ჩინეთის ერთ-ერთ ქალაქში,  ნანჯინგში, ცხოვრობდა კაცი, რომელიც 13 წლის მანძილზე ყოველ შაბათ-კვირას ატარებდა ერთსა და იმავე ადგილას – მდინარე “იანგტეცის” ხიდზე, რომელიც ცნობილია, როგორც თვითმკველელობის ადგილი.

ყოველ შაბათ-კვირას, დილის 8-დან საღამოს 5 საათამდე, ხიდს პატრულირებს 48 წლის კაცი სახელად ჩენ სი, რათა არავინ ეცადოს იქიდან გადახტომას. ის ამ ხალხს ელაპარაკება და ეხმარება ცხოვრების თავიდან დაწყებაში. ჩენ სი  არა მხოლოდ მსხვერპლს იღებს ამ სასოწარკვეთილი ადამიანების გადასარჩენად, არამედ ფულსაც სწირავს  ამ მისიას.  ამ ხიდთან ახლოს ქირაობს 2 საძინებლიან ბინებს, რომ მის გადარჩენილ ხალხს დასაძინებელი ადგილიც ჰქონდეს.  ის მისი შემოსავლების ნახევარს ამ საქმეში ხარჯავს.

უმეტესობა ამ ადამიანებისა არიან იმიგრანტები, რომლებმაც ვერ აუწყეს ფეხი ნანჯინგის ცხოვრების ტემპს და საუბედუროდ, უკანაც ვეღარ ბრუნდებიან.

"ერთ დროს მეც ერთ-ერთი მათგანი ვიყავი, იმიგრანტი მუშაკი, რომელიც დღეს ლოჯისტიკის კომპანიაში მუშაობს."

 "მეც დამეხმარა ერთი კეთილი გულის მქონე ადამიანი, როდესაც ნანჯინგში  გამყიდველად მუშაობისას რთული პერიოდი დამიგდა."

 

"როდესაც ჩემი ცხოვრება უკეთესობისკენ წავიდა, მეც გამიჩნდა სურვილი დავხმარებოდი სხვებს და ჩამენერგა მათში მომავლის იმედი." 
2015 წელს  მან მიიღო ჯილდო სახელწოდებით “ნანჯინგის ანგელოზი”. სიტყვით გამოსვლისას კი განაცხადა, რომ ქვეყნის აყვავება ყველაზე იყო დამოკიდებული და როგორ შეეძლოთ მათ პასუხისმგებლობის თავიდან აცილება.

 

მან ეს ყველაფერი სერიოზულ საკითხად ჩათვალა. ამ დროის მანძილზე მან წარმატებით შეაცვლევინა აზრი  321 ადამიანს, რომელიც თვითმკვლელობას აპირებდა, ასევე 280 გადარჩენილ ადამიანს სპეციალური ასისტენტები მიუჩინა, რომლებიც შემდგომში ყურადღებას მიაქცევდნენ მათ და დაეხმარებოდნენ.  მან 12,650 საათი გაატარა იმ ადამიანთა ძებნაში, ვინც მას ოდესმე გადაურჩენია.

"როდესაც ოჯახისგან შორს იმყოფები, გიწევს სხვადასხვა პრობლემებთან შეჭიდება და ამ დროს რაც გჭირდება არის უბრალო წახალისება სხვებისგან."

 

თუ გსურთ გაიგოთ უფრო მეტი ჩან სის შესახებ, იხილეთ ვიდეო:

თარგმანი: მარიამ გოგიჩაშვილი

კორექტორი: ნინი გელაშვილი

სირიელმა მღვდელმა 200 ასურელი ქრისტიანის გამოსასყიდად თანხის შეგროვება  შეძლო. ისინი 2015 წლის თებერვალში "ISIS"-ის ბოევიკებმა ტყვედ აიყვანეს. Associated press-ის სააგენტოს მონაცემების მიხედვით, არსებული კონფლიქტის ისტორიის მანძილზე, ეს იყო "ISIS"-ის ერთ-ერთ ყველაზე მასიური გატაცება სირიასა და ერაყში. ტყვეები აიყვანეს 2015 წლის 23 თებერვალს, როდესაც ბოევიკები ერთდროულად თავს დაესხნენ 35 დასახლებულ პუნქტს, სადაც ქრისტიანები ცხოვრობდნენ. როგორც ირკვევა, ტყვეთა რაოდენობა 226 ადამიანს შეადგენდა.

სააგენტომ გაარკვია, რომ ტერორისტებმა წამოაყენეს პირობა, რომლის თანახმად, ისინი 17 ადამიანს გაანთავისუფლებდნენ, იმ შემთხვევაში, თუ ერთ-ერთი მათგანი გამოსასყიდის მოთხოვნით წერილს მიუტანდა სირიის ქალაქ ელ-ჰასაკას ეპისკოპოსს. ტერორისტები თითოეულ გატაცებულზე 50000 დოლარს ითხოვდნენ, წინააღმდეგ შემთხვევაში, ისინი ტყვეებს სიკვდილით დასჯიდნენ.

როგორც ირკვევა, ეპისკოპოსს გადაწყვეტილების მისაღებად სამი დღე დასჭირდა. ტერორისტებთან გარიგება იყო დიდი რისკი, თუმცა ის დათანხმდა პირობებს ადამიანთა სიცოცხლის გადასარჩენად. მღვდელი აბდო მარზა, რომლის ასულიც ტყვეთა შორის ერთ-ერთი იყო, დათანხმდა ბოევიკების პირობის შესრულებას.

ინფორმაცია ტყვეების გამოსასყიდი თანხის შეგროვების შესახებ ვრცელდებოდა სოციალური ქსელის მეშვეობით. Associated press-ის მონაცემების მიხედვით, გადამწყვეტი როლი ითამაშა ვიდეომ, რომელზეც აღბეჭდილი იყო სამი დატყვევებული ადამიანის სიკვდილი. ამის შემდეგ თანხები ირიცხებოდა მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან.

სააგენტო იუწყება, რომ ბოლო 43 ტყვე გაანთავისუფლეს 2016 წლის 22 თებერვალს. გამოსასყიდის საერთო რაოდენობა უცნობი დარჩა. ეპისკოპოს ატნეილმა ამ ინფორმაციასთან დაკავშირებით კომენტარის გაკეთებაზე უარი განაცხადა.

"სიმართლე გითხრათ, ეს ადამიანი უნდა იყოს წმინდანად შერაცხული, იმისათვის რაც მან გააკეთა და იმ მსხვერპლისათვის, რომელიც მან გაიღო, ამ ადამიანთა დასახმარებლად"- აცხადებს ანეკი ნისსანი, რომელიც ეპისკოპოსს კანადის ტერიტორიაზე ეხმარებოდა სახსრების შეგროვებაში. მისი  განცხადების თანახმად, ეპისკოპოსმა უარი თქვა სირიის დატოვებაზე, სანამ ყველა მისი მოქალაქე უსაფრთხოდ არ იქნება.

 

 

თარგმანი: მარიამ ბობოხიძე

კორექტორი: ანუკი გელაშვილი

წყარო: http://gcshelp.org/ 

ერთ დილას ადრე გავიღვიძე, რათა მზის ამოსვლისთვის მეყურებინა.

ოჰ, ღმერთის ქმნილების სილამაზე სცდება ყოველგვარ აღწერას.

როცა შევხედე, განვადიდე ღმერთი მისი მშვენიერი საქმისთვის.

როგორც კი იქ დავჯექი, ვიგრძენი უფლის თანდასწრება

მან მკითხა მე: ,, გიყვარვარ?’’

მე ვუპასუხე: ,, რა თქმა უნდა, ღმერთო! შენ ხარ ჩემი უფალი და მხსნელი!’’

შემდეგ მან მკითხა: ,, თუკი იქნებოდი ფიზიკურად უნარშეზღუდული, მაინც გეყვარებოდი?  ’’

მე გავოგნდი. შევხედე ჩემს მკლავებს, ფეხებს, ჩემი სხეულის დანარჩენ ნაწილებს და გავოცდი, რამდენი რამის გაკეთება არ შემეძლებოდა.

და მე ვუპასუხე: ,, ეს ძალიან მკაცრი იქნებოდა, მაგრამ მე მაინც მეყვარებოდი.’’

შემდეგ ღმერთმა მკითხა: ,,თუკი შენ ბრმა იქნებოდი, მაინც გეყვარებოდა ჩემი ქმნილება? ’’

როგორ შემეძლებოდა მყვარებოდა რაიმე, თუ ვერ შევძლებდი მის დანახვას? შემდეგ დავფიქრდი მსოფლიოში ყველა ბრმა ადამიანზე, ღმერთი   და მისი ქმნილება მაინც რამდენ მათგანს უყვარს.  

ვუპასუხე: ,,ამაზე ფიქრიც კი რთულია, მაგრამ მე მაინც მეყვარებოდი.’’

შემდეგ უფალმა მკითხა:   ,,შენ რომ ყრუ ყოფილიყავი, მაინც მოუსმენდი ჩემს სიტყვას? ’’

როგორ შევძლებდი რაიმეს მოსმენას თუ კი ყრუ ვიქნებოდი? შემდეგ მივხვდი რომ, ღმერთის სიტყვის მოსასმენად არ ვიყენებთ მხოლოდ ჩვენს ყურებს, არამედ –  ჩვენს გულებს.

ვუპასუხე: ,, ეს ძალიან მკაცრი იქნებოდა, მაგრამ მე მაინც მოვუსმენდი შენს სიტყვას.’’

უფალმა მკითხა: ,, შენ რომ მუნჯი ყოფილიყავი, მაინც განადიდებდი ჩემს სახელს?’’

როგორ შემეძლებოდა განდიდება ხმის გარეშე? შემდეგ ეს მოხდა ჩემში: ღმერთს უნდა, რომ ვუმღეროთ ჩვენი გულიდან და სულიდან. არ აქვს მნიშვნელობა, როგორ ჟღერს ის. უფლის განდიდება არ ხდება ყოველთვის სიმღერით. როცა ჩვენ ვართ დევნილნი, ჩვენ განვადიდებთ ღმერთს მადლიერების სიტყვებით.

ვუპასუხე: ,,მაშინაც კი , თუ მე არ შემეძლებოდა ფიზიკურად სიმღერა, მაინც განვადიდებდი შენს სახელს.’’

და უფალმა მკითხა: ,, მართლა გიყვარვარ?’’

სიმამაცით და ძლიერი რწმენით მე თამამად ვუპასუხე: ,,დიახ, უფალო! მე მიყვარხარ შენ, რადგან შენ ხარ ერთადერთი და ჭეშმარიტი ღმერთი.’’

ვფიქრობდი, რომ კარგად ვუპასუხე, მაგრამ…

ღმერთმა მკითხა:  ,, მაშინ რატომ სცოდავ?’’

მე ვუპასუხე: ,, რადგან მე მხოლოდ ადამიანი ვარ, არ ვარ სრულყოფილი.’’

,,მაშინ სიმშვიდის დროს, რატომ რჩები ყველაზე შორს, რატომ ლოცულობ წრფელად მხოლოდ განსაცდელების ჟამს?’’

არანაირი პასუხი. მხოლოდ ცრემლები…

უფალმა განაგრძო: ,,რატომ მღერი მხოლოდ უკანდახევების ჟამს? რატომ მეძებ მხოლოდ თაყვანისცემის დროს? რატომ ითხოვ ასე ეგოისტურად? რატომ ითხოვ ასე ორგულად?’’

ცრემლები აგრძელებნენ ჩემს ლოყებზე ჩამოგორებას.

,,რატომ გრცხვენია ჩემი? რატომ არ ავრცელებ კეთილ უწყებას? დევნების დროს რატომ შესტირი სხვებს, როცა მე გთავაზობ ჩემს მხარს, რომ იტირო? რატომ იხდი ბოდიშებს, როცა მე გაძლევ საშუალებას, რომ იმსახურო ჩემი სახელით?’’

მე ვცდილობდი მეპასუხა, მაგრამ არ მქონდა პასუხი.

,,შენ კურთხეული ხარ ცხოვრებით. მე შეგქმენი იმიტომ, რომ არ მოგესროლა ეს საჩუქარი. მე გაკურთხე შენ ნიჭებით, რომ გემსახურა ჩემთვის, მაგრამ შენ აგრძელებდი ჩემთვის ზურგის ქცევას. მე გამოვავლინე ჩემი სიტყვა შენში, მაგრამ შენ არ შეიძინე ცოდნა. მე გელაპარაკებოდი, მაგრამ შენი ყურები დახშული იყო. მე განახე ჩემი კურთხევები, მაგრამ შენი თვალები შეტრიალებული იყო. მე გამოგიგზავნე მსახურები, მაგრამ შენ გულხელდაკრეფილი იჯექი და აიძულე ისინი მოგშორებოდნენ. მე ვისმენდი შენს ლოცვებს და ყველა მათგანს ვუპასუხე.’’

,,მართლა გიყვარვარ?’’

მე არ შემეძლო მეპასუხა. დარცხვენილი ვიყავი რწმენის მიღმა. არ მომიხდია ბოდიში. რა შემეძლო მეთქვა ამაზე? როცა ჩემი გული ტიროდა და ცრემლები ჩქეფდა, მე ვთქვი: ,,გთხოვ, მაპატიე უფალო. მე არ ვარ ღირსი, რომ შენი შვილი ვიყო.’’

უფალმა მიპასუხა:  ,,ესაა ჩემი წყალობა, ჩემო შვილო.’’

მე ვკითხე:  ,,მაშინ რატომ აგრძელებ ჩემს პატიებას? რატომ გიყვარვარ ასე?’’

უფალმა მიპასუხა: ,, რადგან შენ ხარ ჩემი ქმნილება, შენ ხარ ჩემი შვილი. მე არასოდეს მიგატოვებ შენ.’’

,,როცა შენ ტირი, მე გითანაგრძნობ და ვიტირებ შენთან ერთად.

როცა შენ შესძახი სიხარულისგან, მეც გავიცინებ შენთან ერთად.

როცა შენ ეცემი, მე გაგამხნევებ შენ.

როცა წაიქცევი, მე წამოგაყენებ.

როცა შენ დაიღლები, მე გატარებ.

მე ვიქნები შენთან ერთად დღეების აღსასრულამდე და მე ყოველთვის მეყვარები.’’

მანამდე, ასე ძლიერ არასოდეს მიტირია. როგორ შემეძლო ვყოფილიყავი ასეთი ცივი?

როგორ შემეძლო უფლისთვის ტკივილი მიმეყენებინა იმით, რასაც ვაკეთებდი?   ვკითხე ღმერთს: ,, რამდენად ძლიერად გიყვარვარ?’’

უფალმა შემომხვია თავისი მკლავები და დავინახე მისი დალურსმნული ხელები. მოვიდრიკე ქრისტეს, ჩემი მხსნელის ფეხებთან.  და პირველად, წრფელად ვილოცე.

თარგმანი: თამთა ნიქაბიძე
რედაქტირება: ნინი გელაშვილი

წყარო

ოთხი წლის წინ, 2011 წლის 29 მარტს ექიმი მაიკლ შენონი მიდიოდა გზატკეცილზე კალიფორნიის ქალაქ დანა პოინტში. მოულოდნელათ უზარმაზარი სატვირთო მანქანა დაეჯახა. შეჯახების შედეგად მანქანა  გზიდან გადავარდა და ცეცხლის ალში გაეხვია.

სწორედ ამ დროს, 29 წლის პარამედიკოსი კრის ტროუკი გამოძახებიდან ბრუნდებოდა როდესაც ცეცხლის ალში გახვეული ავტომანქანა შენიშნა.

როდესაც ის მიუახლოვდა შემთხვევის ადგილს მაიკლს ფეხები უკვე ეწვოდა. კრისმა დაიწყო  ხანძრის ჩაქრობა, რათა აფეთქება თავიდან აეცილებინა. რამდენიმე წუთის შემდეგ ადამიანის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა.

 

მძიმედ დაშავებული ექიმი შენონი საავადმყოფოში მოათავსეს, სადაც მან თვენახევარი დაჰყო. მიუხედავად იმისა, რომ ექიმებმა ხანძრის შედეგად დაზარალებულს ფეხის ორი თითი მოკვეთეს, ის კრისის წყალობით ცოცხალი გადარჩა.

ახალგაზრდა ექიმმა, რომელმაც სასწაულებრივად გადაარჩინა მამაკაცი ცდილობდა გაეხსენებინა ნაცნობი გვარი – ექიმი შენონი.

„საავადმყოფოში ყველა ექიმ შენონს ახსენებდა“.

მოულოდნელად ახალგაზრდა მამაკაცს გაახსენდა: ეს სწორედ ის ექიმი იყო, რომელიც ჩვილობის ასაკში ზრუნავდა ჩემზე.

მამაკაცთა შორის გამართულმა საუბარმა მისი ვარაუდი დაადასტურა:  პედიატრმა მაიკლ შენონმა ერთხელ თავად კრისი  გადაარჩინა. იგი ახალშობილ ბიჭს ზედიზედ რამდენიმე დღე არ მოშორებია სანამ, ჩვილის მდგომარეობა არ გაუმჯობესდა. საქმე იმაშია, რომ კრისი ნაადრევად დაიბადა.  მისი წონა 1,5 კილოგრამზე ნაკლებს შეადგენდა, გადარჩენის შანსი ძალზე მცირე იყო.

თავად ექიმი შენონი ინციდენტის შესახებ: „ეს საოცრებაა: დააკვირდე როგორ იზრდებიან ჩვილები და ხდებიან ზრდასრულები. კიდევ უფრო გასაკვირია, როცა ისინი მაშინ ბრუნდებიან შენს ცხოვრებაში, როცა ნამდვილად გჭირდება დახმარება.

ცოტა ხნის წინ ახალგაზრდა და მოხუცი ექიმები კვლავ შეხვდნენ ერთმანეთს, მაგრამ მხოლოდ მოხდარის შესახებ სასაუბროდ არა.

ამჟამად ისინი ერთ საქველმოქმედო ფონდს ეხმარებიან ფინანსების მოძიებაში, რათა კიბოთი დაავადებულ ბავშვებს გაუწიონ დახმარება. მათ ერთმანეთი გადაარჩინეს, ახლა კი სხვა ადამიანების გადარჩენაზე ფიქრობენ.

თარგმანი: მარი უზუნაშვილი

წყარო

ეკლესიის წევრებთან ამ თემაზე საუბარს ყველა მწყემსი ერიდება(უფრთხის), მაგრამ ეს გარდაუვალია ყველასთვის, ვინც ადგილობრივ ეკლესიას მწყემსავს.

“პასტორო, ჩვენ გვინდა შეხვედრა თქვენთან და საუბარი ჩვენს მომავალზე ამ ეკლესიაში, ჩვენ უკვე ვლოცულობთ სხვა ეკლესიაში გადასვლაზე და წევრად გახდომაზე.” ბუნებრივია თქვენ აუცილებლად უსვამთ კითხვას, “რატომ?” პასუხი არის იმდენად სხვადასხვაგვარი რამდენი “მოხეტიალე”ც არსებობს, დაწყებული აქედან:  “ზემოთ ქუჩაზე ეკლესიას მეტი შესაძლებლობის მიცემა შეუძლია ჩემი ახალგაზრდა შვილებისთვის” ან  “ჩვენ უბრალოდ ვეღარ ვპოულობთ საინტერესოს ვერაფერს; აღფრთოვანებას არ გვანიჭებს მოსმენილი სიტყვა” ან უფრო სამწუხაროსაც მოისმენთ “ჩვენ გვიყვარხართ თქვენ და თქვენი ქადაგება მწყემსო, მაგრამ ჩვენ ნამდვილად არ მოგვწონს ეს ეკლესია.”

 ხანდახან ნამდვილად არსებობს კანონიერი მიზეზები ეკლესიის მიტოვებისა და სამწუხაროდ, აუცილებელიც კია და მოვალეც კი ხდები დატოვო იქაურობა და იპოვნო ერთგული ბიბლიური სხეული (ეკლესია).  ხანდახან ეკლესიების თეოლოგიური და მორალური გაკოტრება ხდება, რის გამოც ჯანმრთელ მორწმუნეს არ აქვს არჩევანი. მაგრამ ძირითადად, დატოვების მიზეზი ხდება ამქვეყნიური კომფორტის მაძიებლობით აღძრული მორწმუნის მოთხოვნილებები, რასაც უწოდებენ ხოლმე ,,ეკლესიურ ხტუნაობას” და ეს უკვე ფაქტობრივად ეპიდემიად იქცა!  ამ რეალობის მიზეზი ბიბლიური გაუნათლებლობაა, ძლიერი ეკლესიოლოგიის დაკარგვა, ავტორიტეტის შეზიზღება, და მათ შორის ყველაზე დიდი პრობლემა ეკლესიური დისციპლინის გაუჩინარება და ეკლესიის მაღალ-რეიტინგული სტატუსის მიხედვით შერჩევა.

როდის უნდა დატოვო ეკლესია?  მე ვფიქრობ უფრო სასარგებლოა პირველ რიგში იმ მიზეზებზე ფიქრი თუ რატომ არ უნდა დატოვო ეკლესია. აქ არის რამოდენიმე არასწორი მიზეზი, რის გამოც ეკლესიიდან მიდიან, მიზეზები,რომლებიც მოსმენილი მაქვს წლების განმავლობაში:

1. რადგან ჩვენს შვილებს უნდათ სხვა ეკლესიაში წასვლა. სულიერად მოუმწიფებელი ოჯახის წევრები ერთპიროვნულად არ უნდა ღებულობდნენ ყველაზე მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებს ოჯახში. ეს არის ძალიან გავრცელებული მიზეზი ეკლესიის დატოვებისა, რაც მაქვს მოსმენილი, და ეს ღრმად სამწუხაროა.
    
2. რადგან აქ ჩემი ასაკის ადამიანები ბევრნი არ არიან. ქრისტეს სხეული უნდა ირეკლავდეს კულტურას, რომელიც აერთიანებს განსხვავებულ ასაკსა და პროფესიებს. ეკლესია არ არის სოციალური კლუბი, არამედ მადლით გადარჩენილ ცოდვილთა შესაკრებელია. პირიქით, წუთისოფელი როცა ეკლესიას შეხედავს, უნდა გაოცდეს ეკლესიის მრავალფეროვნებით და კითხვა დაებადოს: ,,რა არის ის, რასაც ერთიანობაში მოჰყავს და მტკიცე სიყვარულით აერთიანებს ასეთი განსხვავებული ტიპის ხალხს?
    
3. რადგან არ მომწონს აქაური მუსიკა.  ჩემი აზრით თანამედროვე და ტრადიციული საკითხები ჩვეულებრივ არასწორად არის ხოლმე გაგებული. უფრო მნიშვნელოვანი საკითხია:  რა შინაარსის არის სიმღერა? არის ეკლესიის სიმღერა თეოლოგიურად სწორი? მელოდია და ტექსტი უნდა შეესაბამებოდეს ერთმანეთს, მაგრამ მე აღმოვაჩინე, რომ ეს კამათი, როგორც წესი, უფროსი თაობის სტერეოტიპული აზროვნების ნაყოფია; მათ სამწუხაროდ ყველაფერი ახალი საეჭვო ჰგონიათ.
    
4. რადგან მწყემსის ქადაგებები ძალიან გრძელია.  ქადაგება არის ძირითადი აქტი ქრისტიანულ ღვთისმსახურებაში და უნდა დაეთმოს ლომის წილი დრო.
    
5. რადგან ეკლესიაში უამრავი ცოდვილია. როგორც ლუთერმა განაცხადა, ქრისტეს მიმდევრები არიან simul iustis et peccator, ერთდროულად წმინდანებიც და ცოდვილებიც. ადგილობრივი ეკლესია არის საავადმყოფო ავადმყოფებისათვის. ცხადია, იქ არის სერიოზული ავადმყოფობა, სადაც ღია, თავაშვებული, დაფარული ცოდვა არის შეწყნარებული, მაგრამ ეს არ არის ის, რაც მე მხედველობაში მაქვს.
    
6. რადგან მწყემსი არ იქცევა ისე, როგორც ჩვენ ძველად.  ტრადიცია შეიძლება იყოს სასარგებლო, მაგრამ ტრადიციონალიზმი, რომლისკენაც ეკლესიები მიემართებიან არის მრავალის დამღუპველი.
    
7. რადგან აქ არ აქვთ კარგი ახალგაზრდული / ბავშვთა პროგრამა. მშობლები არიან სულიერი დარაჯები თავიანთი შვილებისათვის. ეკლესიამ კი უბრალოდ უნდა გააძლიეროს ბიბლიური ჭეშმარიტების სწავლება სახლში. ეკლესიური პროგრამა არ უნდა მწყემსავდეს ჩვენს შვილებს, ეს არის მშობლების მოწოდება, განსაკუთებით კი მამების.
    
8. რადგან ქადაგება / თაყვანისცემა არის მოსაწყენი. თაყვანისცემის მიზანი არის ღმერთის განდიდება და არა ჩვენი გართობა.
    
9. რადგან  მათ აქვთ / არ აქვთ საკვირაო სკოლა.  მე მესმის ბევრი „ეკლესიაში ნელ-ნელა ინტეგრირების“ მიმდევარი შემეწინააღმდეგება, მაგრამ მე მინდა დიდი პატივისცემით გითხრათ, რომ საკვირაო სკოლები არის კეთილი, მაგრამ, „დამატებითი მომსახურება“. სახარებისეული ჭეშმარიტება კი – მაცოცხლებელი.
    

ესენი იყო არასწორი მიზეზები ეკლესიის დასატოვებლად და კიდევ ბევრია გარდა ამ ჩამონათვალისა. მიუხედავად ამისა, ხანდახან მართლა დასატოვებელია ესა თუ ის ეკლესია.

ეკლესიის დატოვების ლეგიტიმური მიზეზების საპოვნელად, ჯონ მაკარტური არის სასარგებლო ამ საკითხში. ის ურჩევს (და ასაბუთებს ბიბლიურად) რომ თქვენ საჭიროდ უნდა მიიჩნიოთ ეკლესიის დატოვება იმ შემთხვევაში თუ:

1. რაიმე მწვალებლობას (ერესს) ასწავლიან კათედრიდან, ამახინჯებენ ძირითად ჭეშმარიტებას. (გალ 1:7-9)
    
2. ეკლესიის ლიდერები ნებას რთავენ ნებისმიერს, რომ ასწავლონ მცდარი დოქტრინები ეკლესიის ერთობაში. (რომ. 16:17)
3. ეკლესიას ახასიათებს თავაშვებულობა და წმინდა წერილის იგნორირება,უყურადღებობა, როგორიცაა უარყოფა იმ წვრებისა, რომლებიც უხეშად,ხმაურიანად და რეგულარულად სცოდავენ. (1კორ 5:1-7)
    
4. ცოდვილი ცხოვრების  წესი  არის შეწყნარებული ეკლესიაში. (1კორ 5:9-11)
    
5. ეკლესია სერიოზულად განსხვავდება ბიბლიური ეკლესიის ნიმუშისაგან. (2თეს 3:6,14)
    
6. ეკლესია გამოირჩევა მასიურ თვალთმაქცობით, რომელიც ბაგით ემსახურება ბიბლიურ ქრისტიანობას, მაგრამ არ აღიარებს მის ჭეშმარიტ ძალას.  (2 ტიმ 3:5)
    

წლების განმავლობაში, როდესაც წევრებს ან მეგობრებს აქვთ ხოლმე ჩემთან საუბარი ეკლესიის დატოვებასთან დაკავშირებით, როგორც წესი მე მათ მოვუწოდებ იყვნენ თავიან გარეშომომყოფთა ერთგულნი და მოწყალენი, და მხოლოდ კი ნუ წუწუნებენ და ელოდებიან მაგიურ რეფორმას, არამედ, თვითონ შეუდგნენ რეფორმირებას. ეკლესიაში გაწევრიანებაც და მისი მიტოვებაც უდიდესი პასუხისმგებლობაა ღვთის წინაშე. თუნდაც რომ უეჭველად იცოდეთ, რომ ეკლესია უღირს მდგომარეობაშია და აუცილებლობას წარმოადგენს იქაურობის დატოვება, ჯერ ყველა ღონე იხმარეთ რომ დარჩეთ და სასიკეთოთ შეცვალოთ ყველაფერი. იყავით ღვთის წინაშე ერთგულნი.

 

 ავტორი: ჯეფ რობინსონი
წყარო
თარგმანი: თორნიკე ხუბაშვილი

 

რომის კათოლიკე აპოლოგეტების მონანიებისაკენ მოწოდება, რომლებიც საკუთარ განცხადებებში აშკარა ტყუილს იყენებენ

 

 თუ თქვენ ოდესმე მოგისმენიათ მოქცეული კათოლიკეს საუბრისთვის EWTN-ზე (საერთაშორისო კათოლიკური ტელევიზია/რადიო) მისი ,,შინ დაბრუნების” შესახებ, თქვენ მოისმენდით ერთ ძირითად არგუმენტს. თუ თქვენ წაგიკითხავთ ინტერნეტში გავრცელებული ,,მოქცევის ისტორიები”, თქვენ თვალში მოგხვდებოდათ იგივე არგუმენტი, სიტყვა – ad nauseum (ლათინური ტერმინი, როდესაც ვინმე განიხილავს რაღაცას ad nauseum, ისინი იმდენს ლაპარაკობენ, რომ ამის მოსმენა ძალიან მოსაწყენი ხდება). ,,არსებობს მხოლოდ ერთი ჭეშმარიტი ეკლესია, რომი! შეხედეთ პროტესტანტიზმს! 33,000 დენომინაცია და ყოველ დღე კიდევ უფრო მეტი ახალი დენომინაცია ჩნდება! და რატომ? ეს ხდება ,,sola scriptura” -ს მიზეზით (,,sola scriptura” – ლათინური ტერმინია, რომელიც ნიშნავს, რომ ბიბლია არის ერთადერთი შეუცდომელი ავტორიტეტი, პირველადი და აბსოლუტური სტანდარტი სარწმუნოების, ყველა დოქტრინის, წესის, მორალისა და რწმენის საკითხში; sola – მარტო, მხოლოდ; scriptura – წერილი”). ამგვარ განცხადებას აღმოაჩენთ  დამოწმებების წიგნებში, მაგალითად, პატრიკ მადრიდის რედაქტირებით გამოცემულ წიგნების სერიაში ,,სიმართლით გაოცებული”. ალ კრესტა – ერთ-ერთი ასეთი კათოლიკედ მოქცეული, ამ გამოცემის პირველ ნაწილში წერს:

 

“მაოცებდა როგორ შეიძლებოდა პროტესტანტიზმი, რომელიც დაყოფილია 20,000 დენომინაციად მთელი მსოფლიოს მასშტაბით, ყოფილიყო ის, რასაც იესო გულისხმობდა იოანეს 17:21-ში, სადაც ის ამბობდა, რომ ჩემი მოწაფეების ერთობით, ქვეყნიერება გაიგებს, რომ მამამ ძე მოავლინაო (რათა ყველა ერთი იყოს, როგორც შენ ჩემში, მამაო, მე კი- შენში, რათა ისინიც იყვნენ ჩვენში, რათა ირწმუნოს სოფელმა, რომ შენ მომავლინე.’’ (Al Kresta,Surprised by Truth, p. 266)

 

კრესტა წერდა ამას მანამ, სანამ მათ მიერვე გამოგენებული პროტესტანტული დენომინაციების რიცხვი დღეს არსებულ 33,000-მდე გაიზრდებოდა. 1998 წლიდან მოყოლებული ამას ვპოულობთ Catholic Answers-დან (კათოლიკური აპოლოგეტური რადიო გადაცემა):

 

‘ერთ-ერთი, რასაც ისინი უარყოფენ, არის ბიბლიის გარდა სხვა რაიმე ავტორიტეტის არსებობა. შედეგად, ქრისტიანულ დენომინაციებთან დაკავშირებული ყოველი ახალი გამოქვეყნებული კვლევა, აჩვენებს, რომ დაყოფათა რიცხვი კი არ კლებულობს, არამედ მატულობს. დღესდღეობით 26,000 მეტი სხვადასხვა დენომინაცია, სექტა და დამოუკიდებელი ეკლესია  არსებობს მთელს მსოფლიოში. მათ აქვთ უთანხმოება, ისეთ ცენტრალურ საკითხზე, როგორიცაა უფლის სერობა (ზიარება) და ასევე ისეთ ტრივიალურ საკითხზე, როგორიცაა თუ რა სახის მუსიკალური ინსტრუმენტის გამოყენება შეიძლება ეკლესიაში. თითოეული ბიბლიამომარჯვებული ქრისტიანი უნდა პოულობდეს მის საკუთარ ქრისტიანულ ჭეშმარიტებას. მას შეუძლია ამოირჩიოს ვის ენდოს:  ადგილობრივი ეკლესიის პასტორის სწავლებას, ტელე-ევანგელისტისას (მახარებლის), თუ თავისი დენომინაციის ოფიციალურ სწავლებას, თუმცა ის არ იმყოფება ამ სწავლების ავტორიტეტის ქვეშ. მის ცხოვრებაში არ არის უზენაესი დოქტრინული ავტორიტეტი, წმინდა წერილის მისი პირადი ინტერპრეტაციის გარდა (sola scriptura).

 

ამჩნევთ, რომ დენომინაციათა რაოდენობამ მოიმატა? ტიმ სტეფლზი ამ კონკრეტული სტატისტიკური არგუმენტის გამოყენების სპეციალისტი იყო. მაგალითად იგი ამბობს,

 

‘განა ბევრ რამეზე არ მეტყველებს ის ფაქტი, რომ რეფორმაციიდან 480 წლის გასვლის შემდეგ – რეფორმაციისა რომელიც ამტკიცებდა, რომ მის ოფიციალურ პრინციპს sola scriptura წარმოადგენდა, დღეს გვაქვს ამ პრინციპიდან წარმოშობილი 26,000 დენომინაცია? 1982 წლის მსოფლიო საეკლესიო ენციკლოპედია პროგნოზირებდა, რომ 1985 წლისთვის იქნებოდა 22, 190 დენომინაცია. ამ მოცემული პროგნოზით ვიღებთ –  წელიწადში 270 დენომინაციას (5 ახალი დენომინაცია კვირაში). თუ ამ პროგნოზს ჩვენს დრომდე განვავრცობთ, დღეისთვის მივიღებთ 26,000_ზე მეტ დენომინაციას.

 

ჟურნალში ,,Envoy Magazine”, აღმოვაჩინეთ წყარო, რომელსაც ეს ადამიანები მიმართავენ. ეს წყარო არის მსოფლიო ქრისტიანული ენციკლოპედია (World Christian Encyclopaedia), რომლის ბოლო გამოცემა, როგორც ვიხილავთ, 2001 წლით თარიღდება.  სტეფლზი პირდაპირ ასახელებს წყაროს. ეს დაიმახსოვრეთ.  სხვა ადგილზე სტეფლზი ამბობს:

 

‘წმინდა წერილის თანახმად, ღმერთის ხალხისთვის, რწმენის, ზნეობისა და წესრიგის საკითხებში ეკლესია არის უმაღლესი სასამართლო ინსტანცია. მრავლის მეტყველია ის ფაქტი, რომ თითქმის 500 წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც რეფორმაცია ამტკიცებდა, რომ მის ოფიციალურ პრინციპს წარმოადგენს ”sola scriptura” და დღეისთვის არსებობს 33,000-ზე მეტი პროტესტანტული დენომინაცია. იოანეს 10:16-ში იესომ იწინასწარმეტყველა, რომ იქნებოდა ,,ერთი სამწყსო, ერთი მწყემსი”. დოქტრინისა და სულიერი ავტორიტეტის დასაფუძნებლად მხოლოდ წმინდა წერილზე დაყრდნობა არ აღმოჩნდა ეფექტური.

 

სტეფლზმა 2001 წლის შემდეგ  საკუთარი მონაცემების განახლებული ვერსია დაასახელა. გამოყენებული წყარო იგივეა.

სტივ რეი კვლავ სრულად ენდო ამ არგუმენტს. თავის ინტერვიუში ამაღლების თემაზე, მან დაწერა:

 

‘ჩვენი ავტორიტეტის წყაროს მხოლოდ ბიბლია არ წარმოადგენს. ჩვენ ვმადლობთ ღმერთს და კათოლიკურ ეკლესიას ამისათვის (ავტორიტეტისათვის). შეხედეთ გამოგონილი დოქტრინით, sola scriptura-ით დაბნეულ მასას, , ეს დოქტრინაა თავს მოხვეული პროტესტანტებზე, რომლენიც დაყოფილნი და მიმოფანტულნი არიან მთელი მსოფლიოს მასშტაბით 33,000-ზე მეტ განსხვავებულ, ერთმანეთთან დაპირისპირებულ ჯგუფებად, ბიბლიის საკუთარი ინტერპრეტაციით.

(World Christian Encyclopedia (Oxford University Press, 2001), pg. 10.)

 

ახლა გთხოვთ ყურადღება მიაქციოთ, რომ რეი პირდაპირ მიუთითებს წყაროს და გვერდსაც კი, რომელსაც ის ეყრდნობა. შემდეგ,  გაითვალისწინეთ, რომ ის პირდაპირ აცხადებს, რომ რაოდენობა 33,000  მოიცავს მხოლოდ პროტესტანტებს. უფრო მეტიც, ის ”sola scriptura”-ს დოქტრინას 33,000 დენომინაციის არსებობის მიზეზად ასახელებს. იმისათვის რომ დაგარწმუნოთ, რომ ეს ნამდვილად სტივ რეის პოზიციაა, მოვიყვან მის სიტყვებს:

 

‘ახლა რა? ვინ იცის! ხვალ ისინი შეიძლება კვლავ დაიყონ და შექმნან „პირველი ახალი პროგრესული მისიონერული ბაპტისტური ეკლესია“ და შემდეგ ეს ალბათ კვლავ დაიყოფა „უახლეს პირველ ახალ პროგრესირებად მისიონერულ ბაპტისტურ ეკლესიად“ ან „პირველ წმინდა ახალ პროგრესირებად მისიონერულ ბაპტისტურ ეკლესიად.“ რის შემდეგაც უკვე არსებულ 33,000 პროტესტანტულ დენომინაციას კიდევ მრავალი სექტა დაემატება.

 

ყურადღება მიაქციეთ ,,პროტესტანტულ დენომინაციებს.” გასულ კვირას სტივ რეიმ უთხრა კევინ ჯონსონს:

 

‘გამარჯობა კევინ: გმადლობ, რომ გამიზიარეთ თქვენი სახელი, რომელიც არ იყო ინტერნეტ პოსტზე მითითებული. ვისურვებდი, რომ დიალოგისთვის დრო მქონოდა, მაგრამ სამწუხაროდ გადატვირთული ვარ და არ შემიძლია ღრმად ჩავერთო დებატებში. წარსულში უამრავი თავისუფალი დრო მქონდა, მაგრამ დღეს ასე აღარ არის. ვიმედოვნებ სხვები ჩაერთვებიან შენთან დიალოგში. ერთ-ერთი პრობლემა, რომელსაც მე წავაწყდი, კევინ არის ის, რომ შენ ხარ ერთ-ერთი 33,000 დენომინაციიდან, რომლებიც რეფორმაციიდან აღმოცენდა და ჩემთვის შეუძლებელი იქნებოდა საკმარისი დროის გამოყოფა იმ სხვადასხვა დეტალის გასაგებად, რომლისაც თითოეულ თქვენგანს სწამს მრავალი მრწამსითა და ტრადიციით.

 

ამგვარად, სტივ რეიმ გაიმეორა განცხადება, რომ პროტესტანტული დენომინაცია არის 33,000. მან ხელმეორედ თქვა, რომ ეს განპირობებულია ”sola scriptura”-ს დოქტრინით და მან გარკვევით თქვა ისიც, საიდანაც ის ვითომდა იღებდა ინფორმაციას, მსოფლიო ქრისტიანული ენციკლოპედიიდან. კერძოდ:

 

‘მსოფლიო ქრისტიანული ენციკლოპედია: შედარებითი მიმოხილვა რელიგიებისა და ეკლესიების, თანამედროვე მსოფლიოში, მეორე გამოცემა, David B. Barrett, George T. Kurian, Todd M. Johnson Oxford University Press, 2001.

(იხილეთ ინგლისურ ენაზე: World Christian Encyclopedia: A comparative survey of churches and religions in the modern world. Second Edition, David B. Barrett, George T. Kurian, Todd M. Johnson Oxford University Press, 2001.)

 

ამგვარად, მოდით შევამოწმოთ ეს ხშირად გამეორებული არგუმენტი, რომელსაც ვპოულობთ კათოლიკე აპოლოგეტების ფართო ჯგუფების საუბრებსა და სტატიებში.

 

პირველი შეცდომა: მარტივი ლოგიკა
 

    სანამ ყურადღებას მიაქცევთ ამ არგუმენტის წყაროსა და მასთან დაკავშირებულ პრობლემას, ცხადი უნდა იყოს, რომ აქ წარმოდგენილი მთელი ეს არგუმენტები შეიძლება იდენტიფიცირებული იყოს, როგორც ,,ყალბი”. კრიტიკულ განსჯას ვერ უძლებს ვერცერთ დონეზე. ცვლილებები ლოგიკაში და არგუმენტები არის უსაშველოდ დიდი. მოდით, ყურადღება გავამახვილოთ მხოლოდ 2 აშკარა პრობლემაზე.

      პირველი – კონკრეტულად რის საფუძველზე აჩვენებენ კათოლიკე აპოლოგეტები, რომ ”sola scriptura”-ს დოქტრინა არის ამ დაყოფების წყარო? მაგალითად, როდესაც ვხედავთ რომის საეკლესიო წოდებებს შორის დაყოფასა და ცხარე უთანხმოებას ძირითად საკვანძო საკითხებზე, გვაძლევს თუ არა ეს უფლებას დავადანაშაულოთ რომის მაგისტერიუმი ამ განსხვავებული თვალსაზრისების არსებობაში (კათოლიკური ეკლესიის მაგისტერიუმი წარმოადგენს ეკლესიის ავტორიტეტს ან ოფისს, საკუთარი ჭეშმარიტი სწავლების ჩამოყალიბების საქმეში)?  თუ ქრისტიანს სწამს, რომ წმინდა წერილი რწმენის საკმარისი სტანდარტია, როგორ შეიძლება იმის თქმა, რომ ამ საკმარისი წყაროს არასწორად გამოყენება (ბოროტგანზრახვით) მისი საკმარისობის წინააღმდეგ მოყვანილი არგუმენტი შეიძლება იყოს? მარტივად რომ ვთქვათ, ეს ალოგიკურია. წმიდა წერილები სრულყოფილად შეიძლება მოემსახუროს იმ დანიშნულებას, რისთვისაც მოგვეცა, მაგრამ ადამიანები ჯერ კიდევ ცოდვილნი არიან. ადამიანები ჯერ კიდევ არასრულყოფილნი არიან. ადამიანები ჯერ კიდევ უმეცარნი არიან და რაც ყველაზე უფრო მნიშვნელოვანია, ადამიანებს ჯერ კიდევ აქვთ თავიანთი ტრადიციები. ამგვარად, სანამ ეს აპოლოგეტები თავს იკატუნებენ, რომ ”sola scriptura”-ს დოქტრინის დადანაშაულება დაყოფებში მოცემული ცხადი ფაქტია, ეს ვარაუდი არ არის საკმარისი ამ არგუმენტის დასამტკიცებლად.

        მეორეც – რაც ასევე უკავშირდება წინას, არის ის, რომ ცხადმა და მტკივნეულმა დაკვირვებებმა აჩვენეს, რომ დღეს პროტესტანტული ეკლესიების მხოლოდ მცირე პროცენტი ეძიებს შეგნებულად რომ ასწავლოს, აღიაროს და პრაქტიკაში განახორციელსო “Sola scriptura.” სინამდვილეში, დიდი რაოდენობის არა-კათოლიკური ეკლესიები აღიარებენ ნაირ-ნაირ კონცეფციებს, რომლებიც არღვევენ “Sola scriptura“-ს დოქტრინას. ამგვარად, როგორ შეიძლება დოქტრინა იყოს დამნაშავე მათ ქმედებებში, ვისაც არც კი სწამს მისი? ცხადია, რომ ეს შეუძლებელია. რეალურად, ის ეკლესიები რომლებიც მონდომებით მიილტვიან/ცდილობენ განაცხადონ, აღიარონ და გამოიყენონ „sola scriptura”, მნიშნელოვნად უფრო ერთსულოვანნი არინ საკუთარ თეოლოგიაში, ვიდრე ის ეკლესიები, რომლებიც ეძებენ განმარტებისა ან გამოცხადებების გარეშე, ღვთივსულიერ/წინამძღოლურ წყაროს.

      ამგავრად, იმ დროს, როდესაც 33 000 პროტესტანტული ეკლესიისა და ამაში დამნაშავე sola scriptura–ს დადანაშაულების არგუმენტი გავრცელებულია, ეს არ ქმნის მას დასაბუთებულ არგუმენტად. მაგრამ არსებობს ამ არგუმენტის უარყოფის ბევრად უფრო საფუძვლიანი მიზეზი, რომელიც ასე ხშირად არის გამოყენებული ტიმ სტეფლზისა და სტივ რეის მსგავსი ადამიანების მიერ.

 

მეორე შეცდომა: ეს არის უბრალოდ ტყუილი
 

იმ შემთხვევებში, როდესაც სხვა რელიგიაზე მოქცეული პიროვნება წყაროს ასახელებს, გამოიყენეთ ჩემი რჩევა. თავად წაიკითხეთ ეს წყარო.  როდესაც ვკითხულობთ მსოფლიო ქრისტიანულ ენციკლოპედიას, ჩვენ აღმოვაჩენთ, რომ თითქმის ყველაფერი, რაც უთქვამს სტივ რეისა და ტიმ სტეფლზ ან სხვებს მათი წრეებიდან ყოველთვის უნდა მიიღოთ სკეპტიკურად და არ დაიჯეროთ ბუკვალურად. რეის მიერ მითითებულ წყაროს მეათე გვერდზე ჩვენ ვკითხულობთ,

 

მსოფლიო ქრისტიანობას

გააჩნდა

26,350 33,820 დენომინაცია/ქვედენომინაცია

რომელთაც ჰქონდათ

1,391,020 3,445,000 საკრებულო/ ეკლესია

შედგებოდა

1,130 1,888 მილიონი წევრი ქრისტიანისაგან

გადანაწილებული

ორ გლობალურ კატეგორიად

 

პირველი რიცხვი არის 1970 წლიდან, მეორე 2000 წლიდან. დასახელებული ორი ,,გლობალური კატეგორია” არის  „დენომინაციონალიზმი“ და  “პოსტდენომინაციონალიზმი“. უდიდესი მნიშვნელობის მქონეა იმის გაგება, რომ რიცხვი 33,820, რომელსაც იყენებენ რეი და სტეფლზი და სხვა კათოლიკე აპოლოგეტები, აერთიანებს ყველა ორივე კატეგორიაში არსებულ “დენომინაციებს”. მაგრამ თუ ეს ადამიანები ცოტა მეტს წაიკითხავდნენ ენციკლოპედიის მათ მიერვე მითითებულ იმავე გვერდზე, ისინი მიხვდებოდნენ, რომ ეს არ არის “დენომინაციების” ჩამონათვალი, რომლებიც პროტესტანტული რეფორმაციიდან წარმოიქმნა (თუმცა კიდევ ერთხელ, სიცხადისათვის ავღნიშნავ, რომ ზუსტად ამას ამტკიცებს სტივ რეი, რაც ზევით არის წარმოდგენილი). 21,990  არის  “პოსტდენომინაციალიზმის” კატეგორიაში, 11,830 არის დენომინაციონალიზმში. გთხოვთ გაიაზრეთ, რომ დენომინაციების სია მოიცავს კათოლიკებს, მართმადიდებლებსა და პროტესტანტებს! რეალურად, განსაცვიფრებელია, რომ ეს წყარო ითვლის 242 რომის კათოლიკურ დენომინაციას! და თუ ეს „მუდამ გულდასმით ფრთხილი მკვლევარები“ შეიწუხებდნენ თავს და წაიკითხავდნენ მე-16 გვერდს, ისინი აღმოაჩენენ:

• ეს წყარო მოიცავს 781 “მართმადიდებლურ” დენომინაციას (ე.ი აღმოსავლური მართმადიდებლობა), ხოლო 2025 წლისთვის პროგნოზირებს 887.
• ეს წყარო მოიცავს 242 “კათოლიკურ” დენომინაციას 2000 წლისთვის, ხოლო 2025 წლისთვის პროგნოზირებს 245.

       წარმოიშვა თუ არა ეს ორი ჯგუფი რეფორმაციიდან? რა თქმა უნდა არა! ამის ნაცვლად, მე-16 გვერდზე ვკითხულობთ, რომ ყოვლისმომცველი “პროტესტანტების” ჯგუფი 2000 წლის მონაცემებით აღნიშნულია როგორც 8,973 დენომინაცია, ხოლო 2025 წლისთვის პროგნოზირებულია 9,490.  თუ ჩვენ ზუსტად აქ შევჩერდებით, ეს იმას ნიშნავს, რომ სტივ რეი და ტიმ სტეფლზი 24 000 დენომინაციით ჩამორჩებიან თავიანთ ხშირად განმეორებულ მტკიცებულებას, ე.ი რეალურად წყაროში მოცემული რიცხვი  არის მხოლოდ მათ მიერ მოცემული რაოდენობის  27 %. ეს არის 300 %-ით გაბერილი რიცხვი! რატომ? ისინი უბრალოდ მიყვებიან მეორადი წყაროს ცნობებს, ისე, რომ არასოდეს ყურადღებასაც კი არ აქცევენ პირველად წყაროებს? თუ ისინი არაკეთილსინდისიერად იქცევიან? რომელია აქედან სწორი?

      მაგრამ ეს არ არის სრული სურათი. როგორც კი თქვენ დაიწყებთ “პროტესტანტული” დენომინაციების სიის შესწავლას, თქვენ აღმოაჩენთ, რომ ის შეიცავს ისეთ არა-ტრინიტარულ ჯგუფებს (სამების დოქტრინის უარმყოფი რელიგიური ჯგუფები), როგორიცაა უანნესების დენომინაციები (კიდევ ცნობილია, როგორც დენომინაციები „მხოლოდ იესო“. უარყოფენ სამების დოქტრინას და აღიარებენ რომ ღმერთი არის ერთპიროვნული), ასევე, მეშვიდე დღის ადვენტისტების მსგავსი ჯგუფები! ზოგიერთი ჩამოთვლილი დენომინაცია ღიად ცნობს ,,გამოცხადების“ გაგრძელებას თანამედროვე პერიოდში,  რაც იმაზე მიუთითებს, რომ მათ sola scriptura–ს დოქტრინასთან შეხება სავარაუდოდ საერთოდ არა აქვთ.

      პროტესტანტული ჯგუფების შემდგომ არის “დამოუკიდებელი” ჯგუფები, რომლებსაც მოყვებიან “მარგინალური/მწვალებლური ქრისტიანული”  ჯგუფები. მაგრამ ყველა ეს ჯგუფი ჩამოთვლილია რიცხვში – 33,820! გთხოვთ გაიაზრეთ, აქ შედიან “გნოსტიკები” (!) მორმონები (122 დენომინაცია) და იეჰოვას მოწმეები (228 დენომინაცია)!

        ამგვარად, ყურადღებიანი მკითხველი გამოიტანს ერთ დასკვნას: სტივ რეი, ტიმ სტეფლზი და კათოლიკე აპოლოგეტების დანარჩენი საზოგადოება, ისე ისვრის რიცხვს 33,000 როგორც რაგბის ბურთს და უსასრულოდ ირცხვენენ თავს ყოველ ჯერზე, როდესაც ამ მითს იმეორებენ. არა მხოლოდ ის ფაქტია ძალიან აშკარა, რომ “Sola scriptura–ს” დოქტრინა არ არის დამნაშავე 33 000–ის რაოდენობის არსებობაში, არამედ ამავე წყაროში, თუ წაიკითხავთ კონტექსტში, ამ  33,000-ის დიდი ნაწილი არც კი აღიარებს ამ დოქტრინას, რომ აღარაფერი ვთქვათ მის პრაქტიკულ გამოყენებაზე. ჩამოთვლილ პროტესტანტულ ჯგუფებს შორისაც კი, რამდენმა იცის სერიოზულად აღნიშნულ დოქტრინასთან დაკავშირებული საკითხები, ნუთუ თავი დაანებეს სიმართლის გონივრულად დადგენას? ამგვარად, არცერთ პატიოსან ადამიანს არ შეეძლო, ამ ინფორმაციის შუქზე გაეგრძელებინა ამ რიცხვის გამოყენება იმ გზით, როგორც ამას რეი, სტეფლზი და სხვები რეგულარულად აკეთებენ.

        ირონიულად, რეის მიერ მითითებული გვერდის შემდეგ გვერდზე (გვ.11), ჩვენ აღმოვაჩინეთ გრაფიკი,  ქრისტიანობის ისტორიაში წამებულთა შესახებ. ის ამტკიცებს, რომ 11,000,000 მოწამე მოკლეს, როგორც რომის კათოლიკე  1000 წლის შემდეგ ახ.წ.აღ. (შეიცავს თუ არა რიცხვი ჯვაროსნულ ლაშქრობებს? – ჩვენთვის ეს უცნობია). აღნიშნული წყარო ასევე ასახელებს 3,170,000 პროტესტანტ წამებულსა და 838,000 “რომის კათოლიკეს ახ.წ.აღ. 1000 წლამდე”.

        მაგრამ, მომდევნო ნაწილში მოცემულია მათი ჩამონათვალი, ვინც პასუხისმგებელი იყო მოწამეთა მკვლელობაზე. საერო ხელისუფლებისა და ათეისტების მაჩვენებელი დიდია 55, 597,000 და შესაბამისად 31,519,000. მუსულმანებიც მაღალი მაჩვენებლით არიან წარმოდგენილი ქრისტიანების მოწამედ ქმნის სკალაზე 9,101,000 ადამიანია მათ ანგარიშზე. ანიმისტები მოდიან მეოთხე ადგილზე 7,469,000 ქრისტიანი და გამოიცანით ვინ არის მეხუთე ადგილზე მოწამეთა– წარმოებაში, აღლუმის მომწყობები? დიახ, კათოლიციზმი 4,951,000 ქრისტიანით! მაინტერესებს რეი და სტეფლზი ამ სტატისტიკით მალე თუ მოახდენენ ციტირებას? და თუ არა, რატომ არა?

 

დასკვნა:
 

ამ ფაქტების ფონზე, მე მოვუწოდებ სტივ რეის, ტიმ სტეფლიზა და სხვა კათოლიკე აპოლოგეტებს, რომლებიც ასწავლიან ზეპირსიტყვიერად თუ წერილობითი ფორმით, რომ არსებობს 33,000 პროტესტანტული დენომინაცია, გულახდილად და საჯაროდ უკან წაიღონ თავიანთი მცდარი, დაუსაბუთებელი განცხადებები, ბოდიში მოიხადონ და ახსნან, როგორ შეეძლოთ ციტირება წყაროდან, რომელიც ფაქტობრივად მთლიანად უარყოფს მათ განცხადებებს. ვერ გაიგეს, რას კითხულობდნენ? ფაქტობრივად წყარო არც კი უნახავთ? სხვისგან აღებულ ციტირებას გვთავაზობდნენ? რა ახსნა აქვს ამ ყველაფერს? მაძიებელ გონებას სურს პასუხის მიღება.

წლების განმავლობაში რჩევა–დარიგებას ვაძლევდი ადამიანებს, რომელთა მიმართაც საშინლად შესცოდეს.

ამავე დროს მე ნამდვილად  არასრულყოფილი სამუშაო გავწიე მათი ტკივილისა და მიტევების პროცესის წარმართვაში. სხვების მიტევება ღმერთისგან ცხადი მოწოდებაა, რაც ღრმად სურს მორწმუნეთა უმრავლესობას, მაგრამ ეს არ არის ყოველთვის ადვილი და მრავალ კითხვას წარმოშობს. კითხვებს როგორიცაა: როცა ვპატიობ მე უნდა ვიგრძნო (ემოციურად) მიტევება? თუ მე მოგიტევებ, ნიშნავს თუ არა ეს ამ თემაზე საუბრის დასასრულს და მე აღარ შემიძლია  ვილაპარაკო ჩემს ტკივილზე? ნიშნავს ეს, ავტომატურად საწყის მდგომარეობასთან დაბრუნებას, ვიდრე ჩემს წინააღმდეგ შესცოდავდი? ამ თემაზე უამრავი წიგნია დაწერილი, მაგრამ ძალზედ ცოტაა მოცემული თუ რა არ არის მიტევება. ვიმედოვნებ, რომ ეს თქვენთვის სასარგებლო იქნება.

მიტევების მოწოდება სულაც არ ნიშნავს რომ ეს ადვილია ან რომ ჩვენ უნდა ვაპატიოთ სწრაფად. როცა ჩვენ ვცოდავთ (ვინმეს წინააღმდეგ), ეს შეიძლება იყოს დამანგრეველი, სიცოცხლის გამანადგურებელი, გზიდან გადამცდენი. ზოგიერთი ცოდვა არის ადვილად საპატიებელი, მაგრამ ზოგჯერ მიტევებას სჭირდება ხანგრძლივი დრო, ბევრი ლოცვა და უფლის ძლიერი დახმარება. როდესაც ადამიანი შეძრულია ტკივილით, პირველი  რაც მას სჭირდება არის ჩვენი თანაგრძნობა და გაგება, და არა სწრაფი დარწმუნება, რომ აპატიოს. ეს არის პატიების პროცესის ნაწილი, მაგრამ არა პირველივე ნაბიჯი. ვნანობ, რომ წარსულში მე ვიყავი ძალზედ უგრძნობი ზოგიერთი ადამიანის ტკივილის მიმართ და მეტისმეტად სწრაფი რჩევაში, რომ ისინი შეხვედროდნენ მათ, ვინც შესცოდეს მათ წინააღმდეგ და მიეტევებინათ.

პატიება არ ნიშნავს, რომ ჩვენ ვიგრძნობთ მიტევებას (ემოციურად). მიტევება არის გადაწყვეტილება შთანთქო ტკივილი ან შედეგი/ზიანი გამოწვეული ვიღაცის ცოდვით და არ მოითხოვო გადახდა/ანაზღაურება. თუ შენ გათხოვებ ჩემს ავტომობილს და მოგიხდება ავტოსაგზაო შემთხვევა, ვიღაცას მოუწევს დაფაროს შეკეთების ხარჯები, შენ  ან მე. თუ მე ”გპატიობ” შენ, მე ვიღებ ხარჯიან გადაწყვეტილებას, დავფარო შენი მარცხის ფასი, სწორედ ისევე, როგორც იესომ გადაიხადა ფასი ჩვენი ცოდვებისთვის ჯვარზე. ამგვარად, მიტევება შეიძლება იყოს ძალიან მტკივნეული. მაშასადამე, პატიების მოწოდება არ ნიშნავს, რომ ჩვენ ,,ვიგრძნოთ მიტევება”, როცა ჩვენ ვიღებთ ამ გადაწყვეტილებას. და ეს არ ნიშნავს, რომ ჩვენ არ გვექნება ტკივილის განცდა პატიებიდან ხანგრძლივი დროის შემდეგაც.

მიუტევო ვინმეს, სულაც არ ნიშნავს, რომ მას მაშინვე უნდა ენდო. პატიება არის მყისიერი, ნდობა დროთა განმავლობაში ყალიბდება. თუ ალკოჰოლიკი მოვიდა ეკლესიაში და შემობრუნდა ქრისტესკენ, ღმერთი პატიობს მას დაუყოვნებლივ, მაგრამ ის ვერ გახდება წინამძღოლი(ხელმძღვანელი) მომდევნო დღესვე. თუ ვინც ტკივილი მოგვაყენა, მოვა და პატიებას გვთხოვს, ჩვენ შეგვიძლია მივუტევოთ მათ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს უცილობლად, რომ ისინი უკვე შეიცვალნენ. არაა მცდარი, რომ გსურდეს ცვლილებების დანახვა, სანამ ვინმეს კვლავ ენდობი, იმ შემთხვევაშიც კი, როცა უკვე მიტევებული გვაქვს.

პატიება არ ნიშნავს პრობლემის აღარ განხილვას. რამდენ ქმარს გვითქვამს ცოლებისთვის ”ხომ მოგიბოდიშე?! და რაღატომ ვაგრძელებთ ამაზე დავას/განსჯას/განხილვას?“ მაშინაც კი, როცა ჩვენ ვპატიობთ,  შეიძლება ძალიან მნიშვნელოვანი იყოს დაზარალებულისთვის გამოთქვას თუ რამდენად ატკინა, დააზიანა შემცოდემ. ჩვენ გვჭირდება გავიაზროთ ჩვენი ცოდვების შედეგები. ხშირად ჩვენ გვჭირდება პირველ რიგში ავწონ-დავწონოთ (განვიხილოთ) რა უძღოდა წინ ჩვენს ცოდვას, რამ მიგვიყვანა ცოდვამდე, იმისათვის რომ  მომავალში ცოდვის პრევენცია მოვახდინოთ.

და ბოლოს, პატიება არ ნიშნავს, რომ ცოდვას არ ექნება თავისი შედეგი. თუ მე სულელურად მთლიანად დავხარჯავ ჩემს საკრედიტო ბარათს, ამის შემდეგ კი ვაღიარებ ჩემს ცოდვას, ღმერთი მომიტევებს, მაგრამ მე ჯერ კიდევ მომიწევს გადავიხადო ჩემი ვალი, რომელსაც შეიძლება წლები დასჭირდეს. როცა ჩვენ ვპატიობთ ვინმეს, ჩვენ ვამბობთ, ”უფალო, გთხოვ მსჯავრს ნუ დასდებ მათ ამ ცოდვებისათვის. გთხოვ ნუ მიუზღვავ მათ რასაც თავიანთი ცოდვის გამო იმსახურებენ, სწორედ ისევე როგორც მე არ მომაგე, რასაც ჩემი ცოდვების გამო ვიმსახურებდი.” მიუხედავად ამისა შესაძლოა ჯერ კიდევ იყოს შედეგები, მთელი ცხოვრების განმავლობაშიც კი, მაშინაც კი, როცა ღმერთი პატიობს მათ თავიანთ ცოდვებს.

ზოგ შემთხვევაში ადვილია აპატიო. სხვა შემთხვევაში კი ეს შეუძლებელი დავალებასავითაა. ძალიან ხშირად, იესო ბრძანებს შეუძლებელის შესრულებას, მაგალითად გვიყვარდეს ჩვენი მტრები და სიკეთე გავუკეთოთ ჩვენს მოძულეებს (ლუკა 6:27). ჩვენ არ შეგვიძლია ეს შეუძლებელი მოწოდება შევასრულოთ ჩვენი ძალებით, მაგრამ თუ ღმერთი ბრძანებს, ის მოგვცემს ძალასაც მის დასამორჩილებლად, თუ ვთხოვთ კიდეც.    

თარგმანი: ანუკი გელაშვილი
წყარო
 

 

 

 

ჩვენ ყველანი უამრავი საცდურის წინაშე ვდგავართ, ღმერთს უნდა რომ ჩვენ შევებრძოლოთ მათ.  განვიხილავთ 8 გზას თუ როგორ მოვიპოვოთ გამარჯვება.

1.ილოცე სანამ ცდუნდები.

იესო ასწავლიდა თავის მოწაფეებს რომ ეთხოვათ ღმერთისთვის, „ და ნუ შეგვიყვან ჩვენ განსაცდელში, არამედ გვიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან“. და როგორც მან გვითხრა რომ ვილოცოთ, „ პური ჩვენი არსობისა მოგვეც ჩვენ დღეს.“ კარგია, რომ ვთხოვოთ ღმერთს რომ გვიხსნას საცდურიგან და ბოროტისაგან დღეს.

2. აარიდე თავი. კარგი გაქცევა უკეთესია ვიდრე ცუდი დაცემა.

დადექი ცოდვისგან რაც შეგიძლია შორს. არ იფიქრო რომ არ დაეცემი. თუ შენ დაიქირავებ ვინმეს, რომ გადაატანინო ყველაზე ფასეული ნივთები შენი საკუთრებიდან, შენ არ ეტყვი მათ რომ სცადონ კლდის ნაპირთან რამდენად ახლოს შეძლებენ მანქანის გატარებას. იგავების მე-7 თავში „ახალგაზრდა გულუბრყვილო კაცი“ შებინდებისას დახეტიალობს ქალის სახლთან და უბრალოდ ისე „ხდება“ რომ მიირბენს მასთან. ქალს მეძავივით აცვია. ის ეუბნება რომ მისი ქმარი წასულია და აღუწერს თავის სურნელოვან საწოლს. საბოლოოდ ის მიჰყვება ქალს დასაკლავი ხარივით. სატანის მიერ მოხიბლული ევა განსაცდელში ჩავარდა იმის ყურებით, თუ როგორ გემრიელად გამოიყურებოდა ნაყოფი. თავი აარიდე ცდუნებას.  დადექი შორს ბნელ პარკში მდგარი მანქანიდან.

3.მოახდინე საღვთო წერილების ციტირება.

ეს არის გზა, რომლითაც იესომ დაძლია ცდუნება.  როდესაც შენ ბუზღუნებ, გაახსენე შენს თავს -„ მარადის იხარე“.  როდესაც ცდუნების წინაშე ხარ რომ უხეში პასუხი გასცე, გაიხსენე-„ტკბილი პასუხი მიაქცევს გულისწყრომას“. როდესაც წვალობ შეცდომის გამოსწორებისთვის გაახსენე შენს თავს – „ ღმერთი ამპარტავნებს ეწინააღმდეგება , თავმდაბლებს კი მადლს ანიჭებს“. რა თქმა უნდა, ის რომ წმინდა წერილის ციტირება მოვახდინოთ ცდუნებისას ნიშნავს იმას, რომ პირველ რიგში უნდა ვიცოდეთ ის, რაც ნიშნავს რომ რეგულარულად უნდა მივიღოთ იგი.

4. ილოცე ცდუნებაში ყოფნისას.
ვინაიდან ისეთი მღვდელმთავარი როდი გვყავს, რომ ვერ შეძლოს თანაგრძნობა ჩვენს უძლურებაში, ის ჩვენსავით გამოცდილია ყველაფერში, გარდა ცოდვისა.

ამიტომ, გაბედულად მივეახლოთ მადლის ტახტს, რომ მივიღოთ წყალობა და ვპოვოთ მადლი დროული შემწეობისათვის.  ( ებრ. 4)

5. სთხოვე ძმას ან დას რომ ილოცოს შენთან ერთად.

ეკლესიასტეს 4:12 ამბობს „თუ ერთს დაჯაბნის ვინმე, ორნი აღდგებიან მის წინააღმდეგ; სამმაგი თოკი მალე აე გაწყდება“.

6.სთხოვე ვინმეს რომ იყოს პასუხისმეგებელი შენს დაჭერაზე.

ერთხელ მეგობარმა მითხრა, „ მარკ, როცა მე დავბრუნდები ჩემი ბიზნეს მოგზაურობიდან ამ კვირაში, შეგიძლია მკითხო  ვუყურე თუ არა ტელევიზორს სასტუმროს ოთახში? როცა მე მარტო ვარ მოგზაურობისას, მე ვარ საცდურის წინაშე რომ ვუყურო ცუდ მასალას. იმის ცოდნა რომ შენ მკითხავ ამის შესახებ დამეხმარება მე რომ ვებრძოლო ცდუნებას.

7.გახსოვდეს ღმერთის ერთგულება.

”ერთგულია ღმერთი, რომელიც არ დაუშვებს, რომ თქვენს შესაძლებლობაზე მეტად გამოიცადოთ, არამედ განსაცდელთან ერთად გამოსავალსაც გაგიჩენთ, რომ გადატანა შეძლოთ“ (1 კორ. 10:13). ღმერთი არასოდეს დაუშვებს რომ ვცდუნდეთ იმ ძალის მიღმა რასაც ის გვაძლევს, და თუ ჩვენ ვთხოვთ ის „გამოსავალსაც გაგვიჩენს“ რათა გადავლახოთ ცდუნებები.

8.შეახსენე შენს თავს რომ ცოდვას აქვს შედეგები.

გაიხსენე გალატელთა 6:7 –„ნუ ცდუნდებით, ღმერთი დასაცინი არ ხდება, ვინაიდან, რასაც თესავს კაცი, იმას იმკის.“

როცა დავითმა უღალატა თავის ცოლს ბათ-შებაყთან და მოაწყო მისი ქმრის სიკვდილი, ღმერთმა აპატია მას, მაგრამ უთხრა რომ მახვილი აღარ მოშორდებოდა მის სახლს, მისი ოჯახის წევრები დიდ ზიანს მიაენებდნენ დავითს და ბავშვი რომელიც ეყოლებოდა ბათ-შებაყისგან მოკვდებოდა.(2სამ.12:10-14)

 

ასე რომ შევაჯამოთ მოკლედ:

ილოცე სანამ ცდუნდები

აარიდე თავი

მოახდინე წმინდა წერილის ციტირება

ილოცე ცდუნებაში ყოფნისას

სთხოვე ძმას ან დას რომ ილოცონ შენთან ერთად

სთხოვე ვინმეს რომ პასუხისმგებელი იყოს შენს დაჭერაზე

გახსოვდეს ღმერთის ერთგულება

გაახსენე შენს თავს რომ ცოდვას აქვს შედეგები

თარგმანი: თამთა ნიქაბაძე


წყარო

მორწმუნე ჰომოსექსუალები

თანამედროვე კონსერვატულ მორწმუნეებს შეიძლება გაუჩნდეთ ცდუნება, რომ უარყონ ჭეშმარიტებისათვის მოსალოდნელი ტანჯვის გარდაუვალობა  (1პეტრე 3:14-16; 4:12-16).  მათ ძალუძთ იტირონ ბედისწერაზე, დეპრესიაში ჩავარდნენ და იწუწუნონ კულტურული ზემოქმედების გამო რწმენის შერყევაზე.

         კულტურული ზეგავლენა გადაუვალია, რთული წარმოსადგენია, რომ ჩვენ, მიუკერძოებელი ფუნდამენტალისტები, შევძლებთ ოდესმე ჰომოსექსუალი აქტი ცოდვად არ ვაღიაროთ. თუმცა, კიდევ ერთი საფრთხე გვემუქრება ჩვენ – ფუნდამენტალისტ ქრიატიანებს. ეს არის არგუმენტთა მთელი ნუსხა, რომელიც მიმართულია ჰომოსექსუალიზმის გასამართლებლად და ხელს უწყობს "მორწმუნე გეების" არსებობას. არიან მრავალი მათგანნი, რომელნიც თავს აღიქვამენ ერთსადაიმავე დროს ლიბერალებად და ღვთისმეტყველებად, ეყრდნობიან საკმაოდ კონსერვატულ შეხედულებებს და ამავე დროს სურთ იყვნენ ჰომოსექსუალები. ისინი ბედავენ და წმინდა წერილისაც კი იშველიებენ  ამ საკითხში. მათი ამგვარი სურვილი- დარჩნენ გარკვეული გაგებით ქრისტიანები- აყალიბებს შედარებით ახალ მიმდინარეობას გეი აქტივისტებისას. რა თქმა უნდა, იესო გვაფრთხილებდა, რომ გამოჩნდებოდნენ ცრუმასწავლებლები, რომელნიც "ასწავლიან და ცდუნებაში შეიყვანენ ჩემს მსახურებს, რომ იმრუშონ და ჭამონ ნაკერპავი." (გამოცხ.2:20). მაგრამ მე არ მახსოვს, რომ ქრისტიანობის ისტორიის განმავლობაში არსებულიყო რაიმე დაჯგუფება, რომელიც შეეცდებოდა თვალსაჩინოდ გაეერთიანებინა ჰომოსექსუალები და ქრისტიანები.

    "მორწმუნე გეები" თვალსაჩინოდ როდი გმობენ ბიბლიას. თავიანთ ბროშურებში, ბლოგებსა და იუთუბეზე ატვირთულ გულისამაჩუყებელ ვიდეოებში, ისინი ბიბლიის უარყოფის მაგიერ, ცდილობენ დაგვარწმუნონ, რომ ბიბლიაში წაკითხული ყოველთვის როდი ასახავს ჩვენს ვარაუდსა და მტკიცებულებებს. სწორედ ამ მიზეზმა აღმძრა, დამეწერა ეს სტატია. მათი არგუმენტები შეიძლება დამაჯერებლად ჟღერდეს მათთვის, ვისაც სურს შეინარჩუნოს "ქრისტიანობა" მაგრამ ამავედროს დაიცვას ჰომოსექსუალები, რაიმე სახის გამართლება მოუძებნოს მათ და მათ წრეში ტრიალებდეს. მნიშვნელობა არ აქვს, გაქვთ თუ არა ასეთ ხალხთან ურთიერთობა, ამ არგუმენტებს შეიძლება მაინც წააწყდეთ და კარგი იქნება თუ მზად იქნებით ამისთვის. მზად უნდა ვიყოთ დავიცვათ ის წევრები ეკლესიისა, რომელნიც მიზიდულობას გრძნობენ თავიანთი სქესის წარმომადგენლებისადმი. სწორედ ისინი შეიძლება გახდნენ იოლი მსხვერპლი ე.წ "მორწმუნე გეებისა." ამ უკანასკნელთა არგუმენტებმა შეიძლება დააბნიოს ისინი, გზაკვალი აუბნიოს და საბოლოო ჯამში დაღუპოს.

 არგუმენტი, რომელსაც "მორწმუნე ჰომოსექსუალები" იყენებენ.

   ჩვენ ამ თემაში შევეხებით ბიბლიურ ჰერმენევტიკას-  ბიბლიის განმარტების ხელოვნება და მეცნიერება. ჩვენი კონტრარგუმენტები მიმართულია "მორწმუნე ჰომოსექსუალების წინააღმდეგ" და ისინი ასევე მოიცავენ მნიშვნელოვან ჰერმენევტიკულ პრინციპებს.

1. იესოს არასოდეს უხსენებია ჰომოსექსუალიზმი (ე.ი არ თვლიდა ამ თემას მნიშვნელოვნად). ეს არგუმენტი, რა თქმა უნდა, ამ თემას ეხება. "წითელი სიტყვები" ბიბლიაში (ბიბლიაში იესოს წარმოთქმული ზოგიერთი სიტყვა წითლად არის დაბეჭდილი) არ არის სხვა სიტყვებზე ნაკლებად ან მეტად შთამაგონებლური. სულაც არ იყო საჭირო იესოს რაიმე ეთქვა ჰომოსექსუალიზმზე იმისათვის, რომ ეს პრაქტიკა გაკიცხულიყო. ეს არასწორი ლოგიკაა. ჰომოსექსუალიზმი გაკიცხული იყო იესომდეც, ძველ აღთქმაში. მთავარი კონტრარგუმენტი აქ შეიძლება იყოს ის, რომ ჰომოსექსუალიზმი ეწინააღმდეგება ბუნების კანონს, რომლის მიხედვითაც ღმერთმა სექსუალი კავშირი დააკანონა ქალსა და მამაკაცს შორის. ამაზე ვკითხულობთ რომაელთა მიმართ წერილში. 1:26-27 მაგალითად, ფრაზა:" ქალური ცხოვრების წესი." სხვა სიტყვებით, ნებისმიერი ჰომოსექსუალური კავშირი არაბუნებრივია. "ბუნებრივი კანონი" აღნიშნა იესომაც, "ერთხორცად" ყოფნაა. "ერთხორცი" კი შესაძლებელია შეიქმნას მხოლოდ მამაკაცი და ქალი (მათე 19:4-5 ).
2.   მოსე და პავლე განიხილავდნენ ჰომოსექსუალიზმს, როგორც ცოდნის სიმწირისგან გამოწვეულ ცოდვას. ისინი მოისაზრებდნენ ძალადობასა და ექსპულატაციურ ფორმებს ჰომოსექსუალიზმისას, რაც გავრცელებული იყო მათ მაშინდელ კულტურაში. ეს არგუმენტი მნიშვნელოვან ჰერმენევტიკულ შეკითხვას ბადებს: რამდენად მნიშვნელოვანია ანტიკური ისტორიის ცოდნა, ბიბლიის სწორად ინტერპრეტაციისთვის? პასუხი ცხადია: ამის ცოდნა ძალიან მნიშვნელოვან როლს ასრულებს. თუმცა, შეიძლება კი დავეყრდნოთ მხოლოდ გარეგნულ ისტორიულ წყაროებს? ბიბლია ხომ თავად მოიცავს ინფორმაციას წარმართული, ძველი ცივილიზაციის შესახებ. ის ასევე ბევრს საუბრობს სხვადასხვა კულტურულ პრაქტიკაზე, რის გამოც მასზე დაყრდნობა, როგორც ისტორიულ ინფორმაციათა წყაროზე, სავსებით ლოგიკური იქნება. საჭირო იყო თუ არა, რომ ეკლესია, პავლეს სიტყვების სწორად მიჩნევისათვის, "ნუ გაავხორცდება მამაკაცი მამაკაცთან,“ დალოდებოდა არქეოლოგიურ ცნობებს ან მტკიცებულებებს? რატომ უნდა ვიფიქრო მე, დღევანდელ ეპოქაში მცხოვრებმა, რომ ამ საკითხში პავლე მოციქული ჩემზე ცუდად ერკვეოდა? ეპისკოპოსი რაიტი ამბობს: როდესაც მე ვკითხულობ თანამედროვე რომაული იმპერიის ისტორიასა და ჰომოსექსუალიზმის პრაქტიკაზე, გამომაქვს დასკვნა, რომ იმ დროში მათ იცოდნენ ამ საკითხზე იმდენი, რამდენიც ვიცით ჩვენ. მათ იცოდნენ ბევრი ერთსქესიანთა სქესოსბრივ ხანგრძლივ ურთიერთობებზე. ერთსქესიანთა სიყვარული,  თანამედროვე გამოგონება არ არის. ის ცნობილი გახლდათ უკვე პლატონისთვის.
3.   ძველი აღთქმა განიხილავს მრავალ საკითხს, რომელსაც ქრისტიანები მშვენივრად აპრაქტიკებენ. მაგალითად: სხვადასხვა ქსოვილის გამოყენება სამოსში. ზოგს კი არ  აპრაქტიკებენ. აქედან გამომდინარე, როდესაც ძველი აღთქმიდან რაღაცას ვეთანხმებით და რაღაცას არა,გამოდის, რომ ისე ვუდგებით მას, როგორც მოგვესურვება. ანუ ვასრულებთ იმას, რაც მოგვწონს. ე.ი ვირჩევთ რა შევასრულოთ და რა არა. შესაძლოა მსგავსი არგუმენტით მოგვმართონ. მე ამ კონტრარგუმენტს ვიშველიებ ხშირად შეიძლება მე ვარღვევ ღმერთის მცნებას , როდესაც ეკლესიაში შევდივარ კოტონის ქსოვილის პერანგით, მაგრამ მე ვიცავ მის კანონმდებლობას, რომელშიც ამბობს:"ნუ დაწვება კაცი კაცთან" (ლევიტ18:22). რითი ავხსნი ჩემს ამგვარ მიდგომას? ერთი წინადადებით ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა რთულია. რჯულის შესრულებას რაც შეეხება ამ პრობლემას პირველი ქრიატიანებიც წააწყდნენ, თუმცა ისინი იცავდნენ რჯულს, მაგრამ გარეშეთა ხედვით არა. ამაზე ჩვენ ვკითხულობთ საქმე მოციქულთა წიგნის მეთხუთმეტე თავში, მოქცეულ წარმართებს არ სურდათ მთელი რჯულის დაცვა, მაშინ, როდესაც იესომ პირდაპირ განაცხა, რომ რჯულის გასაუქმებლად კი არა, აღსასრულებლად მოვიდა (მათრ 5:17). რაც შეეხება ძველ აღთქმაში აღწერილ მსხვერპლშეწირვებს, იესომ გააუქმა ისინი თავისი მოტანილი მსხვერპლით (ებრ. 10:11-18). სხვა სიტყვებით,  ჩვენ აღარ გვიწევს მორალურად ნეიტრალური მცნებების დაცვა, როგორიცაა სხვადასხვა ქსოვილებისგან დამზადებული სამოსის ტარება, რადგან ეს უბრალოდ სისუფთავის სიმბოლო, გამოხატულება გახლდათ. ამავე დროს ახალი აღთქმა გვასწავლის, რომ უფლის მორალური რჯულის ანუ კანონის დაცვა არანაირად არ არის გაუქმებული. ისევ ცოდვად ითვლება კერპთაყვანისმცემლობა,მრუშობა ჰომოსექსუალური კავშირი სწორედ ამ ცოდვის ნაწილად ითვლება. მორალური არსი რჯულისა ქრისტეს არ გააუუქმებია! მან ასევე აღნიშნა, რომ რჯულის დაცვაში მთავარი მნიშვნელობა ადამიანის გულის მოტივებს აქვს და არა ვიზუალურ რიტუალს (მათე5:27-28).
       ამ თემას თავისი სირთულეები აქვს და მოითხოვს ჩაღრმავებას კვლევისას. საჭიროა ვხედავდეთ ჩვენს წინაშე არსებულ საფრთხეს და გვქონდეს ცოდნა,რომლითაც წინ აღვუდგებით მას და დავიცავთ შედარებით სუსტ წევრებს ეკლესიისას. ჩვენი მიზანია  გავაკეთოთ ყოველივე, რაც ძალგვიძს, რომ ე.წ "ქრისტიან ჰომოსექსუალთა" არგუმენტებმა ჩიხში არ მოგვიმწყვდიოს.

4. სინამდვილეში ჩვენ არ  ვიცით რას აღნიშნავს 1კორ. 6:9 და 1ტიმ. 1:10-ში გამოყენებული სიტყვა, რომელიც ნათარგმნია,როგორც „მამათმავალი“.  ამ არგუმენტს ბიბლიის კონსერვატიული სწავლულები პასუხობენ ასე: პავლე ფარისეველი,ებრაელი რაბინი გახლდათ და საუკეთესოდ იცოდა ძვ.აღთქმა, ამიტომაც ის მოისაზრებდა ამ ტერმინში ზუსტად იმავე მნიშვნელობას, რასაც ლევიტელთა წერილში ავტორი. ასეთი არგუმენტირების მაგალითად შეიძლება მოვიშველიოთ რობერტ განონის წიგნი: “ბიბლია და ჰომოსექსუალური პრაქტიკა: ტექსტები და ჰერმენევტიკა“ (Robert Gagnon’s The Bible and Homosexual Practice: Texts and Hermeneutics). ისიც უნდა აღინიშნოს,რომ აბსოლუტური დარწმუნებით არ შეიძლება გავიგოთ იშვიათად შემხვედრი ბერძნული სიტყვების ზუსტი მნიშვნელობა. თუმცაღა, ეს მახვილი ორლესულია და ამარცხებს ორივე მხარეს- ჰომოსექსუალიზმის დამცველთ, არ ძალუძთ დაიცვან ჰომოსექსუალიზმი ზემოთ მოყვანილი არგუმენტიდან გამომდინარე.  ბიბლიის ტექსტების მთლიანი გაგება იძლევა დარწმუნებულობას იმის თაობაზე, რომ ჰომოსექსუალიზმსა და მსგავს პრაქტიკას ბიბლია კრძალავს და უწოდებს ცოდვას. ასევე ბიბლიის ტექსტებიდან გამომდინარე ვერ ვიტყვით, რომ ტერმინი „მამათმავლობა“ არასწორად არის გაგებული მორწმუნეთა და მკვლევართა მიერ.
5. ეზეკიელი არ ახსენებს ჰომოსექსუალიზმს „სოდომურ“ ცოდვათა ჩამონათვალში (ეზ. 16:49-50).

სინამდვილეა, რომ ეზეკიელი საუბრობს სოდომურ სიბილწეზე ჰომოსექსუალიზმის ხსენების გარეშე. მაგრამ, დაფიქრდით: ებრაელებმა შესანიშნავად იცოდნენ რა ცოდვებს სჩადიოდნენ სოდომელები, სხვა რა შეიძლება მოისაზრებოდეს „სიბილწეში“, თუ არა ის რაც აღწერილია დაბადების წიგნის 19-ე თავში?

დიახ, ეზეკიელი არ მოიხსენიებს „ჰომოსექსუალიზმს“,მაგრამ მას არც სჭირდება ამის გაკეთება. ჰომოსექსუალიზმის საჯარო განკითხვა ბიბლიის მთელი კონტექსტიდან შესანიშნავად მოჩანს, რის გამოც ამ თემაში მოყვანილი ყველა არგუმენტი ჰომოსექსუალიზმის დასაცავად შეუძლებელია იყოს მტკიცე და გამართლებული. მათ არ  გააჩნიათ საფუძველი ბიბლიიდან, რადგან დაფუძნებულნი არიან კონტექსტიდან ამოგლეჯილ რამდენიმე მუხლზე, რომელთაც როგორც ყოველთვის არასწორად განმარტავენ.

     „მორწმუნე გეების“ არგუმენტები ხშირად გამომდინარეობს „მარცხნიდან“- პირველად    მათ   იყენებენ ურწმუნოები, შემდგომ მათ აიტაცებენ ხოლმე ლიბერალი პროტესტანტები და საბოლოოდ „მარცხენა მხარეს გადახრილები“ რომელთა რიცხვშიც ზოგიერთი ევანგელური ქრისტიანიც ურევია.  შეიძლება  ვივარაუდოთ,რომ ამ ხაფანგს ფუნდამენტალური მორწმუნეც წამოეგება?  არ მსურს პერსიმისტის შთაბეჭდილება დავტოვო, მაგრამ სამწუხაროდ რეალობა ასეთია. კულტურა თავისი წნეხის ქვეშ მაინც აქცევს ადამიანს და ნაკვალევს ტოვებს.  აუცილებელია შევიარაღდეთ ბიბლიური სწორი ჰერმენევტიკით, რომ წინ აღვუდგეთ კულტურულ ტალღას. განსაკუთრებით ეს მათთვის არის აუცილებელი, ვინც საკუთარ თავში ჰომოსექსუალურ გადახრებს ებრძვის.

Proclaim And Defend-ის ცნობების მიხედვით

თარგმანი: ია კარგარეთელი
წყარო