ყოველი ადამიანი თავისი სახელმწიფოს კანონების სადარაჯოზე უნდა იდგეს. ,,ყოველი სული დაემორჩილოს უმაღლეს ხელისუფლებას” (რომ.13:1).
ცოდვა ადამიანის სამშვინელსა და სულში მომქმედი ღრმა პროცესია და იგი შეიძლება იყოს სახელმწიფოს მიერ გათვალისწინებული ზნეობივი ნორმების ან სისხლის სამართლის კოდექსის რომელიმე მუხლის დარღვევა. ,,ვინაიდან გულიდან ამოდის: ბოროტი ზრახვანი, მკვლელობანი, მრუშობანი, მეძაობანი, ქურდობანი, ცრუმოწმობანი, გმობანი. სწორედ ეს ბილწავს ადამიანს”(მათე 15:19).
სახელმწიფო ხელისუფლების სისუსტე, კანონმდებლობის არასრულყოფილება, სუსტი ეკონომიკური და აგრეთვე სოციალური ბაზაც ხელს უწყობენ დამნაშავეობის ზრდას. დამნაშავეობა განსაკუთრებით საშიშია იქ, სადაც ხელს აფარებენ პოლიტიკური, ეკონომიკური და რელიგიური მოტივებით.
დანაშაულთან საბრძოლველად სახელმწიფოში შექმნილია სამართალდამცავი ორგანოები და სპეციალური დაწესებულებანი, რომელთა მიზანსაც დანაშაულთა თავიდან აცილება და მათი გამოძიება წარმოადგენს.
დანაშაულთა აღმოფხვრა არა მხოლოდ სახელმწიფოსი, არამედ ეკლესიის ძირითად ამოცანას წარმოადგენს.

დამნაშავეობის თავიდან აცილების გზას ეკლესია უპირველეს ყოვლისა, ერის სულიერ აღორძინებაში, მის სულიერად და ზნეობრივად აღზრდაში ხედავს. ამისათვის აუცილებელია, სახელმწიფო სასწავლო დაწესებულებებთან ნაყოფიერ თანამშრომლობასთან ერთად შეიქმნას ქრისტიანული სასწავლო დაწესებულებანი. ასევე საჭიროა ქრისტიანული, მასობრივი საინფორმაციო საშუალებების შექმნაც. არანაკლებ მნიშვნელოვანია სახელმწიფო ორგანოებთან თანამშრომლობა დამნაშავეობის პროფილაქტიკის საკითხებთან დაკავშირებით. დაშინების დაძალების ან დასჯის არანაირ ზომებს არ ძალუძთ ადამიანის გულიდან ბოროტების აღმოფხვრა. სწორედ ამიტომ წარმოადგენს სახარების, პატიოსანი და ღირსეული ცხოვრების ქადაგება კანონდარღვევის თავიდან აცილების ერთადერთ მოქმედ საშუალებას. ამისათვის ეკლესიის სამართალდამცავ ორგაოებთან თანამშრომლობაა აუცილებელი.
სახარების რწმენის ქრისტიანები განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობენ ისეთ ჯგუფებს რომლებშიც მაღალია რისკის დონე _ ნარკომანია, უსახლკაროები, მზრუნველობას მოკლებული ბავშვები და ა.შ. ისინი ყველაზე ხშირად ჩადიან დანაშაულს.
ეკლესიის მიერ ასეთი ადამიანებისათვის შექმნილი სარეაბილიტაციო საქმიანობა მიმართული უნდა იყოს მხოლოდ დამნაშავეობის სოციალური მიზეზების დაძლევისაკენ. სახარების რწმენის ქრისტიანებს ამის გარკვეული გამოცდილება გააჩნიათ და მზად არიან ამ მიმართულებით სახელმწიფო სტრუქტურებთან თანამშრომლობისათვის.

ჩადენილი დანაშაულისათვის დამსახურებული და სამართლიანი სასჯელია გათვალისწინებული. ეკლესია მოითხოვს, რომ გამოძიების ქვეშ მყოფთა უფლებები არ დაირღვეს, მათ გარანტირებული ჰქონდეთ დაცვა და სამართლიანი გასამართლება. ეკლესია გმობს მსჯავრდადებულებზე განხორციელებულ ზეწოლის მცდელობას, აგრეთვე დამცირებას და წამებას, რა ფორმითაც არ უნდა ვლინდებოდეს იგი.
დამნაშავის პატიმრობაში ყოფნა გულისხმობს არა მხოლოდ მის საზოგადოებისაგან იზოლაციას, არამედ მის გამოსწორებასაც. თავისუფლების აღკვეთის დაწესებულებებში მყოფთა ხელახალი არზრდა, ეკლესიის განსაკუთრებული ზრუნვის საგანს წარმოადგენს.
მსჯავრდადებულებს მხოლოდ ეკლესიის მსახურების მეშვეობით შეუძლიათ მოისმინონ ღმერთის სიტყვა და იგრძნონ ღმერთის სიყვარული. ამ მიზნით ჩვენ ვითანამშრომლებთ საქართველოს იუსტიციის სამინისტროსთან. მსაჯავრდადებულთათვის მათი იზოლაციის მიზეზებისა და ღმერთის რწმენის მეშვეობით ცხოვრების ჯანსაღი წესისაკენ დაბრუნების მნიშვნელობის ახსნა, ხშირი ღვთისმსახურებები, სულიერი ლიტერატურის მიწოდება, ეს ყველაფერი სახარების რწმენის ქრისტიანთა ზრუნვას წარმოადგენს, რომლის მიზანია, გზას აცდენილ ადამიანს გონება გაუჯანსაღოს და ხელი შეუწყოს მის ზნეობრივ განკურნებას.
თავისუფლების აღკვეთის ადგილებში უფრო ეფექტური მუშაობისთვის აუცილებელია მსახურთა სპეციალური მომზადება და მათი სხვადასხვა გამოსასწორებელ დაწესებულებებთან მიმაგრება. საპატიმროების მსახურთა (კაპელანთა) მომზადების სასწავლო დაწესებულებების შექმნა სახარების რწმენის ქრისტიანთა საქმიანობის ერთ-ერთ მიმართულებას წარმოადგენს.
ეკლესია თავის მოვალეობად მიიჩნევს, დახმარება გაუწიოს სახელმწიფოს თავისუფლების აღკვეთის დაწესებულებებში მყოფთა პირობების გაუმჯობესებაში.
კანონმდებლები ვალდებულნი არიან საიმედოდ დაიცვან მოქალაქეები დამნაშავეთა ხელყოფისაგან და დამნაშავეს გზაზე მყარი საფარი დაუდონ.
დამნაშავემ უნდა იცოდეს, რომ ყოველ დანაშაულს გარდაუვლად მოჰყვება მკაცრი სადამსჯელო ზომები.
სიკვდილით დასჯა სასჯელის განსაკუთრებული ზომაა. იქიდან გამომდინარე, რომ ადამიანის სიცოცხლე არ სრულდება ფიზიკური სიკვდილით, ეკლესია საკუთარ მოვალეობად მიიჩნევს სიკვდილმისჯილ ადამიანს მიაწვდინოს ღმერთის სიტყვა და ღმერთის წინაშე მონანიება შესთავაზოს.
სამწუხაროდ, პატიმრობაში ყოფნის განმავლობაში მრავალი მოქალაქე კარგავს თავის სოციალურ ფესვებს, თავის ოჯახს. ასეთი პიროვნების რეაბილიტირება შესაძლებელია ეკლესიის მიერ შექმნილ სარეაბილიტაციო ცენტრებში.

ეკლესია ისწრაფვის იმისკენ, რომ განსაკუთრებული ზრუნვა გამოავლინოს სახელმწიფოში დამნაშავეობის თავიდან აცილების საქმეში (1იოან.5:18).
ეკლესია პატივს სცემს აღმზრდელების, სამართალდამცავი ორგაოების მუშაკების, იუსტიციის სამინისტროს სპეციალისტების შრომას და მზად არის ითანამშრომლოს და დახმარება გაუწიოს მათ. ასეთი დახმარება შეიძლება განხორციელდეს სხვადასხვა ერთობლივ პროექტებში, როგორიცაა: სარეაბილიტაციო ცენტრების დაარსება, კულტურული და მეცნიერული ღონისძიებების ჩატარება და ა.შ. ქრისტიანობის ძირითადი დანიშნულება არის სახარების და ღმერთის სასუფევლის ქადაგება ქვეყიერებაზე (მარკ.16.15).
ეკლესიის თანამშრომლობა იუსტიციის სამიისტროს სამართალდამცავ სისტემასთან შესაძლებელია ერთობლივ გრძელვადიან მოლაპარაკებებს ეფუძნებოდეს.
მხოლოდ ეკლესიისა და სახელმწიფოს ერთობლივ ძალისხმევას შეუძლია მრავალი ადამიანის დახმარება, რომ მიატოვონ დანაშაულის გზა და დაუბრუნდნენ სრულყოფილ ცხოვრებას თავიანთი სახელმწიფოსა და საკუთარი თავის სასარგებლოდ.

ეკლესია პატივისცემით ეკიდება ჟურნალისტების შრომას, რომლებიც მოწოდებულნი არიან საზოგადოების ფართო ფენებს მსოფლიოში განვითარებული მოვლენების შესახებ დროული ინფორმაცია მიაწოდონ.
მაყურებლის, მსმენელისა და მკითხველის ინფორმირება უნდა ეფუძნებოდეს არა მხოლოდ სიმართლისადმი მტკიცე ერთგულებას, არამედ პიროვნებისა და საზოგადოების ზნეობრივ მდგომარეობაზე ზრუნვას, რაც თავის თავში მოიცავს დადებითი იდეალების გამოვლენას და ბრძოლას ბოროტების, ცოდვისა და ბიწიერების გავრცელებასთან.
დაუშვებელია ძალადობის, მტრობის, სიძულვილის, რასობრივი, ნაციონალური, სოციალური და რელიგიური უთანხმოების პროპაგანდა.

ეკლესია იმისთვის თანამშრომლობს საერო მასმედიასთან (მასობრივ საიფორმაციო საშუალებებთან), რათა სახარება საზოგადოების სხვადასხვა ფენებს მიაწვდინოს. ,,მუდამ მზად იყავით, რომ სიმშვიდითა და მოწიწებით უპასუხოთ ყველას, ვინც თქვენი იმედის გამო ახსნა-განმარტებას მოგთხოვთ” (1პეტრე3:15).
ყოველი ღვთისმსახური მოწოდებულია სათანადო ყურადღებით ეპყრობოდეს საერო მასმედიასთან კავშირებს საკუთარი მწყემსური და საგანმანათლებლო მოღვაწეობის განხორციელების მიზნით, ასევე დააინტერესოს საერო საზოგადოება ეკლესიური ცხოვრებისა და ქრისტიანული კულტურის სხვადასხვა მხარეებით.
საჭიროა სიბრძნის, პასუხისმგებლობისა და წინდახედულობის გამოვლინება, კონკრეტული მასმედიის პოზიციის გათვალისწინება რწმენასა და ეკლესიასთან დამოკიდებულებაში, ამავდროულად მასმედიის ზნეობრივი მიმართულების გათვალისწინებაც. ქრისტიანებს უშუალოდ შეუძლიათ საერო მასმედიაში მუშაობა და საზოგადოებამდე ქრისტიანული მორალის იდეების მიტანა.
ეკლესიისა და საერო მასმედიის თანამშრომლობა გულისხმობს ორმხრივ პასუხისმგებლობას. ინფორმაცია, რომელიც ჟურნალისტს მიეწოდება და შემდეგ აუდიტორიას გადაეცემა, სარწმუნო უნდა იყოს. ეკლესიის მსახურთა ესა თუ ის აზრი, რომელიც მასმედიის მეშვეობით ვრცელდება საზოგადოებრივ საკითხებთან დაკავშირებით, ეკლესიის მოძღვრებასა და პოზიციას უნდა ემთხვეოდეს.

ეკლესიისა და მასმედიის თანამშრომლობის პროცესში შესაძლოა გართულებები და ძალიან სერიოზული კონფლიქტებიც კი წარმოიქმნას. იგი შეიძლება ეხებოდეს ეკლესიური ცხოვრების შესახებ არასწორ და დამახინჯებულ ინფორმაციას, მის არასათანადო კონტექსტში მოხსენიებას, ავტორის პირადი პოზიციის საზოგადოებრივ პოზიციასთან აღრევას. ამავე დროს შესაძლებელია, უფრო ღრმა, პრინციპული კონფლიქტების შექმნა ეკლესიასა და საერო მასმედიას შორის. ეს ეხება ღმერთის სახელის აუგად ხსენებას, მკრეხელობის სხვადასხვა გამოვლინებებს, ეკლესიის ცხოვრების შესახებ ინფორმაციის სისტემატიურ და შეგნებულ დამახინჯებას, ეკლესიისა და მისი მსახურების აშკარა ცილისწამებებს. ნებისმიერ შემთხვევაში წარმოქმნილი გართულებები და კონფლიქტები სახელმწიფოს მოქმედი კანონმდებლობის შესაბამისად უნდა წყდებოდეს.

ეკლესიას ღრმად სწამს, რომ ადამიანი სულიერი ქმნილებაა, იგი ღმერთის მიერ და ღმერთისთვის შეიქმნა. ამიტომ ჩვენ ვთვლით, რომ საჭიროა მეცნიერული აღმოჩენების, ზნეობრივი ასპექტების დაკვირვებული გამოკვლევა, განსაკუთრებით კი ისეთ დარგში როგორიცაა თანამედროვე ბიომედიცინური ტექნოლოგიები.

აბორტთან დაკავშირებით ჩვენ ვემხრობით ქრისტიანული ეკლესიის ტრადიციულ აზრს და განვიხილავთ მას, როგორც უცოდველი ადამიანური ქმნილების შეგნებულ მკვლელობას, რომელიც ღმერთის ხატად და მსგავსად შეიქმნა (დაბ.1:27).
ბიბლია არაერთგზის აღწერს დედის მუცელში მყოფ ნაყოფს, როგორც სრულყოფილ ადამიანურ ქმნილებას: ,,რადგან შენ დაბადე თირკმელნი ჩემნი, შენ გამომძერწე დედაჩემის წიაღში. გადიდებ, რადგან საოცრებით შემქმენი; საკვირველია საქმენი შენნი, და ჩემმა სულმა იცის ეს სავსებით. არ დაფარულა ჩემი ძვლები შენგან, როცა ჩავისახე იდუმალებაში, შევნივთდი ქვესკნელში. ჩემი ჩანასახი იხილეს შენმა თვალებმა” (ფს.138:13,16).
,,განა მან, ვინც დედის მუცელში შემქმნა, მანვე არ შექმნა იგი? განა ჩვენ ერთმა ღმერთმა არ გამოგვსახა საშოში?” (იობ.31:15).
ჩვენ ვგმობთ აბორტს, რადგან ის კლავს სიცოცხლეს, რომელსაც ღმერთი იძლევა. მის ფართო გავრცელებასა და გამართლებას ჩვენ განვიხილავთ, როგორც საფრთხეს მომავალი კაცობრიობისას და ჩვენი საზოგადოების მორალური დეგრადაციის აშკარა ნიშანს.
ადამიანის სიცოცხლეს, დაწყებული მისი ჩასახვის მომენტიდან ბიბლიური ფასეულობების გათვალისწინებით არ უნდა განაგებდეს ჯერ არ დაბადებული ბავშვის დედა.
ამასთანავე, ჩვენ გვესმის, რომ არც თუ იშვიათად ქალები აბორტზე მძიმე ცხოვრებისეული პირობების გამო მიდიან. ამიტომ ჩვენ მიგვაჩნია. რომ აბორტების ქრისტიანულ ალტერნატივას დედებისთვის და ბავშვებისთვის გაწეული სოციალური დახმარება წარმოადგენს ჯერ არ დაბადებული ბავშვის მკვლელობის გამო პასუხისმგებლობას მხოლოდ დედა კი არა, არამედ მამაც ატარებს თუკი იგი ეთანხმება ორსულობის შეწყვეტას. იგი ეხება ექიმსაც რომელიც აბორტს აკეთებს. ჩვენ მხარს ვუჭერთ სახელმწიფოს მიერ მედიცინის მუშაკთა აღიარებაზე, რომლებიც უარს ამბობენ აბორტის გაკეთებაზე სინდისის მოსაზრების გამო. არ შეიძლება ნორმალურად ჩაითვალოს მდგომარეობა როდესაც ექიმის იურიდიული პასუხისმგებლობა შეუდარებლად უფრო დიდია დედის სიკვდილის შემთხვევაში, ვიდრე პასუხისმგებლობა ნაყოფის განადგურების დროს.დიაგნოზის დასმის დროს რომელსაც შეუძლია ქალს ორსულობის ხელოვნურად შეწყვეტისაკენ უბიძგოს, ექიმმა მაქსიმალური პასუხისმგებლობა უნდა გამოიჩინოს.

ჩვენის აზრით, განსაკუთრებულ ყურადღებასა და შეფასებას მოითხოვს ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების (კონტრაცეფცია) გამოყენებაც.
ღმერთის თავდაპირველი გეგმა ადამიანისათვის მოცემული იყო ჯერ კიდევ დაბადების წიგნში: ,,და აკურთხა ისინი ღმერთმა და უთხრა მათ ღმერთმა: ინაყოფიერეთ და გამრავლდით, და აღავსეთ ქვეყანა და დაეუფლეთ მას” (დაბ. 1:28). დიდი ოჯახი ღმერთის კურთხევად ითვლებოდა (ფს.126:3-5). მრავალ ქვეყანაში მსგავსი დამოკიდებულება დღემდეა შემორჩენილი.
ზოგიერთ ქრისტიანს მიაჩნია, რომ სექსუალური ურთიერთობების მიზანი მხოლოდ ადამიანური მოდგმის გამრავლებაა, ამიტომ ისინი კონტრაცეფციის არანაირ მეთოდს არ იყენებენ. ჩვენ პატივს ვცემთ ამ მოსაზრებას, მაგრამ არ მიგვაჩნია იგი ერთადერთად.
ჩვენ ვთვლით, რომ ბავშვების სრულყოფილად აღზრდის საკითხში მეუღლეები პასუხისმგებლობას ატარებენ ღმერთის წინაშე.
ჩვენ მიგვაჩიანია, რომ ზოგიერთ ოჯახებს შეიძლება ჰქონდეს გამართლებული მიზეზები იმისათვის, რათა დროებით გადადონ ან განსაზღვრონ ბავშვის ყოლა. აგრეთვე პატივისცემით ვეპყრობით მათაც, ვინც გადაწყვიტა არ იყოლიოს ბავშვები, თუმცაღა ეს ნორმად არ მიგვაჩნია.
კონტრაცეფციის შერჩევისას მშობლებს უნდა ესმოდეს, რომ ზოგიერთ ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებას აბორტის მსგავსი მოქმედება გააჩნია და ხელოვნურად წყვეტს ემბრიონის სიცოცხლეს ჩასახვის ყველაზე ადრეულ სტადიაში. ჩვენ მათი გამოყენება აბსოლიტურად მიუღებლად მიგვაჩნია.
მთლიანობაში ვიზიარებთ იმ აზრს, რომ შვილები ღმერთის საჩუქარი და კურთხევაა. უფალი ჯერ კიდევ მაშინ ზრუნავს ბავშვზე, როდესაც იგი დედის მუცელში იმყოფება. მისი სურვილია, რომ ბავშვები იბადებოდნენ და იზრდებოდნენ ღირსეულ პირობებში და ჰყავდეთ მოსიყვარულე მშობლები.

ადამიანის შექმნის მომენტიდან ბავშვების ჩასახვა და მათი შობა ოჯახური ცხოვრების ბუნებრივ შედეგს წარმოადგენს. წმინდა წერილი ბავშვებს განიხილავს, როგორც ღმერთის საჩუქარს ორივე მშობლისთვის, მათი ურთიერთსიყვარულის შესანიშნავ ნაყოფს.
ჩვენ არ მიგვაჩნია გამართლებულად ღმერთის თავდაპირველი გეგმის საწინააღმდეგო ბავშვების შობის სხვა გზები.
განვიცდით იმას, რომ თანამედროვე ბიოტექნიკის განვითარებას ადამიანური სიცოცხლის დაბადების პროცესში სულ უფრო და უფრო აქტიური ჩარევისკენ მივყავართ. ადამიანის სიცოცხლე არ წარმოადგენს პროდუქტს, რომლის გამოყენებაც საკუთარი ნება-სურვილისამებრ არის შესაძლებელი ისე, როგორც მატერიალური ღირებულების მქონე ნივთის.
ჩვენ არ მიგვაჩნია მართებულად უშვილობის შემთხვევაში სასქესო უჯრედების დონორობასთან დაკავშირებული მანიპულაციები, ვინაიდან ისინი არღვევენ საქორწილო კავშირის ურთიერთობების განსაკუთრებულობას, რადგან ამ შემთხვევაში ხდება მესამე პირის ჩარევა. როდესაც ბავშვის ჩასახვა შეუძლებელია, უმჯობესია მეუღლეებმა ბავშვის აყვანაზე იფიქრონ.
მანიპულაციის სხვა შემთხვევები, რომლებიც უფრო ხშირად გვხვდება, როგორიცაა მარტოხელა ქალების განაყოფიერება დონორის სასქესო უჯრედების გამოყენებით ან მარტოხელა მამაკაცების ,,რეპროდუქციული უფლებების” რეალიზაცია, აგრეთვე პიროვნებების სექსუალური ორიენტაციით, სუროგატული დედობა, რომელიც მშობიარობის შემდეგ ბავშვს ,,დამკვეთებს” უბრუნებს, ჩვენ ამორალურად, ეგოისტურად და ადამიანური ღირსების დამამცირებლად მიგვაჩნია. ასეთ შემთხვევაში განსაკუთრებულ დაფიქრებას საჭიროებს იმ ბავშვის ბედი, რომელიც ამგვარ პირობებში მოევლინება ქვეყანას.

ჩვენ დროში ფართოდ გავრცელებულ პრაქტიკას ორგანოების გადანერგვა (ტრანსპლანტოლოგია) წარმოადგენს.
ჩვენ გვწამს უფალი იესო ქრისტეს მეორედ მოსვლისას ჩვენი სხეულები მკვდრეთით აღსდგება. პავლე მოციქული ამბობს: ,,ხორცსა და სისხლს არ ძალუძთ ღვთის სასუფევლის დამკვიდრება, და ხრწნაც ვერ დაიმკვიდრებს უხრწნელობას” (1კორ.15:50). ადამიანის სიკვდილის შემდეგ მისი სხეული მტვრად იქცევა, რისგანაც იგი შეიქმნა (დაბ.3:19). მომავალი ცხოვრებისათვის იგი არ არის საჭირო. სიკვდილის შემდეგ საკუთარი ქსოვილებისა და ორგანოების ახლობლისთვის გადაცემა, შესაძლოა მოყვასისადმი განსაკუთრებულ გამოხატულებად ჩაითვალოს, თუმცა ასეთი ქმედება არ შეიძლება ადამიანის მოვალეობად ითვლებოდეს.
განსაკუთრებულ შემთხვევას ცოცხალი დონორის ორგანოების გადანერგვა წარმოადგენს. ასეთი რამ დაშვებულია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როდესაც პიროვნება ნებაყოფლობით სწირავს, რათა სხვა ადამიანის სიცოცხლე გადაარჩინოს. თანხმობის მიცემა ორგანოს ამოკვეთაზე თანაგრძნობის დიდ მაგალითს წარმოადგენს, მაგრამ პოტენციური დონორი სრულებით ინფორმირებული უნდა იყოს, თუ რა შესაძლო შედეგები შეიძლება მოჰყვეს ორგანოს ექსპლუატაციას მისი ჯანმრთელობისთვის.
ჩვენი აზრით ტრანსპლანტაციის ერთადერთ გამამართლებელ მოტივს მოყვასის სიყვარული და მისდამი თანაგრძნობა წარმოადგენს.
ამ პროცესის კომერციალიზაცია თავისი არსით მანკიერია და გაუთვალისწინებელი შედეგების გამოღება შეუძლია.
სიცოცხლის გახანგრძლივება კლინიკური სიკვდილის დროს
ვაცნობიერებთ, რომ ჩვენი ფიზიკური სიკვდილის დღე და საათი უფლის ხელშია. სიკვდილის მომენტი არის ის დრო, როდესაც სული სხეულს შორდება და ამიტომ სხეულის ცალკეული ორგანოების სიცოცხლის გახანგრძლივება კლინიკური სიკვდილის შემთხვევაში ყოველთვის არ არის გამართლებული და ჩვენი აზრით მედიკოსთა აუცილებელ მოვალეობას არ წარმოადგენს. სიკვდილი არის ჩვენი დედამიწაზე ცხოვრების ბუნებრივი, მაგრამ სევდიანი ნაწილი.
ჩვენ არ ვამართლბთ პაციენტისთვის სიმშვიდის შენარჩუნების მიზნით მისი რთული მდგომარეობის დამალვას. არსებითად, ეს მომაკვდავ ადამიანს შესაძლებლობას ართმევს გააცნობიეროს უფალთან მისი მოსალოდნელი შეხვედრა, გადახედოს თავის ცხოვრების გზას. დამალვა იწვევს უნდობლობას ახლობლებისა და ექიმების მიმართ და ეს კიდე ურთულებს უკანასკნელ წუთებს.

უკანასკნელ დროში მეცნიერთა წრეებსა და მასობრივ საინფორმაციო საშუალებებში სულ უფრო მძაფრი ხდება დისკუსია უიმედო ავადმყოფების შეგნებულად მოკვდინების (ევთანზია), მათ შორის მათი სურვილითაც, ლეგალიზაციის გამართლების სესახებ.
ჩვენ გვწამს, რომ ადამიანის სიცოცხლე უფლის წმინდა საჩუქარს წარმოადგენს და მხოლოდ მას აქვს მისი განკარგვის უფლება. ჩვენ ევთანაზიას მკვლელობის ან თვითმკვლელობის ფორმად მივიჩნევთ, რომლებიც უფლის წინაშე უმძიმეს ცოდვად ითვლება. იმის მაგივრად, რომ პატივისცემით მოეკიდო ადამიანის სიცოცხლეს, ევთანაზიის მომხრეებს ხშირად წინა პლანზე მისი სოციალური ,,უპირატესობანი” გამოაქვთ ,,არაპროდუქტიული” მოქალაქეების ელიმინირებით დაწყებული ,,უსარგებლო” სამედიცინო ხარჯების თავის არიდებით დამთავრებული. ჩვენის ღრმა რწმენით ზებუნებრივი განკურნება შესაძლებელია ნებისმიერ დროს. საჭიროდ ვთვლით ვილოცოთ უიმედო ავადმყოფებზე და აგრეთვე ყველაფერი გავაკეთოთ რაც შესაძლებელია მათი ფიზიკური ტანჯვის შესამსუბუქებლად.

წმინდა წერილი ჰომოსექსუალურ სქესობრივ ურთიერთობებს განიხილავს, როგორც ადამიანის ცხოვრებისთვის ღმერთის ჩანაფიქრის უხეშ დამახინჯებას. ამ სახის ურთიერთობებს ღმერთი ,,სისაძაგლეს” (ლევ.20:13) და ,,სამარცხვინო ვნებებს” (რომ.1:26-27) უწოდებს, ამის ჩამდენნი ,,ვერ დაიმკვიდრებენ ღვთის სასუფეველს” (1კორ.6:9-10).
თანამედროვე საზოგადოებაში ჩვენ სულ უფრო და უფრო ხშირად ვხვდებით ჰომოსექსუალიზმისადმი დამოკიდებულებას, როგორც ,,განსაკუთრებული სექსუალური ორიენტაციისადმი”. გამოთქვამენ აზრებს, რომ ჰომოსექსუალიზმი განპირობებულია ,,ინდივიდუალური სექსუალური განწყობილებით”.
ბიბლია გვასწავლის, რომ სექსუალური ურთიერთობების ერთადერთ ნორმალურ და ბუნებრივ ფორმას ქორწინებაში მყოფი მამაკაცისა და დედაკაცის ურთიერთობა წარმოადგენს. არანაირი ჰომოსექსუალური კავშირები არ უნდა უპირისპირდებოდეს მას. ჩვენ ვგმობთ ცოდვილი ტენდენციის ორმაგ წარმოდგენის, მითუმეტეს კი მისი სიამაყით და მაგალითის სახით წარმოჩენის მცდელობებს. აგრეთვე ვასამართლებთ ჰომოსექსუალიზმის ყოველგვარ პროპაგანდას.
ამ აზრიდან გამომდინარე ნათელია ჩვენი პოზიცია სქესის შეცვლის (ტრანსსექსუალიზმის) მცდელობებთან დაკავშირებით, რომლებიც თითქოსდა საწინააღმდეგო სქესისადმი მიკუთვნების გრძნობით არის გამოწვეული. ამგვარი მცდელობები წარმოადგენენ ღმერთის მიერ დაწესებული წესრიგის წინააღმდეგობის ნიშანს და კიდევ უფრო მეტად შეუძლიათ ადამიანის შინაგანი ფსიქოლოგიური კრიზისის გაღრმავება.