკითხვებს, თუ მას მსოფლიოში ყველა კითხვაზე ჰქონდა პასუხი ?  ალბათ ამის მეშვეობით ცდილობდა,  უკეთ  გაგვეგო მისი და გაგვემყარებინა ღმერთთან ურთიერთობა.

ამის გათვალისწინებით საკუთარ თავს დაუსვი ოთხი შეკითხვა  თუ გაქვს  სურვილი, რომ ღმერთთან გაამყარო ურთიერთობა.

რას ვეძებ  ?

პირველი შეკითხვა,  რომელიც  დაუსვა ღმერთმა თავის მიმდევრებს არ იყო ღმერთზე,  ცოდვაზე,  პოლიტიკაზე  ან  ოჯახზე.  იესოს  პირველი შეკითხვა იყო თვითონ მიმდევრებზე „იესო მობრუნდა დაინახა,  რომ მიჰყვებიან  და ჰკითხა მათ რა გინდათ?  (იოანე 1:38)

ამ შეკითხვის  მეშვეობით  იესო  ცდილობს ჩვენი შინაგანი სამყარო დააფიქროს მნიშვნელოვან ცხოვრებისეულ  ფასეულობებზე, არამიწიერზე.  ის ამბობს, როგორ უნდა გამოვიყენოთ ჩვენი ერთადერთი ცხოვრება.

რა არის  „შემაშფოთებელი“ ან თუნდაც საწყენი იესოს სწავლებაში ?

მოწაფეები  რაღაცით  უკმაყოფილოები  იყვნენ  იესოს სწავლებაში (იოანე 6:22-70)“ ეს გაცდუნებთ თქვენ ?“. ეს შეკითხვა ხაზს უსვამს  ევანგელიზაციის  ბუნებასთან  დაკავშირებულ  გაუგებრობას.  ზოგჯერ ჩვენ აღმოვაჩენთ, რომ გვავიწყდება  ღმერთზე მინდობა და გაყოლა.

კითხვაზე:  რატომ მაშფოთებს ?  როცა ცდილობ  სწორი პასუხის პოვნას აღრმავებ ღმერთთან ურთიერთობას და უკეთესად ხედავ იესოს მეფობას რეალურ,  პრაქტიკულ  ცხოვრებაში.

როგორ გამოვიყენო  ჩემი „ტვირთი“   სასიკეთოდ ?

ტვირთში იგულისხმება სხვა ადამიანების სიტყვები  და საქმეები, რომლებმაც  მოგვიტანა  ტკივილი,  სირთულეები  და  ზარალი. „ტვირთი“  არის თითოეული ადამიანის ისტორია. (დაბ 50:20; რომ 8:28).

ერთხელ  მეგობარმა  მიამბო  იაპონური ხელოვნების „კინცუგის“  შესახებ.  მას მეორენაირად „ოქროს ქარგვის ხელოვნება”_ს ეძახიან. მისი არსი მდგომარეობს შემდეგში : როცა ტყდება თიხის ჭურჭელი იგი მიაქვთ ოსტატთან ის კი ოქროს მეშვეობით აღადგენს დაზიანებებს, რომელიც ნივთს ღირებულებას კი არ უკარგავს, არამედ  უფრო მატებს.

ასე იქცევა იესოც, რადგან მისი  მადლი და ძალა ვლინდება  ჩვენს უძლურებებში  (2კორ 12:9 ) მაგალითად  ობოლმა გოგომ იშვილა ორი ბავშვი,  მამის გარეშე გაზრდილი ცდილობს მსგავს სიტუაციებში მყოფებს დაეხმაროს.

თითოეული ჩვენგანის ცხოვრებაში არის ტკივილი ,მაგრამ ღმერთის წყალობით ჩვენ ვხდებით მოწმეები, თუ, როგორ ქმნის იესო ჩვენ ცხოვრებაში „ოქროს ნაქარგს“

როგორ დავინახო ღმერთის მოქმედება ჩემს ცხოვრებაში ?

ხშირად  ცხოვრებისეული პრობლემების  გამო,  ვერ ვამჩნევთ ღმერთის არსებობას. მიუხედავად იმისა, რომ  იესო ხშირად ამბობს წერილებში : „ღმერთი არასოდეს მიატოვებს თავის ხალხს“.

როცა გვეკითხებიან როგორ გავატარეთ დღე გვჭირდება გონების დაძაბვა,  რათა გავიხსენოთ დეტალები,  მაგრამ სულიერ სამყაროს არ უყვარს სიჩქარე აუცილებელია გაჩერდე და საკუთარ თავს დაუსვა კითხვა :   
„სად დავინახე დღეს ღმერთის ხელი ?“

ბიბლიური ისტორიებიდან ჩანს ,რომ მოწაფეები გვიან ხვდებოდნენ ვინ იდგა მათ შორის (ლუკ 24:32) .ღმერთი ყოველთვის ჩვენს გვერდითაა,  უბრალოდ, ზოგჯერ აუცილებელია გავჩერდეთ და ვთხოვოთ მას გვეჩვენოს.  ლოცვისადმი ცნობისმოყვარეობა ,თავმდაბალი რწმენა და მუხლჩაუხრელი შრომა გვიღრმავებს ღმერთისადმი ნდობას, რომელიც არ გაქრება ყველაზე ბნელ დღესაც კი.

თარგმანი: მარიამ უზუნაშვილი

 

 

არ ისარგებლო ღვთის სულგრძელებით და არ გქონდეს მუდმივი ზრახვა სიამოვნებებისადმი.  არ თქვა : „ჯერ დავტკბები ცხოვრებით, ვისარგებლებ ახალგაზრდობით, ხოლო როცა დრო მექნება მოვინანიებ … „ხვალ მოვინანიებ“. ამ სახის მსჯელობა ხელს უშლის სწორი გადაწყვეტილების  მიღებას.  შენ ამბობ: “დღეს შევცოდავ და ხვალ მოვინანიებ“,  თითქოს  ხვალინდელი დღის  პატრონი იყო. 
თუ დაუკვირდები,  მიხვდები,  რომ  არ  შეგიძლია  დროის  მართვა, დაბრუნება ან  შეცვლა.

შენ ამბობ:  „დღეს ვისიამოვნებ და ხვალ მოვინანიებ“ის , რაც შენს ხელშია  სიამოვნებას  გადასცემ და რაც არა მონანიებას ?  გირჩევ ჩემი რჩევით ისარგებლო:  დღეს მოინანიე და ცოდვას არ დაუტოვო ხვალინდელი დღე.

თარგმანი: მარიამ უზუნაშვილი

    თავის წიგნში "პრობლემები ქრისტიანულ აპოლოგეტიკაში" ავტორი ასახელებს ქრისტიანი აპოლოგისტების ოთხ პოზიციას, რომლებშიც ცდილობდნენ ქრისტიანული რწმენის ჭეშმარიტების წარმოჩენას. მათი ძირითადი განმასხვავებელი ნიშნები რწმენასა და გონებას ეხება. :

რამდენიმე შესაძლო გადაწყვეტილებები

 მხოლოდ გონება:  ქრისტიანული რაციონალიზმი
 მხოლოდ რწმენა:     ქრისტიანული აგნოსტიციზმი
გონება და შემდეგ რწმენა:  ლოგიკური ქრისტიანობა
რწმენა და შემდეგ გონება:  ავტონომიური ქრისტიანობა

    შეხედულება 1. ქრისტიანული რაციონალიზმი . ეს არის შეხედულება იმის შესახებ, რომ მხოლოდ გონებას შეუძლია გამოარკვიოს ქრისტიანული პოზიციის ვარგისიანობა.  ამ შეხედულების ერთ-ერთი ყველაზე კარგად ცნობილი პროპონენტი არის რაიმონდ ლული, რომელიც აგრეთვე ცნობილია რამონ ლულის სახელით (ჩვ.ჭ-ის 1232-1315). ის იყო მისიონერი, რომელიც მუსულმანურ ქვეყანაში მოღვაწეობდა და რომელიც ქვებით ჩაქოლვით მოკლეს.
    ამ შეხედულებაში ორი მთავარი პრობლემა იყო: (1) მისი გადამეტებული მნიშვნელობის მინიჭება ადამიანური ინტელექტის როლზე, ის გულისხმობს, რომ ადამიანი ფილოსოფოსი უნდა ყოფილიყო, რათა ქრისტიანი გამხდარიყო. (2) ასეთი შეხედულება არაადეკვატურ ანგარიშს უწევს რწმენის როლსა და სულიწმიდის მხილებას, რომლის შესახებაც ახალი აღთქმა გვასწავლის. შეხედულება
    2 . ქრისტიანული აგნოსტიციზმი . ეს შეხედულება მთლიანად უნდობლობას უცხადებს გონებას სულიერ განზომილებაში. რწმენა და გონება სხვადასხვა განზომილებას ეკუთვნის: გონება ბუნებრივი სამყაროსთვისაა, რწმენა კი სულიერი სამყაროსთვის. ამ მოსაზრებას წარმოადგენს ცნობილი ფრანგი ფილოსოფოსი ბლეზ პასკალი (1623-62). აგრეთვე, მრავალი თანამედროვე ეგზისტენციალისტი მოაზროვნე, როგორიცაა კარლ ბარტი (1886-1968) და რუდოლფ ბულტმანი (1884-1976) იგივეზე მიგვანიშნებენ. ამ შეხედულების სერიოზული პრობლემა ისაა, რომ რწმენას რაციონალური არსის გარეშე გაურკვევლობამდე და ეჭვებამდე მივყავართ.
    შეხედულება 3. ლოგიკური ქრისტიანობა . ეს შეხედულება ამტკიცებს, რომ ვინაიდან გონება საწყისი წერტილია და იგი გრძელი გზის გავლით ჭეშმარიტებამდე მიდის, უკანასკნელი ნაბიჯების გადადგმა რწმენით ხდება. ამის ცნობილი მაგალითი შუა საუკუნეების დიდი რომაელი კათოლიკე ფილოსოფოსთეოლოგი თომას აქინესია (1225-74). ეს შეხედულება 1 და 2 შეხედულების შუალედურია. აქ გონებას მატყუარად კი არ მიიჩნევენ, არამედ შეზღუდულად. ამ შეხედულებისთვის ნიშანდობლივი იმის რწმენაა, რომ განუახლებელ ადამიანურ გონებას შესწევს იმის უნარი, რომ თავად მოიფიქროს ღმერთისკენ მისასვლელი გზა.
    არსებობს რამდენიმე ძლიერი არგუმენტი ლოგიკური ქრისტიანობის სასარგებლოდ. მასში შედის ნდობა ქრისტიანული სისტემის რაციონალობისადმი და იმის გაცნობიერება, რომ ქრისტიანობაში არსებობს გარკვეული საიდუმლოებები, რომლებიც არ არის ბუნებრივი გაგების ობიექტი. თუმცა, ამ შეხედულებაში გარკვეული სისუსტეებიც არსებობს. ის გონებას აღამაღლებს, როგორც გამოცხადების განზომილებას. ზოგიერთმა, რომლებიც ამ შეხედულებას მისდევდნენ, ნახეს, რომ საერთოდ არ სჭირდებოდათ ბიბლია, ვინაიდან ღმერთის შეცნობა მხოლოდ ბუნებრივი გამოცხადების მეშვეობით არის შესაძლებელი. რაციონალიზმის მსგავსად, ეს შეხედულება ვერ ახერხებს  რწმენის სათანადო ადგილზე დაყენებას.
    შეხედულება 4. ავტონომიური ქრისტიანობა . ეს შეხედულება ამტკიცებს, რომ რწმენა თავისთავად ყალიბდება, და უკვე ჩამოყალიბებული, შეიძლება შესაბამისობაში მოვიდეს გონებასთან. ეს ჩანს, როგორც ყველაზე მისაღები ევანგელური პოზიცია.  ისტორიულად, ავგუსტინემ ასეთი შეხედულება მეოთხე საუკუნეში წამოაყენა. პასკალის მსგავსად მასაც სწამდა, რომ ქრისტიანობის ჭეშმარიტება მხოლოდ რწმენის გულში ყალიბდება. მაგრამ ავგუსტინეს შეხედულება არ ეთანხმება პასკალის შემდგომ მოსაზრებას, რომელიც ამბობდა, რომ რწმენის განცდის შემდეგ შესაძლებელი იყო ქრისტიანობის ჭეშმარიტების დადასტურება. 

    ავგუსტინეს სწამდა, რომ ორივე , გონება და რწმენა დიდ როლს ასრულებენ მას შემდეგ, როცა ადამიანი ქრისტესთან მოვა. ის ეთანხმებოდა ლულისა და აქინესის იდეას იმაზე, რომ ქრისტიანობაში არის რაციონალური შინაარსი, მაგრამ ის ეწინააღმდეგებოდა რწმენისა და გონების თანმიმდევრობას. ნაცვლად იმისა, რომ გონება რწმენის წინამორბედად დაენახა, ავგუსტინე რწმენას ხედავდა საწყის წერტილად, რომელსაც შემდეგ გონება მოსდევდა. იგივე პოზიციაზე დგას ა. ვ. ტოზენი, რომელიც ამტკიცებს:
    “რასაც ღმერთი აცხადებს, მორწმუნე გული აღიარებს, და მას აღარ სჭირდება შემდგომი დამტკიცება. მართლაც, მტკიცებულების ძებნა ეჭვის აღიარებას ნიშნავს, ხოლო მტკიცებულების ქონა რწმენის ზებუნებრიობაზე მიუთითებს. . . ეს იყო აბრაამის დამოკიდებულება, რომელიც ყველაფრის მიუხედავად ძლიერად დარჩა რწმენაში და ღმერთს დიდება მიაგო. ეს იყო ანსელმის, “მეორე ავგუსტინეს” დამოკიდებულება, რომელიც ქრისტიანული ეპოქის ერთ-ერთი ყველაზე დიდი მოაზროვნე იყო და რომელიც მიიჩნევდა, რომ რწმენა წინ უნდა უსწრებდეს გაგების ყოველგვარ მცდელობას. გაცხადებული ჭეშმარიტების ასახვას ბუნებრივად მოსდევს რწმენის გამოვლინება, მაგრამ პირველად რწმენა მსმენელ ყურში მოდის, და არა [მოაზროვნე] გონებაში. მორწმუნე ადამიანი არ აცნობიერებს სიტყვას და რწმენაში გააზრების პროცესით არ მოდის, არც ფილოსოფიასა და მეცნიერებაში ეძიებს თავისი რწმენის დადასტურებას. . . ეს ხომ არ ნიშნავს იმას, რომ მეცნიერება უღირსად არის ჩათვლილი რელიგიის სფეროში?  არავითარ შემთხვევაში. მეცნიერს გააჩნია არსებითად მნიშვნელოვანი დავალება, რომელიც უნდა შეასრულოს მისთვის განკუთვნილი სფეროს ფარგლებში. მისი ამოცანა ისაა, რომ მოგვცეს ტექსტის სიზუსტის გარანტია, მოგვაწოდოს რაც შეიძლება ზუსტი სიტყვა, რომელიც დიდად არ იქნება განსხვავებული ორიგინალისგან. ის შეიძლება წმინდა წერილების ვარიანტების ერთმანეთთან შედარებას აკეთებდეს, სანამ არ აღმოაჩენს ტექსტის ჭეშმარიტ მნიშვნელობას. მაგრამ სწორედ აქ მთავრდება მისი ძალაუფლება. მან არასდროს არ უნდა განსაჯოს ის, თუ რა წერია . მან არ უნდა გაბედოს ის, რომ სიტყვის მნიშვნელობა თავისი გონების მიღმა გამოიტანოს. მან არ უნდა გაბედოს, რომ დაგმოს ან სიტყვა ჩათვალოს აზრის მქონედ, ან უაზროდ, მეცნიერულად ან არამეცნიერულად. მას შემდეგ, როცა მნიშვნელობა გამოირკვევა, ეს მნიშვნელობა განსჯის მას; თავად ის კი ვერასოდეს ვერ განსჯის სიტყვა.

 

ბიბლიის ეპოქაში და მისი კულტურის პირობებში სახელს ძალიან დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა. ყოველ ებრაულ სახელს თავისი მნიშვნელობა ენიჭებოდა და ბავშვის ცხოვრებაში ის დიდ როლს ასრულებდა. ამიტომ ებრაელები ფიქრობდნენ, რომ სანამ ადამიანს კარგად გაიცნობდნენ, უნდა სცოდნოდათ მისი სახელი. მიუხედავად იმისა, რომ სახელებს შეეძლოთ გამოეხატათ კონკრეტული ხასიათის შტრიხები, ისინი მაინც ვერ იძლეოდნენ ადამიანის ხასიათის სრულ სურათს, რომელიც მთელი მისი ცხოვრებით განისაზღვრებოდა. მაგალითად, იაკობი, რომლის სახელი ნიშნავდა “არამზადა წამგლეჯს", ისრაელი გახდა, რაც “ღვთის უფლისწულად" ითარგმნება. მაშინ აღარაა გასაკვირი ის, რომ ღმერთი უფრო სრულყოფილად უცხადებდა თავს ადამიანებს თავისი სახელების მეშვეობით, რადგან ადამიანები სახელებს დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ. ისინი ღმერთის ხასიათს უფრო კარგად იმიტომ აღიქვამდნენ, რომ მისი სახელები ავლენდა მის ბუნებას. 

ღმერთის პიროვნული სახელები 

ელოჰიმი (ებრაულად: אֱלֹהִים)

ბიბლიაში მოხსენიებული ღმერთის პირველი სახელი არის ელოჰიმი. ჩვენ სრულად არ ვართ დარწმუნებული ამ სიტყვის ძირეული მნიშვნელობის სიზუსტეში, მაგრამ სავარაუდოდ იგი ძალასთან უნდა იყოს დაკავშირებული. თვით სიტყვა მრავლობით რიცხვში დგას და დიდობის ან უზარმაზარობის იდეას ქმნის. ის შეიძლება აღნიშნავდეს “ზეციურ ქმნილებებსაც" (როგორც ფს. 8:6-შია ნახსენები) ან წარმართულ ღმერთს ან ქალღმერთს, როგორც III მეფ. 11:33-შია აღნიშნული) თუმცა, ამის მსგავსი რამდენიმე მაგალითის გარდა, ელოჰიმი ჩვეულებრივ ისრაელის ღმერთის აღსანიშნად იხმარება. ზოგიერთი მკვლევარი ამ სახელს ღმერთის ყოვლისშემძლეობას უკავშირებს.
მწერალი იყენებს სიტყვა ელოჰიმს როცა ამბობს: “დასაწყისში შექმნა ღმერთმა ცა და მიწა" (დაბად. 1:1), და ის აგრძელებს ამ სიტყვის გამოყენებას დაბადების წიგნში, განსაკუთრებით კი პირველ თავში. სხვა მწერლები ამ სიტყვას მიმართავენ ძველი აღთქმის სხვადასხვა წიგნებში. ფაქტობრივად, ერთადერთი სახელი, რომელსაც ისინი უფრო ხშირად იყენებენ ძველ აღთქმაში, არის იაჰვე. ასე ხშირად სახელი “ელიჰიმის" გამოყენება დაბადების წიგნში მიანიშნებს იმაზე, რომ მწერალი ღმერთს გვიხატავს, როგორ სამყაროს ყოვლისშემძლე შემქმნელს. ამრიგად, ღმერთმა თავისი თავი გამოგვიცხადა როგორც ძლიერი შემოქმედი, რადგან ყოველივე არსებული მან შექმნა  და ინახავს. ღმერთმა აგრეთვე გაგვიცხადა თავი, როგორც ყოველი ძალის მქონე ღმერთი, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, სახელი ელოჰიმის მეშვეობით. ეს გამოცხადება უფრო დიდ მნიშვნელობას იძენს, როცა ვხედავთ, რომ ელოჰიმი ბიბლიაში გამოყენებულია წარმართული ღვთაებების აღსანიშნად. როგორც ეს ფს. 95:5 და 96:7-შია ნახსენები, მეფსალმუნე ამ მნიშვნელობით იყენებს სიტყვას “ღმერთები" (ელოჰიმ). სავარაუდოდ, როდესაც ადამიანებმა ზურგი შეაქციეს ერთადერთ ჭეშმარიტ ღმერთს ისინი სახელ ელოჰიმს იყენებდნენ მათი ღმერთებისა და კერპების სახელებად. ისეთ ღვთაებებს ეთაყვანებოდნენ, როგორებიც სურდათ; ამრიგად, ეს ღმერთები არ იყვნენ ჭეშმარიტნი. ფაქტობრივად, მათ არ გააჩნდათ არანაირი რეალური ძალა, რადგან უბრალოდ ხის ან ქვის უსიცოცხლოს ფორმას წარმოადგენდნენ. ამრიგად, ბიბლია ღმერთის ყოვლისშემძლე ძალას უპირისპირებს კერპების უძლურებას. მიუხედავად იმისა, რომ ფარაონის ჯადოქრები ცდილობდნენ, მიებაძათ ღმერთის სასწაულებრივი ნიშნებისთვის, ნამდვილმა გამოცდამ მოგვიანებით აჩვენა ეგვიპტური ღმერთების უძლურება. (შეადარეთ გამოსვლის 7:10-13,19-22; 8:6-7, 16-19). ამრიგად, არანაირი მსგავსება არ იყო წარმართთა ღმერთებსა და ელოჰიმს შორის, რომელიც ისრაელს თავისი ძლიერებით მიუძღვოდა წინ. ვინაიდან ძველი აღთქმა ებრაულ, ახალი აღთქმა კი ბერძნულ ენაზე იწერებოდა, სიტყვა ელოჰიმი აღარ გვხვდება ახალი აღთქმის ტექსტში. თუმცა, ელოჰიმის ბერძნული ეკვივალენტი ახალ აღთქმაში არის თეოს, რომელსაც იგივე მნიშვნელობა აქვს. თეოსი არის ღმერთის ზოგადი, პიროვნული სახელი. 

იაჰვე (ებრაულად: יהוה)

სახელი იაჰვე ანუ იეჰოვა აღნიშნავს, რომ ღმერთი არსებობს. მიუხედავად იმისა, რომ ამ სიტყვის წარმოშობის საკითხი ზუსტად ცნობილი არ არის, ამას ვერ ვიტყვით მის გამოყენებაზე. წმინდა წერილის ავტორები სახელ იეჰოვას იყენებენ ღმერთის არსებობის დასამტკიცებლად. შუა საუკუნეების ერთ-ერთი ებრაელი მკვლევარი აღნიშნავდა, რომ წმინდა წერილებში მოყვანილი ღმერთის ყველა სახელი გადმოსცემდა ღმერთის საქმეებს, გარდა ერთისა, და ეს სახელი იაჰვეა. ის ამბობს, რომ იაჰვე “ადვილად გასაგები სახელია", რადგან გარკვევით მიგვანიშნებს ღმერთის არსებობას. მისი შეხედულებით სახელი იაჰვე დაკავშირებულია ღმერთის არსებობასთან, ყოფნასთან და რაობასთან. ახლა ყურადღებით გადავამოწმოთ გამოსვლის 3:13-14 და ვნახოთ, ვეთანხმებით თუ არა ამ შეხედულებას. აქ მოსე ეკითხება ღმერთს, თუ რა უნდა უთხრას ისრაელიანებს, როცა ისინი ღმერთის სახელის შესახებ ჰკითხავენ. ღმერთი მას პასუხობს: “მე ვარ რომელიც ვარ. ასე უთხარი ისრაელის ძეთ მე ვარმა მომავლინა – თქო თქვენთან" (გამოს. 3:14), ვინაიდან სახელი მე ვარ  აღნიშნავს ღმერთის არსზე, ის გარკვევით მიუთითებს მის არსებობას.

სახელი იაჰვე ყველა სხვა სახელზე უფრო ხშირად გვხვდება ბიბლიაში. მისი ახალი აღთქმისეული ეკვივალენტი არის კურიუსი, რომელიც ითარგმნება როგორც “უფალი". პირველ გაკვეთილში აღვნიშნეთ, რომ ბიბლიის მკვლევარები ვერ თანხმდებიან სიტყვა იაჰვეს ზუსტი წარმომავლობის შესახებ, რომელიც ინგლისურში ჯეჰოვას ტრანსლიტერაციული სახით გვხვდება. ზოგი ამბობს, რომ ეს სახელი “ყოფნა" ზმნისგან მოდის, სხვები კი ირწმუნებიან, რომ მას საფუძვლად ზმნა “გახდომა, ქცევა" უდევს. ნებისმიერ შემთხვევაში, ეს სიტყვა არსებობას აღნიშნავს. (შესაძლოა, დაგჭირდეთ I გაკვეთილის გადამეორება, რომელიც დაგეხმარებათ ამ საკითხის უკეთ გაგებაში).

ტერმინი იაჰვე ბიბლიაში პირველად ღვთივშთაგონებულმა მწერალმა გამოიყენა დაბად. 2:4-ში, სადაც სახელები იაჰვე და ელოჰიმი ერთმანეთთან დააკავშირა. ამ მუხლში იაჰვე ითარგმნება როგორც “უფალი" ხოლო ელოჰიმი – როგორც “ღმერთი". ღმერთმა თავიდანვე განაცხადა თავისი თავი, როგორც არსებობისა და ძალის ღმერთი. შემდეგ, იესომ განამტკიცა ეს ჭეშმარიტება თავისი მსახურების პერიოდში, როგორც ეს ახალ აღთქმაში, იოანეს 8 თავშია მოხსენიებული. აქ იესო იუდეველებს ელაპარაკება თავისი მოწმობის საფუძვლიანობის შესახებ. თანდათანობით დიალოგი უფრო მწვავე და იმპულსური გახდა. იესოს საუბარს ებრაელებისგან უფრო უარყოფითი რეაქცია მოჰყვა. როცა იესომ თქვა, რომ აბრაამმა იხილა მისი დღეები და “გაიხარა" (56 მუხლი), მათ უკმაყოფილებით წამოიძახეს: “ჯერ ორმოცდაათი წლისაც არა ხარ და აბრაამი გინახავს? (მუხლი 57). იესომ უპასუხა: “სანამ აბრაამი იქნებოდა, მე ვარ!" (მუხლი 58), იუდეველები აღშფოთდნენ, რადგან მიხვდნენ, რომ “მე ვარ" სახელის გამოყენებით იესო თავს ღმერთად აცხადებდა. ისინი იმასაც მიხვდნენ, რომ სახელი “მე ვარ" ღმერთის არსებობისა და ყოფნის შესახებ განცხადება იყო.

გამოსვლის 3:14-ში ჩვენ ვხედავთ განსაკუთრებული ურთიერთობის დასაწყისს ღმერთსა და ისრაელის ძეებს შორის, მათი ურთიერთობის ქვაკუთხედი სახელი “იაჰვეა." ღმერთმა მათ თავისი თავი ამგვარად განუცხადა, როგორც მოწმობა იმისა, რომ მოსესა და მისი ხალხისთვის ის ღმერთი იქნებოდა, ვინც მათი წინაპრებისთვის იყო. მისი სახელი იყო “მე ვარ" და ის არასოდეს შეცვლილა. ამ კუთხით “იაჰვეს" მნიშვნელობა უფრო გარკვეულია გამოსვლის 6:2-3-ში, სადაც ღმერთი ამბობს: “მე ვარ უფალი! მე გამოვეცხადე აბრაამს, ისააკს და იაკობს ყოვლადძლიერ ღმერთად, და ჩემი სახელით – უფლით – არ გავეცანი მათ." ამრიგად, სახელი იაჰვე იყო ის საფუძველი, რომელზეც განსაკუთრებული ურთიერთობა დამყარდა. 

ადონაი

ახლახანს უკვე ვნახეთ, რომ ღმერთსა და მის რჩეულ ხალხს შორის ურთიერთობა დაფუძნებული იყო სახელზე იაჰვე. თუმცა, მოგვიანებით, ურთიერთობის გაღრმავებასთან ერთად ადამიანებმა დაიწყეს სახელის “ადონაი" გამოყენება, რაც ნიშნავს “ჩემი უფალი", ან “ჩემი ბატონი". ადონაი აღნიშნავს იმას, რომ ღმერთის ხალხი მთლიანად ღმერთზე არიან დამოკიდებულნი და დამორჩილებულნი. ამრიგად, როცა ადამიანი სიტყვა “ადონაის" იყენებდა, ის აცხადებდა ღმერთის უფლობას მის ცხოვრებაზე, ისე როგორც მონა აღიარებს თავის ბატონს, რადგან იგი ყველაფერში მასზეა დამოკიდებული.

იბლიის მწერალი სახელს “ადონაი" პირველად ღმერთსა და აბრაამს შორის საუბრისას იყენებს (დაბად. 15:1-8). ამ დროს უფალმა თქვა: “ნუ გეშინია, აბრამ, მე ვარ მფარველი შენი. ძალზე დიდია შენი საზღაური (მუხლი 1). აბრამმა უპასუხა: “ბატონო უფალო, რა შეგიძლია მომცე, როცა უშვილოდ გადავდივარ?" (მუხლი 2). ამ და მე-8 მუხლში მწერალი იყენებს ებრაულ სახელებს ადონაი იაჰვე, რაც ითარგმნება, როგორც “უზენაესი უფალი". ამრიგად, აბრაამი ხვდებოდა, რომ ღმერთი, რომელმაც აღთქმა დაუდო მის წინაპრებს, მისი სუვერენული მმართველი და ბატონიცაა.

ღმერთის ერი სახელ ადონაის გამუდმებით იყენებდა პატრიარქებისა და წინასწარმეტყველების პერიოდში. და ეს სახელი ყველაზე ხშირად მოიხსენიებოდა, როცა ადამიანები ღმერთის შესახებ საუბრობდნენ. მაგალითად: ეზეკიელი სხვა წინასწარმეტყველებთან შედარებით ყველაზე ხშირად იყენებდა სახელს ადონაი. ფაქტობრივად, ეზეკიელის წიგნში ის 200-ზე მეტჯერ იყენებს სახელს ადონაი იაჰვე. წინასწარმეტყველებს მართლაც ღრმა ცოდნა ჰქონდათ თავიანთი ღმერთის უფლობის შესახებ. ამასთანავე, სახელი ადონაი გვიჩვენებს იმ ურთიერთობას, რომელიც ღმერთს სურს, რომ ჩვენთან ჰქონდეს. ის არამარტო ჩვენი მამაა, არამედ ჩვენი უფალიც. ჩვენ არამარტო მისი შვილები ვართ, არამედ მისი მსახურებიც. მეტიც, ახალ აღთქმაში მსგავს ფაქტს ვხვდებით. იქ ბერძნული სიტყვა კურიოს აღნიშნავს ქრისტეს უფლობას. ამიტომ ხშირ შემთხვევაში მოციქული პავლე საკუთარ თავს სახარების მონას და იესო ქრისტეს მსახურს უწოდებს.

სიტყვა ადონაი ბიბლიაში აგრეთვე გამოიყენება ადამიანებს შორის ურთიერთობების აღსაწერად. მაგალითად, დაბადების 24:12-ში მსახური აბრაამს მიმართავს “ადონაის" “ბატონის" სახელით. მსახურმა იცოდა, რომ აბრაამის სრული კონტროლის ქვეშ იმყოფებოდა; ამიტომ მან შეითავსა მსახურის როლი იმით, რომ ემორჩილებოდა აბრაამს და ზუსტად იმას აკეთებდა, რაც მის ბატონს სურდა. ჩვენს ზეციერ მამასთან ურთიერთობისთვის ბევრი რამ შეგვიძლია ვისწავლოთ მსახურსა და ბატონს შორის დამოკიდებულებისგან. თუ ჩვენ გვინდა, რომ ღმერთის ჭეშმარიტი მსხურები ვიყოთ, მთლიანად მას და მის ნებას უნდა დავემორჩილოთ. 

ღმერთის აღწერილობითი სახელები

ძალაუფლების სახელები

ელი

ზოგიერთი ბიბლიის მკვლევარი ღმერთის სახელს ელი, ელოჰიმთან აკავშირებს. ისინი ამტკიცებენ, რომ ორივე სახელი ერთი და იგივე ფუძიდან წარმოდგება, რომ ელი მხოლობით რიცხვში მდგარი ფორმაა, ელოჰიმი კი – მრავლობითში. ელის კარგი განმარტებაა “იყო ძლიერი". ამ განმარტებაში იგულისხმება ძალაუფლება, სადაც ღმერთი წარმოდგენილია ძალაუფლების ღმერთის სახით, რომელიც თავისი ნების თანახმად მოქმედებს. ელი გვიჩვენებს ყოვლისშემძლეობის თვისებას, რაც ნიშნავს, რომ ღმერთი ყოვლადძლიერია. მას ნებისმიერი რამის გაკეთება შეუძლია, რაც მის ნებას ეთანხმება.

ელი, როგორც ღმერთის სახელი, ხშირად ცალკე გვხვდება როგორც დამოუკიდებელი სიტყვა. ხშირად იგი სხვა აღწერილობით სიტყვასთან ერთადაც გამოიყენება, რითაც უკეთ ვლინდება ღმერთის რომელიმე თვისება, როგორც ეს სახელ ელშადაი-ში ჩანს, რომელიც ახსნილი იქნება მომდევნო ნაწილში.

თქვენ შეგიძლიათ სახელი ელი ძველ აღთქმაში ნახოთ, უფრო ხშირად კი იობის წიგნში და ფსალმუნებში. მას იშვიათად ნახავთ ისტორიულ წიგნებში და საერთოდ ვერ ნახავთ ლევიანთა წიგნში. ელოჰიმთან შედარებით ელი უფრო ნაკლებადაა გამოყენებული.

მოკლედ რომ ვთქვათ, მიუხედავად იმისა, რომ ელი და ელოჰიმი შეიძლება წარმოშობით მონათესავე სიტყვები იყოს, ისინი გარკვეულწილად სხვადასხვაგვარად გამოიყენება. ორივე სახელი გვიცხადებს ღმერთის ყოვლისშემძლეობის თვისებას. მაშინ როდესაც ელოჰიმი უფრო ზოგადი პიროვნული სახელია და მასში დევს ყოვლადძლიერების იდეა, ელი, ჩვეულებრივ, გამოიყენება  ღმერთის ძალისა და ყოვლისშემძლეობის განსაკუთრებით აღნიშვნისას. 

ელ შადაი

ტერმინი ელ შადაი, “ყოვლისშემძლე", აგრეთვე წარმოგვიდგენს ღმერთის ყოვლისშემძლეობას. ეს სახელიც ღმერთს გვიცხადებს, როგორც შეუზღუდავი ძალისა და შესაძლებლობების მქონე ღმერთს. ახალი აღთქმისეული ბერძნული სიტყვა პანტოკრატორ იგივე აზრს გვაწოდებს. ორივე სახელი აღნიშნავს “შეუზღუდავ ძალას და სუვერენულობას". ბევრ შემთხვევაში ბიბლიის მწერლები ელ შადაის იმისთვის იყენებენ, რათა დაანახონ ღმერთის სიუხვიდან უზრუნველყოფა. თუმცა, ზოგჯერ ღმერთი უზრუნველყოფს ისეთი გზებითაც, რაც ბუნებას ეწინააღმდეგება და ეს უფრო ნათლად გვიჩვენებს, რომ ის ყოვლადძლიერია.

ელ შადაი დაბადების წიგნში 6-ჯერ არის ნახსენები: 17:1, 28:3, 35:11, 43:14, 48:3, და 49:25. ყველა ამ ადგილებში გარდა 43:14-ისა, მწერალი ელ შადაის უკავშირებს ღმერთის აბრაამისადმი დაპირებას მისი თესლის გამრავლების შესახებ. თავდაპირველად, თითქოს ისე ჩანდა, რომ ამ დაპირების შესრულება შეუძლებელი გახლდათ, რადგან აბრაამი 99 წლისა და უშვილო იყო. ეს სიტუაცია აშკარად მოითხოვდა ყოვლისშემძლის ჩარევას. მიუხედავად ამისა, ღმერთმა საზეიმოდ აღუთქვა, ამ დანაპირების შესრულება საკუთარ თავზე აეღო თავისი სახელის – “უფალი ყოვლისშემძლის" საფუძველზე (დაბად. 17:1).

იობის წიგნში უფრო ხშირადაა ელ შადაი ნახსენები, ვიდრე ნებისმიერ სხვა ძველაღთქმისეულ წიგნში. ფაქტობრივად, მთლიანად ძველ აღთქმაში ეს სახელი 48ჯერაა მოხსენიებული და ამათგან 31 იობის წიგნშია. აქ მწერალი ელ შადაის უფრო სხვა დანიშნულებით იყენებს, ვიდრე დაბადების წიგნის ავტორი. მაგალითად, იგი “ყოვლისშემძლეს" იყენებს წვრთნის სასჯელთან (იობ. 6:4), რისხვასა (21:20), და სამართალთან დაკავშირებით (27:13). ამ მაგალითებში, ღმერთი ყოვლისშემძლეა იმ გაგებით, რომ მას გააჩნია უმაღლესი სუვერენულობა. ჩვენ იგივე აზრს ვხედავთ ესაიას 13:6-ში, იოელ. 1:15-ში, და ფსალმ. 67:14-ში. ამრიგად, ტერმინი ყოვლისშემძლე გამოხატავს ღმერთის შესაძლებლობას და ძალას, რომ გააკეთოს ნებისმიერი რამ, რაც ნებავს.

ახალი აღთქმის მწერლები ღმერთის ყოვლისშემძლეობის აღსაწერად იყენებენ ეკვივალენტ ტერმინს “პანტოკრატორი". ამრიგად, გამოც. 15:3-ში, ყოველი ერი თაყვანს სცემს ღმერთს და აცხადებს მის სამართლიან საქმეებს, რადგან მისი სასჯელები სრულდება და მისი ხალხი გამარჯვებულია. შემდეგ მისი ყოვლადმზრუნველი ხასიათი მჟღავნდება II კორ. 6:18-ში, როდესაც იგი გვპირდება, რომ შეასრულებს პასუხისმგებელი და მზრუნველი მამის როლს. და ბოლოს, ღმერთის ძალა ვლინდება მისი რისხვით, რომელსაც ავლენს უღმერთოების მიმართ ქვეყნიერების ბოლო ჟამს, გამოცხადების 19:15-ში. ორივე აღთქმაში მოხსენიებული ტერმინი “ყოვლისშემძლე" გამოხატავს ღმერთის ძალას, რომელსაც ის ავლენს თავისი ნების აღსრულებაში. ამრიგად, ღმერთი მოქმედებს შეუზღუდავი ძალით მართალთა სასარგებლოდ და ის იგივე შეუზღუდავი ძალით სჯის უმართლოებს. ალბათ, შეამჩნიეთ ღმერთის სახელებიდან რამდენი აღნიშნავს მის ყოვლისშემძლეობის თვისებას. თითოეული მათგანი მას სხვადასხვა კონტექსტში და სხვადასხვა დატვირთვით გვიჩვენებს. თუმცა ჩანს, რომ მისი მიზანი იგივეა.
 

განდიდების სახელები

ელიონი

სახელი ელიონი ნიშნავს “განდიდებულს" და ზუსტი მნიშვნელობით აღნიშნავს  "ყველაზე მაღალ ღმერთს". სიტყვა განდიდებული ნიშნავს საგანს ან ადამიანს, რომელიც ამაღლებული ან აღზევებულია. II რჯულის 26:19, მაგალითად, ის აღნიშნავს ღმერთის დაპირებას ისრაელის განდიდებაზე მის ირგვლივ მყოფ ყველა ერს შორის. როდესაც სიტყვა ელიონი გამოიყენება როგორც ღმერთის სახელი, ის ნიშნავს, რომ ღმერთი განდიდებულია ყველა ღმერთებზე მეტად და ის ყველა სხვა არსებებსა და საგნებზე მაღლა დგას. დაბადების 14:18-19-ში აღნიშნულია, რომ მელქისედეკი იყო “მაღალი ღმერთის მღვდელი". აქ წმინდა წერილი ღვთის სახელის მეშვეობით გვიჩვენებს, რომ ღმერთი გაცილებით მაღლა დგას ყველა, ეგრეთ წოდებულ, ღმერთზე, რომელთაც წარმართები ეთაყვანებოდნენ. ამის საპირისპიროდ, აბრაამი სრულიად ენდობოდა “განდიდებულ ღმერთს". ის იყო უზენაესი და ერთადერთი ჭეშმარიტი ღმერთი.

მეფე ნაბუქოდონოსორმა შეიცნო ღმერთის დიდებულება, როცა მან საბოლოოდ განაცხადა დანიელის 4:34-37-ში, რომ დანიელის ღმერთი იყო საუკუნო, უზენაესი ღმერთი. მეტიც, მან განაცხადა, რომ ღმერთი “ყველაზე მაღალია". ამ შემთხვევაში ნაბუქოდონოსორმა განადიდა ღმერთი როგორც “ცათა მეუფე", რომელიც სამართლიანად და სუვერენულად მართავს ადამიანთა საქმეებს (დან. 4:37).

ქადოშ

წმინდა წერილი გვეუბნება, რომ ღმერთს აგრეთვე ჰქვია ქადოში ანუ “წმინდა". ეს სახელი მიგვითითებს ღმერთის სიწმინდეზე. თქვენ ალბათ გახსოვთ, რომ სიწმინდე აღნიშნავს “ბოროტისგან გამოყოფას" და “გამოყოფილად ყოფნას". როდესაც სიტყვა ქადოში გამოიყენება ღმერთის სახელად, ის ნიშნავს, რომ ღმერთი გამოყოფილია ბოროტებისგან და ის წმინდაა". სახელი წმინდა გვახსენებს, რომ სიწმინდე ღმერთის არსების ცენტრალური თვისებაა. ქადოში ყველაზე ხშირად გამოყენებულია ესაიას წინასწარმეტყველებაში, სადაც ის 32-ჯერ გვხვდება. ის ხშირად სახელ “ისრაელთან" არის დაკავშირებული და ეს ფრაზა ითარგმნება, როგორც “ისრაელის წმინდა" (ესაიას 5:19, 10:20, 12:6, 41:20, 43:14).

ამრიგად, ტერმინი ქადოში ხაზგასმით აღნიშნავს ღმერთის სიწმინდეს და გულისხმობს ღმერთსა და მის ხალხს შორის ურთიერთობას. მეტიც, ის ღმერთის თვისებას გამოხატავს, რომლის ანარეკლის ხილვაც ღმერთს სურდა თავის ხალხში, ისრაელში. ის წმინდაა, ყოველგვარი ბოროტებისგან გამოყოფილი და უსაზღვროდ სუფთა და წმინდა. ღმერთი იყო და დღესაც არის წმინდა. 

 

საიმედოობის სახელები

ცურ

ზოგჯერ ღმერთი გვეცხადება ისეთი სახელებით, რომლებიც ხატოვან მეტყველებას უკავშირდება. ასეთ მეტაფორებს ბიბლიის მწერლებიც იყენებენ ღმერთთან მიმართებაში. მაგალითად, “ცურ" ებრაული სიტყვაა, რომელიც “კლდეს" აღნიშნავს და წმინდა წერილის ავტორები ამ სახელს ხშირად იყენებენ ღმერთის აღსაწერად, უფრო მეტად კი ამ ტერმინს პოეტურ წიგნებში ვხვდებით. მოსეც, თავის სიმღერაში სახელს “ცურ" ხუთჯერ იყენებს (II რჯულის 32:4, 15, 18, 30, 31). პატრიარქი სიტყვებს “კლდე" და “ღმერთი" ერთი და იგივე არსების ასაღწერად ურთიერთჩანაცვლებით იყენებს. ესაიაც იყენებს “ცურ"-ს როგორც ღმერთის სახელს: “განა არის ღმერთი ჩემს გარდა? და არ არის სხვა კლდე, მე არ ვიცი" (ეს. 44:8).
რამდენადაც გახსოვთ, ამ ნაწილში ჩვენ ყურადღებას ვაქცევთ ღმერთის აღწერილობით სახელებს. თითოეული მათგანი, მისი ბუნების, რაობის ან პიროვნული თვისებების ცალკეულ ასპექტებს წარმოგვიდგენს. ამრიგად “ცურ" გვიხსნის ღმერთის სანდოობას და უცვლელობას. ამრიგად, როცა ბიბლია ამბობს, რომ ღმერთი კლდეა, ავტორს ამ სიტყვის გამოყენებით სურს გაგვაგებინოს, როგორია იგი. ის ღმერთის გარკვეულ თვისებებს ადარებს კლდის თვისებებთან. ამ შემთხვევაში კლდე გვახსენებს ღმერთის სტაბილურობას და სიმყარეს. კლდე აგრეთვე მიგვანიშნებს თავშესაფარზე, რომელიც მტრისგან გვიფარავს. სტაბილურობა და სიმყარე, თავის მხრივ, მიგვითითებს რომ ღმერთი სანდოა და ის არასოდეს იცვლება. სახელი “ცურ", ამასთანავე, გვიცხადებს ღმერთის უცვლელობის ანუ სიმტკიცის თვისებას.

ალფა და ომეგა

გამოცხადების წიგნში ღმერთი თავის თავს უწოდებს “ალფას და ომეგას". ვინაიდან ალფა ბერძნული ანბანის პირველი ასოა, ომეგა კი – ბოლო, ეს სახელი შეიძლება უცნაურად მოგვეჩვენოს. თუმცა, ეს იგივეა, რომ ვთქვათ, რომ ღმერთი ანი და ჰოე-ა.
ეს ფრაზა მნიშვნელოვანია, რადგან სიტყვასიტყვით ნიშნავს, რომ ღმერთი არის “პირველი და უკანასკნელი. "ფრაზა “ალფა და ომეგა" ღმერთს გვიცხადებს, როგორც საუკუნოს. ის აგრეთვე გვიჩვენებს მისი მარადიულობისა და თვითმყოფადობის ბუნებრივ თვისებებს. იგი ყოველთვის არსებობდა და სრულიად სანდოა. “ალფა და ომეგა" სხვა ღმერთებისგან განსხვავდება. ადამიანებმა ღვთაების გამოსახატავად სხვა ღმერთები შექმნეს, რომელნიც უსიცოცხლონი არიან და დახმარების გაწევა არ შეუძლიათ. ბიბლიის ღმერთი კი პირიქით, პირველი და უკანასკნელია. ის ადგენს დროსა და ისტორიას და მათ მიმართულებას განსაზღვრავს; ამიტომ ჩვენ შეგვიძლია მივენდოთ მას, ვინაიდან ის ყველა ჩვენს საჭიროებას აღავსებს! 

 

ღმერთის ურთიერთობითი სახელები

აბ

ღმერთის მამობრიობამ ახლებური მნიშვნელობა შეიძინა გოლგოთაზე, მაგრამ მისი ფესვები ჯერ კიდევ ძველი აღთქმიდან მოდის. II რჯულის 32:6, ესაიას 63:16, იერემ. 3:19, და მალაქიას 1:6 ღმერთს გვიცხადებს, როგორც “აბ" (ახალ აღთქმაში მისი ეკვივალენტია პატერ), ანუ ისრაელის ერის მამა. ამ როლში, ღმერთი სათუთად ზრუნავს თავისი ხალხის საჭიროებებზე; წვრთნის, უზრუნველყოფს მათ და ყველაფერ ამას იმისთვის აკეთებს, რომ დაიხსნას ისინი. ძველი აღთქმის ისტორიის შესწავლა გვიხსნის შესანიშნავ მამა-შვილურ ურთიერთობას, რომელიც ღმერთსა და მის ხალხს შორის არსებობს. ის იყო ჭეშმარიტი მამა, რომელსაც უყვარდა ისინი, აკმაყოფილებდა მათ საჭიროებებს და მოითხოვდა მათგან მორჩილებას.

ახალ აღთქმაში ღმერთის მამობრიობას პირველ რიგში იმ მამა-შვილური ურთიერთობის მეშვეობით ვხედავთ, რომელიც მამა ღმერთსა და უფალ იესო ქრისტეს შორის არსებობდა. უფლის ლოცვა ალბათ საუკეთესო მაგალითს გვაძლევს მამა-შვილური ურთიერთობის შესახებ, რომელიც ღმერთსა და მის ხალხს შორის არსებობს (მათეს 6:9-13). ახალ აღთქმაში მამა-შვილური ურთიერთობის იდეა გადაიზრდება ღმერთისა და თითოეული მორწმუნის ურთიერთობაში. რას ნიშნავს ეს ჩვენთვის? იდეალურ მამაზე ფიქრისას ალბათ წარმოიდგენდით ისეთ პიროვნებას, ვინც ყოველთვის თქვენს ინტერესებზე იფიქრებდა, ვინც ყველაფერს გააკეთებდა, რათა აღევსო თქვენი ახლანდელი და მომავალი საჭიროებები. სწორედ ეს მოგცათ ზეციერმა მამამ. ამრიგად, თუ მიწიერ მამას სურს, რომ საუკეთესო გაუკეთოს თავის შვილს, რამდენად მეტად ენდომება ზეციერ მამას, რომ საუკეთესო რამ გააკეთოს თქვენთვის.

ლუკას 11:11-13-ში მიწიერი მამები, რომელთაც იციან “კეთილ მისაცემელთა მიცემა" თავიანთი შვილებისთვის, შედარებულნი არიან ზეციერ მამასთან. ვინაიდან ჩვენ ღმერთის შვილები ვართ, ღმერთის მემკვიდრენიც ვართ და იესო ქრისტეს თანამემკვიდრენიც (რომაელთა 8:17). ზეციერი მამა აქტიურად არის ჩართული ჩვენი სულიერი და მატერიალური საჭიროებების დაკმაყოფილების საქმეში. და ის ყოველივეს აღავსებს ჩვენს მომავალ ცხოვრებაშიც.

იაჰვე შალომ

წმინდა წერილში ღმერთს მხოლოდ ერთ ადგილას ეწოდება იაჰვე შალომ, “ჩვენი მშვიდობის უფალი" (მსაჯულთა 6:24). ამ ადგილას ღმერთმა გედეონს თავისი ხალხის გადასარჩენად მოუწოდა. ღმერთთან შეხვედრის შემდეგ გედეონმა მას სამსხვერპლო აუგო და უწოდა “მშიდობის უფალი". ამრიგად, გედეონი მიხვდა, რომ სულიერი დაცემის პერიოდსა და შესაძლოა, ადამიანური მრისხანების პირისპირ აღმოჩენის დროსაც კი, ღმერთი მშვიდობის ავტორია. ამ სახელების შერწყმა აქ გვიჩვენებს არამარტო იმას, რომ ღმერთს გააჩნია უნარი და ძალა თავისი დანაპირების შესასრულებლად (იაჰვე), არამედ იმასაც, რომ ის მშვიდობის ღმერთია (შალომ). ქაოსისა და ბრძოლების სამყაროში მშვიდობის ღმერთის თანდასწრებას მშვიდობა მოაქვს.

ახალ აღთქმაში იესო გვიდასტურებს, რომ ღმერთის მიზანია მშვიდობის მოტანა: “მშვიდობას გიტოვებთ თქვენ, ჩემს მშვიდობას გაძლევთ თქვენ. სოფელი რომ იძლევა, ისე კი არ გაძლევთ. ნუ შეკრთება თქვენი გული და ნურც შეშინდება" (იოან. 14:27). მაშასადამე, მშვიდობა ჩვენი მემკვიდრეობის ნაწილია. მშვიდობა აგრეთვე ყველაზე მთავარი თემაა დღესდღეობით მსოფლიო ლიდერებისთვის. და მიუხედავად იმისა, რომ ქვეყნიერებას არყევს ომები, დანაშაულები, სიხარბე, ეჭვი, შური და ძალადობა, იესო შუა ქარიშხლის დროს გვთავაზობს მშვიდობას. თუ თქვენ პრობლემებსა და სიძნელეებში ხართ. იცოდეთ, რომ მშვიდობის ღმერთი, რომელიც ყოველგვარ გონებას აღემატება, დაიცავს თქვენს გულსა და ფიქრებს ქრისტე იესოში – თუკი მას მიიღებთ (ფილიპელთა 4:7). ჩვენს გამო სიკვდილის მეშვეობით იესომ შეგვარიგა ღმერთთან და აღადგინა ჩვენს შორის ურთიერთობები, ჩამოგვაშორა ცოდვა, რომელიც გვაშორებდა ღვთისგან და მოგვცა მშვიდობა. ასევე, ეს ყველაფერი მოქმედებს ჩვენს ურთიერთობაზე ადამიანებთან, რათა შევძლოთ მათთან მშვიდობიანი თანაცხოვრება (ებრაელთა 12:14).

ელ როი

სახელი “ელ როი" – ანუ “ღმერთი, რომელიც ხედავს" – მიგვანიშნებს ღმერთის ყოვლისმცოდნეობის თვისებაზე. დაბადების 16-ში მოხსენიებულია აგარის ამბავი, რომელსაც ღმერთმა განუცხადა, რომ მან ყველაფერი იცოდა მისი პირადი პრობლემების შესახებ. ჩვენ ვიცით, რომ აგარი იყო უცხოელი (ეგვიპტელი), მოახლე, ფეხმძიმე და მას თავისი ქალბატონი ცუდად მოექცა. სასოწარკვეთილი აგარი გაექცა ამ სიძნელეებს და უდაბნოში გადაიკარგა, მაგრამ ღმერთმა იცოდა მისი ადგილსამყოფელი; მან გაუგზავნა ანგელოზი და უთხრა, რომ სახლში დაბრუნებულიყო და პირისპირ დამდგარიყო თავის პრობლემებთან. შემდეგ კი გასაოცარ რამეს დაჰპირდა. ამ შეხვედრის შემდეგ აგარმა თქვა: “აქ ვნახე კვალი ჩემი მხილველისა" (მუხლი 13). ამრიგად, მან ღმერთს უწოდა “ელ როი, რადგან თქვა: “შენ ხარ ღმერთი, ჩემი მხილველი!" (მუხლი 13). აგარის მაგალითი გვიჩვენებს, რომ ღმერთი ხედავს ანუ მან სრულყოფილად იცის, რა სჭირდებათ მის შვილებს. ის არამარტო ხედავს მათ საჭიროებებს, არამედ უგებს კიდეც და უზრუნველყოფს მათ. ღმერთმა ყველაფერი იცის ყველა ჩვენი საჭიროება და მათი დაკმაყოფილების ძალაც შესწევს (რაც გვიჩვენებს მის ყოვლისშემძლეობას).

ვენთვის ნუგეში იქნება იმის ცოდნა, რომ ღმერთმა ყველაფერი იცის ჩვენი ცხოვრების ყველა სფეროს შესახებ, რადგან ის გვხედავს. მან არამარტო უწყის, არამედ ჩვენს საფიქრალზე სერიოზულად ზრუნავს. თუმცა, როგორც აგარის მაგალითზე ვხედავთ, ის განასხვავებს იმას, რაც გვსურს და რაც გვჭირდება. ზოგჯერ ისეთი რამე გვინდა, რაც არ არის ჩვენთვის საუკეთესო გზა; ამიტომაც ხშირად ღმერთი არ გვაძლევს იმას, რაც გვსურს. ამ შემთხვევაში, აგარს გაქცევა ერჩია, მაგრამ ღმერთმა უთხრა, რომ თავის ქალბატონთან, მისი პრობლემების წყაროსთან დაბრუნებულიყო (16:9). ძალიან კარგია, როცა ვიცით, რომ ღმერთი მანამდეც გვხედავს, სანამ მასთან მივიდოდეთ და როცა მივალთ, მან ზუსტად იცის, როგორ გადაჭრას ჩვენი პრობლემები.

იაჰვე როხი

როდესაც დავითი ამბობს “უფალი ჩემი მწყემსია" ფს. 22:1-ში, ის გვიჩვენებს, თუ რა ადგილი უჭირავს ღმერთს მის ცხოვრებაში: ის გზას უჩვენებს. სახელი იაჰვე როხი, “უფალი ჩვენი მწყემსია", გვიხატავს ღმერთს, როგორც თავისი ხალხის სულიერ მწყემსს. ცხვრები ეჩვევიან განსაზღვრულ ხმას (რომელიც მათ მწყემსს ეკუთვნის) და ისინი მის მიერ ნაჩვენებ მიმართულებას ენდობიან. მწყემსს თავისი ცხვრები მიჰყავს საძოვრებზე და დასარწყულებლად. ის აგრეთვე იცავს მათ საშიშროებისგან და ველური ცხოველებისგან, რომლებიც შესაძლოა მათ განადგურებას ესწრაფოდნენ. დავითი აცხადებდა, რომ უფალი “მისი" მწყემსი იყო, მაგრამ ის ჩვენი მწყემსიცაა. ის მიგვიძღვება, გვიცავს, გვაშორებს ბოროტს და ავსებს  ჩვენს სულიერ საჭიროებებს. თუ გვინდა, უფალთან ასეთი ურთიერთობის ქონა, საკუთარი ნება მის ნებას უნდა დავუმორჩილოთ და გავყვეთ მას, საითაც წაგვიყვანს. ფსალმუნი 22 შესანიშნავად აღწერს ჩვენს ცხოვრებაში ღმერთის, როგორც მწყემსის როლს.

იაჰვე ირე

დაბადების 22:13-14-ში იაჰვე ირეს სახელის მეშვეობით წმინდა წერილი გვიჩვენებს, რომ ღმერთი “უზრუნველმყოფელია", “უფალი, რომელიც უზრუნველგვყოფს". აბრაამი თავის ვაჟს ისააკს სრულადდასაწველ მსხვერპლშესაწირად ამზადებდა უფლისადმი მორჩილების ნიშნად – ისააკი სამსხვერპლოზე იყო, აბრაამს კი თავისი დანა მოღერებული ჰქონდა თავის ვაჟზე, რითაც აჩვენებდა ღმერთისადმი მორჩილებასა და რწმენას. ამ დროს ღმერთი ჩაერია! ანგელოზმა დაუძახა აბრაამს: “არ აღმართო შენი ხელი ამ ყრმაზე და არაფერი უყო მას, რადგან ახლა ვიცი, რომ ღვთისმოშიში ხარ და არ დაზოგე ჩემთვის შენი ძე, შენი ერთადერთი" (დაბად. 22:12). აბრაამმა დაინახა, რომ ღმერთს შესაწირავად ვერძი გამოეგზავნა. ამან აბრაამს შთააგონა, რომ იმ ადგილისთვის ეწოდებინა “უფალი გამოაჩენს" (დაბად. 22:14).

ის, რაც აბრაამმა ამ რთული განსაცდელიდან ისწავლა, დღესაც აქტუალურია. ღმერთი ისევ იაჰვე ირეა, ღმერთი, რომელიც უზრუნველყოფს თავის შვილებს. როგორც ამ ნაწილში ვნახეთ, ღმერთის სახელები მიუთითებს, რომ ის გვხედავს, მიგვიძღვება და აღავსებს ჩვენს საჭიროებებს, ისე როგორც ეს აბრაამს გაუკეთა.

იაჰვე როფე

ძველი აღთქმის მწერლები ზოგჯერ იყენებენ სახელს იაჰვე როფე, “უფალი, რომელიც კურნავს". “რაფა" ნიშნავს “განკურნებას, აღდგენას ან მკურნალობას ფიზიკურად, სულიერად და მორალურად". ეგვიპტიდან გამოსვლისას ისრაელიანებმა უდაბნოში სამი დღის განმავლობაში წყალი ვერ იპოვეს (გამოს. 15:22-26). როდესაც მარას ოაზისს მიადგნენ, წყალი მწარე იყო და ვერ დალიეს. სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნილმა ხალხმა დრტვინვა დაიწყო მოსეს წინააღმდეგ და უთხრეს: “რა დავლიოთ?" (მუხლი 24). ღმერთმა უჩვენა მოსეს, რა უნდა გაეკეთებინა, რომ წყალი დასალევად ვარგისი გამხდარიყო. და როცა იგი დაემორჩილა ღმერთის მითითებებს, წყალი დატკბა და ადამიანთა საჭიროებები დააკმაყოფილა. ამით ღმერთმა ადამიანებს დაანახა აუცილებელი საჭიროება იმისა, რომ ენდონ მის სიტყვას და დაემორჩილონ. და თუ ისინი ამას გააკეთებდნენ, უფალი დაჰპირდა, რომ დაიცავდა მათ ყველა იმ ავადმყოფობისაგან, რაც ეგვიპტელებს მოუტანა. მან თქვა, რომ გააკეთებდა ამას, რადგან “მე ვარ უფალი, შენი მკურნალი" (მუხლი 26). ამით ღმერთმა განაცხადა, რომ ის იყო იაჰვე როფე, თავისი ხალხის მკურნალი. ეს ღმერთის ყოვლიშემძლეობის მაჩვენებელი კიდევ ერთი მაგალითია.

დღესდღეობით ყოველი ჩვენგანი დგას იმ ავადმყოფობების წინაშე, რომლებიც გავრცელებულია მთელ მსოფლიოში და ბევრი მათგანი საერთოდ არ იკურნება. მაგრამ წმინდა წერილი გვეუბნება, რომ ღმერთი არის “უფალი, რომელიც კურნავს". ზოგჯერ ის სასწაულებრივად კურნავს, ზოგჯერ კი ამისთვის ექიმების ჩარევას იყენებს. მაგალითად, ლუკა ექიმი იყო, და ის მოციქულ პავლეს მუდამ თან დაჰყვებოდა. გამოყენებული საშუალებების მიუხედავად, ღმერთია მკურნალი. ღმერთის, როგორც ჩვენი მკურნალის განსაზღვრება სცილდება ფიზიკური განკურნების საზღვრებს. ის ასევე სულიერ განკურნებაზეც გვეუბნება. ამრიგად, მიუხედავად იმისა, ავადმყოფობა სენისგან წარმოიშვა თუ ცოდვისგან, ღმერთი არის “უფალი, რომელიც კურნავს". და ეს ფაქტი დღესაც ისევე ნათელია, როგორც მოსეს დღეებში იყო!

 

 

 

 

ძვირფასებო ნება მომეცით მოგილოცოთ  ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს აღდგომა. ეს დიდებული დღესასწაული  ერთი მხრივ დამახასიათებელია ქრისტიანული რელიგიისათვის, სხვამხრივ კი განკუთვნილია ყველასათვის განურჩევლად ეროვნების, რასის, სქესისა თუ რელიგიური კუთვნილების.

მაცხოვრის აღდგომა არათუ  უპირატესობაა ქრისტიანული რელიგიისა, არამედ ეს ასევე ჭეშმარიტი ღმერთის რწმენის მოწმობაა. რადგანაც ღმერთმა მხოლოდ თავის წარმოგზავნილზე დაამოწმა მკვდრეთით აღდგომით, რადგანაც მისთვის იყო განკუთვნილი მხსნელობა,  უფლობა და ყველა მისი მორწმუნის გადარჩენა საუკუნო სიცოცხლისთვის.

არ არსებობს სხვა პრეცენდენტი კაცობრიობის ისტორიაში გარდა იესო ქრისტესი, რომ ვინმე მომკვდარიყო  ჩვენი ცოდვებისთვის და ღმერთს აღედგინოს იგი ჩვენი გამართლებისთვის.  ეს მხოლოდ ქრისტემ შეძლო. ამიტომაც ის არის ერთადერთი მაცხოვარი გამარჯვებული სიკვდილზე და ცოდვაზე,  სიკვდილისა სიკვდილითა დამთრგუნველი.

იესო არის მკვდრეთით აღმდგარი უფალი და მისმა რწმენამ, რომ ის მოკვდა ჩვენი ცოდვებისათვის  დაე მოგვიტანოს მონანიება ჩვენი ურწმუნოებისა და ცოდვებისა, რათა  ამით შევურიგდეთ ღმერთს. ხოლო მისმა აღდგომამ  მოგვიტანოს ღვთიური სიმართლით ცხოვრება, მის სიწმიდესა და სიყვარულში, რათა ჩვენც, მისი რწმენით აღმდგრები, მხოლოდ მიწიერ ყოფით ცხოვრებას კი არ ვემსახურებოდეთ,  არამედ მკვდრეთით აღმდგარ უფალს.  ჭეშმარიტ  და რეალურ ღმერთს და მასთან ერთად ჩვენც ვიყოთ გამარჯვებულები სიკვდილის შიშზე.  მისი რწმენით აღდგეს ჩვენში უნარი პატიების, შერიგების, აღდგეს დანგრეული ოჯახები, დაკარგული ჯანმრთელობა. მოყენებული ზარალი თუ წარუმატებლობა დაე  შეიცვალოს სიუხვითა და სიხარულით.

 კიდევ  ერთხელ გილოცავთ დღევანდელ დღეს და გისურვებთ გესარგებლოთ კანონიერად მონიჭებული მემკვიდრეობით, რადგან ჩვენი უფალი იესო ქრისტე აღდგა მკვდრეთით.

ქრისტე აღდგა!!!

ყველა ღრმადმორწმუნე ქრისტიანისთვის ვნების კვირა არ არის მხოლოდ რელიგიური წესებით გადატვირთული დღეები.  ეს არის ღრმა სულიერი განცდებით აღსავსე კვირა. ეს დღეები ეძღვნება ქრისტეს ვნების, ჯვარცმისა და დასაფლავების მოგონებას.

მისი იერუსალიმში საზეიმოდ შესვლის შემდეგ, ჯვარცმამდე ვიხსენებთ მის უკანასკნელ საუბრებს, როგორიცაა:  უნაყოფო ლეღვის გახმობა – უნაყოფო ლეღვის ხე ყველა იმ ქრისტიანის სულის სიმბოლოა, რომელსაც არ ასხია მონანიების ღირსი ნაყოფი. ეს სინანულისაკენ გვიბიძგებს. 

ასევე სახარებაში ვკითხულობთ იგავს ათ ქალწულზე, ტალანტებზე, ქრისტეს მეორედ მოსვლის შესახებ, რითაც უფალი მოგვიწოდებს სულიერი სიფხიზლისაკენ.

დიდი ხუთშაბათის მსახურებაზე ვიხსენებთ იესოს სიყვარულისა და თავმდაბლობის მაგალითს, როდესაც მან ფეხები დაბანა მოწაფეებს და დაგვიტოვა მაგალითი იმის, რომ გვიყვარდეს ერთმანეთი და ვემსახუროთ ერთმანეთს.

საიდუმლო სერობას – ჯვარს აცვეს სიცოცხლის უფალი. ეს დღე კაცობრიობის ისტორიაში  ყველაზე ბნელი დღე იყო. ადამიანებმა ღმერთის ძეს გამოუტანეს სასიკვდილო განაჩენი. მეორე მხრივ ეს იყო ყველაზე ნათელი დღე, ამ დროს მოხდა ჩვენი ცოდვების გამოსყიდვა და შერიგება მამასთან.

ქრისტეს ტანჯვა დაგვირგვინდა მისი ბრწყინვალე აღდგომით. ეს არის უდიდესი დღესასწაული.  მათ. 28:6-ში ვკითხულობთ მნიშვნელოვან უწყებას: „ის აქ არ არის, რადგან  აღდგა“. ეს არის მართლაც უსასრულო სიხარული მარადიული სიცოცხლისა და ნეტარების.

მაგრამ ! არ შეიძლება არ აღვნიშნოთ, რომ მისი ჯვარცმისა და აღდგომის მადლი, მარადიული სიცოცხლე და ნეტარება მარტო რელიგიური წესების დაცვით არ მიიღწევა.

ადამიანმა უნდა მიიღოს იესო პირად მხსნელად, მოინანიოს და მის სიტყვას მიუძღვნას თავი.

გილოცავთ აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულს 

ეპისკოპოსი ოლეგი ხუბაშვილი